δεν θα σε συγχωρέσω ποτε.
δεν βάζω τόνο στο ποτε μου,
δεν έχει χρόνο ούτε άρνηση.
απρόσωπο γελάει μαζί μου.
σαν να ξέρει πως δεν μπορώ
να σταματήσω την βουή μου.

ατέρμονη η ματιά στο κενό,
κάπως έτσι γεμίζω την ώρα μου.
σαν πίνακας άδειος έμεινα να κοιτώ.
μονάχα σαλεύουν τα περιγράμματα.
μας μάτιαξαν αγάπη μου,
γι άυτό έφυγες;

Εγώ η αθεράπευτα ρομαντική σήμερα κατάλαβα ότι η ζωή δεν είναι αμερικανική κομεντί. Οι σχέσεις χαλάνε και δεν ξανακολλάνε. Βρέχει και η νύχτα παίρνει μια γεύση δυόσμου και βρεγμένου γρασιδιού, μια γεύση από το μέσα μου. Ο έρωτας σε γεμίζει και μετά σε εξοβελίζει μακριά από καθετί γνώριμο του παρελθόντος σου. Νιώθω σαν ένα άδειο κέλυφος ξηρού καρπού. Δεν φτάνει που έχασα τον άνθρωπο μου, έχασα μαζί και τον καλύτερο μου φίλο. Όλες οι κοινότυπες προσπάθειες από φίλους τύπου “σκέψου τα θετικά του χωρισμού”, “μην το σκέφτεσαι”, “θα το ξεπεράσεις” ίσως και να πιάνουν για λίγη ώρα, την ώρα που είμαι μαζί τους. Μετά σκαρφαλώνεις στο λεωφορείο και ξεκινάς την καθημερινή σου τελετουργία. Βάζεις στο ΕΧΤΡΑ volume την μουσική και μουλιάζεις στις σκέψεις σου. Νιώθεις κενή, σαν κουρασμένη άλλα ξέρεις πως δεν έχεις ξενυχτίσει. Περνάει ο κόσμος, περνάς και εσύ την ώρα σου. Η στάση σου είναι η τελευταία στην σειρά οπότε ένας χορός από επιβάτες ξεκινάει. Κάποιοι κοιτάνε περίεργα τα δάκρυα κάτω από τα γυαλιά σου, κάποιοι άλλοι σε ακούνε να μιλάς στο τηλέφωνο και να παίζεις το θέατρο του παραλόγου. Ο αέρας στεγνώνει τα μάτια σου και νιώθεις ότι είσαι μέρος από ταινία. Φτάνεις ξανά στην παλιά σου ρουτίνα. Προσπαθείς να χτίσεις με μικρές κινήσεις μια νέα καθημερινότητα και σταδιακά να γελάσεις ξανά, αλλά να γελάσεις αληθινά. Μια μέρα που θα ξυπνήσεις καλά και θα χαρείς να υπάρχει μονάχα η σκέψη του εαυτού σου στο μυαλό σου. Μέχρι τότε σε όλες τις ραγισμένες καρδιές εκεί έξω προτείνω πολλές επαναλήψεις της σειράς Φιλαράκια και αλλεπάλληλα Long Island. 

Αν βγω τώρα στο μπαλκόνι μου με την βροχή λέτε να με περιμένει?

 

Διαβασα καπου σημερα, πως το ελεγε να δεις.. α ναι...

πως το μεγαλυτερο σου απωθημενο  φιλε αναγνωστα δεν
ειναι αυτο που δεν ειχες ποτε, αλλα αυτο που εζησες για λιγο.

Ξερεις, οταν παιρνεις μια μικρη προσωπικη γευση και η ολη 

πλανη ξαφνικα ξεσκεπαζεται, φευγει και αναρωτιεσαι τι λαθος 

εκανες. Ξαναμπερδευεις στο μυαλο σου τις λεξεις που ειπες 

και ξεψαχνιζεις ακομα και την επιλογη των σημειων στιξης σου 

που αλλωστε εμεις οι γυναικες βρισκουμε σημαντικοτατη (εσεις)

Στο τελος βεβαια το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο.. 

δικος σου το σφαλμα, κι αν εκανες εκεινο.. μηπως να ειχε 

συμβει αυτο? ταλανιζουμε το κεφαλι μας χιλιομετρα πηγαινε 

ελα στα λεωφορεια της σιωπης και μας μενει μονο η αγνοια 

και η λαχταρα για απαντησεις που απο καιρο ειχαν απαντηθει. 

εσυ φανταζοσουν βολτες στην βροχη, σβουρες στον δρομο, 

βραδιες του σινεμα , εμπειριες χωρις ταμπελες και 

προκαταληψεις, χωρις πρεπει και θα. 

ζεστα βραδια στο κρεβατι, με τα κρυα παντα ποδια  

και μπολικο αβολο υπνο που προσποιησε υποφερτο. 

καθισμένη στο πάτωμα, περιτριγύριζομαι από τα πράγματα σου.

πράγματα σαρκικά και μη. καμιά φορά προσπαθώ να με θυμηθώ
μα το μόνο που βλέπω είναι ο εαυτός μου στην ματιά σου.
Άραγε γελούσα περισσότερο πριν;

έγινα ο σαμψών σου,
γεύτηκα τους καρπούς της συντροφιάς κι έχω
χάσει τον εαυτό μου στα μικρά πράγματα που
αγαπώ, την θάλασσα,τον δρόμο, τις μικροεκπλήξεις.

τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση χωρίς εσένα,
τίποτα δεν μπορώ να εκτιμήσω αν δεν
είσαι παράγοντας του.

Φοβάμαι πως είμαι άρρωστη. 

Φοβάμαι πως είμαι γεννημένη για την μοναξιά, μια ατέρμονη
φιλία που δεν μπορεί να σπάσει. Λάτρης του εφήμερου και
του αδέσμευτου, ίσως γιατί δεν έμαθα να μοιράζομαι ποτέ. 

Προσθήκη λεζάντας

κάποτε είχα διαβάσει πως οι σχέσεις είναι σαν τις καρότσες. Κάποιος κάθεται μέσα και κάποιος βρίσκεται από πίσω και σπρώχνει. Μια τέλεια σχέση λοιπόν υποθετικά μιλώντας πάντα έγκειται στην ισορροπία. 60 λεπτά την καρότσα εγώ , 60 λεπτά την καρότσα κι εσύ. Δυστυχώς η ζωή δεν είναι παράδειγμα, ούτε υποθέσεις, δεν ξέρω ακριβώς ακόμα τι είναι άλλα σίγουρα δεν εμπεριέχει συχνά την λέξη ισορροπία, τουλάχιστον η δικιά μου ζωή. Αλήθεια προσπαθώ. Έχω τον Βούδα δίπλα από το κρεβάτι μου να μου δίνει τα φώτα του, στο λεωφορείο χαλιναγωγώ τον εαυτό μου, αφήνω όλες τις συσκευές κλειστές και το μυαλό μου μαζί. Τζίφος. Ξυπνάω , κοιμάμαι, σκέφτομαι, ονειρεύομαι, αναρωτιέμαι, υποθέτω τις ώρες που δεν βρισκόμαστε μαζί και όταν συναντιόμαστε αναπνέω. Mήπως όντως εγώ τραβάω την καρότσα, την τραβάω τόσο πολύ που από το υπερβολικό βάρος πέφτω? Πέφτω σε άγνωστα άδυτα νερά, ύδατα φουρτουνιασμένα, θάλασσες με ζόμπι που θέλουν να με κάνουν κι εμένα σαν εκείνους, τα ζευγάρια. Και μετά μπαίνει εκείνο το σιγανό κομμάτι του τραγουδιού που μοιάζει με παιχνίδι ανάμεσα σε τρομπέτες και σαξόφωνο και το όνομα του σου γεμίζει το καρπούζι που έχεις για καρδιά. Το κουκούτσι που έχω για μυαλό κατακλύζεται και ξεχνάω τον εαυτό μου.

ΤΙ?

Κάποιες φορές θα ήθελα η ζωή μου να ήταν ταινία. Να έχει σάουντρακ το What a wonderful life, σε εκτέλεση του Armstrong και να τον σεκοντάρω με τα καρέ της μικρής άσημης καθημερινότητας μου. Θα ήθελα το κάθε πρωινό μου να είναι ροζ με μια γεύση καραμέλας και το ξυπνητήρι να μην χτυπάει σαν τρελό, να σηκώνομαι αψεγάδιαστη με κόκκινα μάγουλα, χωρίς κανένα σημάδι στο πρόσωπο, στο μυαλό. Η κάθε μικρή ανόητη καθημερινή συνήθεια στο πανί άλλωστε φαντάζει μεγάλη, λαμπρή. Ο ήλιος έχει φίλτρο μπλε και τα σύννεφα έχουν στηθεί με το καλό τους προφίλ. Κοντινά πλάνα όταν χαμογελάς, ζουμάρουν στα υπέροχα λακκάκια ,εκείνα που με έκαναν να σε ερωτευτώ. Κοντινά στις ηλιαχτίδες που μας χωρίζουν το πρωί και στην ανάσα σου που συνοδεύει το τραγούδι τζαζ που μουρμουρίζω. Λες όσο διαρκεί μια ταινία να διαρκεί και η ζωή? 

θρηνώ για τον μελλοντικό μου εαυτό. 
για την θλίψη που θα ρθεί, τα δάκρυα που θα χορέψουν

πάνω στο νεκροταφείο της μνήμης.

γιατί θάνατο θεωρώ να χάνεις τον πιο αγαπημένο απ’ όλους.

τι να τα κάνω τα ταξίδια μόνη μου?

φωτογραφίες μας που γελάνε παραμένουν στο ατέρμονο
παρελθόν,συζητούν τα πως και τα γιατί, τις μέρες ευγονίας.

και συ σαν φάντασμα χωρίς ψυχή, καταραμένο αιώνια να τριγυρνάς,

κλείνεις το φως και κοιμάσαι, κοιμάσαι
για να ξεχάσεις πως κάποτε υπήρχες.

υπάρχω, ρήμα ενεργητικό που έγινε πια τόσο παθητικό,

γιατί υπάρχω σημαίνει  με την ματιά σου να μου δίνεις σημασία.