κάποτε είχα διαβάσει πως οι σχέσεις είναι σαν τις καρότσες. Κάποιος κάθεται μέσα και κάποιος βρίσκεται από πίσω και σπρώχνει. Μια τέλεια σχέση λοιπόν υποθετικά μιλώντας πάντα έγκειται στην ισορροπία. 60 λεπτά την καρότσα εγώ , 60 λεπτά την καρότσα κι εσύ. Δυστυχώς η ζωή δεν είναι παράδειγμα, ούτε υποθέσεις, δεν ξέρω ακριβώς ακόμα τι είναι άλλα σίγουρα δεν εμπεριέχει συχνά την λέξη ισορροπία, τουλάχιστον η δικιά μου ζωή. Αλήθεια προσπαθώ. Έχω τον Βούδα δίπλα από το κρεβάτι μου να μου δίνει τα φώτα του, στο λεωφορείο χαλιναγωγώ τον εαυτό μου, αφήνω όλες τις συσκευές κλειστές και το μυαλό μου μαζί. Τζίφος. Ξυπνάω , κοιμάμαι, σκέφτομαι, ονειρεύομαι, αναρωτιέμαι, υποθέτω τις ώρες που δεν βρισκόμαστε μαζί και όταν συναντιόμαστε αναπνέω. Mήπως όντως εγώ τραβάω την καρότσα, την τραβάω τόσο πολύ που από το υπερβολικό βάρος πέφτω? Πέφτω σε άγνωστα άδυτα νερά, ύδατα φουρτουνιασμένα, θάλασσες με ζόμπι που θέλουν να με κάνουν κι εμένα σαν εκείνους, τα ζευγάρια. Και μετά μπαίνει εκείνο το σιγανό κομμάτι του τραγουδιού που μοιάζει με παιχνίδι ανάμεσα σε τρομπέτες και σαξόφωνο και το όνομα του σου γεμίζει το καρπούζι που έχεις για καρδιά. Το κουκούτσι που έχω για μυαλό κατακλύζεται και ξεχνάω τον εαυτό μου.

ΤΙ?