ειναι ο τροπος που κοιτας την ασχημια. τους δρομους και την ξενυχτισσα γυναικα. ειναι η φωτογραφια με το μισοσβησμενο τσιγαρο που με κανει να φλιπαρω.μερες περνουν και σε ξεχναω καθισμενη στην θεση της ομορφης καθημερινοτητας γεμισμενη με χρυσαφιες σταχτες φιλιας.σε σβηνω απο παντου γιατι η οψη σου με κανει τολμηρη.περνωντας τον βαρδαρη κουκουλωνομαι σφιχτα για να προστατευτω απο τα γιατι,τα ισως και τα μακαρι που λιγες μερες πριν κυνηγουσα.σαν μια υπονοια , μια σκεψη νοτισμενη με παρελθον.δεν νιωθω τιποτα.δεν ησουν τιποτα.μα η σκεψη του μπορει με εξιταρει.~


A.