ακουω το καινουριο ιταλικο τραγουδι που μου εχει κλεψει το μυαλο. σιγοκονταρω και εγω με τα λιγοστα μου ,σχεδον ανυπαρκτα ιταλικα και νιωθω μια νοσταλγια να διαπερνα την ανασα μου. την νοσταλγια για το αγνωστο. νιωθω το ιταλικο αερακι να μου χτυπαει τα μαλλια ανακατεμενο με μια σταλα γιασεμι. καλοκαιρι, ηλιοκαμμενη με κοκκινα απο την πολυωρη σταση μου μαγουλα στην πολη Μanarola γινομαι ενα με τους πολυχρωμους τοιχους της. απο εκει αποφασιζω να παω στην καρδια της Ιταλιας και με συντροφια μοναχα την μπολικη pizza a la italiano καταφτανω στην πανεμορφη Φλωρεντια. τρεχω. το ρολοι δειχνει ηδη πεντε και η μαργαριτα στο χερι μου διψαει. ραντεβου κατω απο το μεσαιωνικο παλατι bargello περιτριγυρισμενο απο τους περιεργους τουριστες. στηριγμενος πανω στην μηχανη περιμενει εκεινος. ξανατρεχω. γελαμε. το φιλι του εχει γευση espresso. το ασπρο μου φορεμα ξεχυλιζει απο μυρωδιες και αρχιζει να χορευει αγκαλια με το ιταλικο φως πανω στην κοκκινη vespa. αποφασιζουμε να περασουμε την μερα στην Via de` Tornabuoni. και καταληγουμε σε ενα μικρο εστιατοριο. μακαροναδα και κρασι. και φιλια...πολλα φιλια. μου θυμιζει τοσο εσενα...



το τραγουδι ομως τελειωσε.