*ειναι καποιες φορες που θελεις να χτυπησεις το κεφαλι σου στον τοιχο.

*ειναι καποιες φορες που το μονο που θα σε σωσει-ετσι πιστευεις δηλαδη- ειναι το χαπακι της   λησμονιας.

*ειναι καποιες φορες που νιωθεις την καρδια σου θρυψαλα και εισαι σιγουρη πως αν σε ταρακουνησουν θα ακουστουν τα απομειναρια της αλλοτινης χαρας σου.

*ειναι ομως, ολες τις φορες οι φιλοι σου αυτοι που θα σε βγαλουν απο την λιμνη που εχεις σχηματισεις μερες τωρα γυρω απο τον εαυτο σου. ξερεις..απο τον πακο χαρτομανδηλων που με χαρη εχεις πια διακοσμησει  στο δωματιο σου.

φοβαμαι πολυ.φοβαμαι που ειμαι παλι μονη.και οσο κι αν προσπαθω να χαμογελασω ξερω πως θα κανω καιρο να συνελθω.να συνελθω ομως και να γελαω και παλι με την ψυχη μου.ηταν ενα τεραστιο πληγμα στο καστρο που ειχα φτιαξει γυρω απο τον εαυτο μου.το παλι απο την αρχη ομως ειναι αυτο που με τρομαζει περισσοτερο.γι αυτο και εγω θα παραμεινω εδω.παρεα με τον εαυτο μου και τους καλους μου φιλους που εκτιμησα σε αυτην την δυσκολη στιγμη.σας αγαπαω ολους.ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.