κι αναμεσα σε βενετσιανικα ονειρα , σκεπαρνια και
αρχαιολογικες αερολογιες, καλοκαιρινα φεγγαροφωτα
παρεα με κρυο κρασι και φιλους η πορτα του σπιτιου
με κοιταζει και παλι αυστηρα.

πεφτω πανω στο αδειανο κρεβατι με ολα τα απλυτα παρεα
και αγκαλιαζω τις παλιες συνηθειες, ανθρωπους, αποριες.
ενας ταξιδιωτης μονος, που τριγυρναει σε καθε λογης
μπαξε και μαγειρευει την νοσταλγια εγινα και εγω.

εχω αγχος. εχω ξεχασει να τρωω με πιρουνι, να γραφω
και να τριγυρναω στα λιθινα σοκακια που τοσο αγαπω.
ισως να μην εφυγα ποτε, να ημουν παντα εδω
σε εκεινη την αδεια παραλια που περιμεναμε τοσο
να φεξει, μα ο ουρανος ειχε αλλα σχεδια, διαολε.



   και ολα παλι απο την αρχη, welcome back μικρη