καθισμένη στο πάτωμα, περιτριγύριζομαι από τα πράγματα σου.

πράγματα σαρκικά και μη. καμιά φορά προσπαθώ να με θυμηθώ
μα το μόνο που βλέπω είναι ο εαυτός μου στην ματιά σου.
Άραγε γελούσα περισσότερο πριν;

έγινα ο σαμψών σου,
γεύτηκα τους καρπούς της συντροφιάς κι έχω
χάσει τον εαυτό μου στα μικρά πράγματα που
αγαπώ, την θάλασσα,τον δρόμο, τις μικροεκπλήξεις.

τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση χωρίς εσένα,
τίποτα δεν μπορώ να εκτιμήσω αν δεν
είσαι παράγοντας του.

Φοβάμαι πως είμαι άρρωστη. 

Φοβάμαι πως είμαι γεννημένη για την μοναξιά, μια ατέρμονη
φιλία που δεν μπορεί να σπάσει. Λάτρης του εφήμερου και
του αδέσμευτου, ίσως γιατί δεν έμαθα να μοιράζομαι ποτέ. 

Προσθήκη λεζάντας

κάποτε είχα διαβάσει πως οι σχέσεις είναι σαν τις καρότσες. Κάποιος κάθεται μέσα και κάποιος βρίσκεται από πίσω και σπρώχνει. Μια τέλεια σχέση λοιπόν υποθετικά μιλώντας πάντα έγκειται στην ισορροπία. 60 λεπτά την καρότσα εγώ , 60 λεπτά την καρότσα κι εσύ. Δυστυχώς η ζωή δεν είναι παράδειγμα, ούτε υποθέσεις, δεν ξέρω ακριβώς ακόμα τι είναι άλλα σίγουρα δεν εμπεριέχει συχνά την λέξη ισορροπία, τουλάχιστον η δικιά μου ζωή. Αλήθεια προσπαθώ. Έχω τον Βούδα δίπλα από το κρεβάτι μου να μου δίνει τα φώτα του, στο λεωφορείο χαλιναγωγώ τον εαυτό μου, αφήνω όλες τις συσκευές κλειστές και το μυαλό μου μαζί. Τζίφος. Ξυπνάω , κοιμάμαι, σκέφτομαι, ονειρεύομαι, αναρωτιέμαι, υποθέτω τις ώρες που δεν βρισκόμαστε μαζί και όταν συναντιόμαστε αναπνέω. Mήπως όντως εγώ τραβάω την καρότσα, την τραβάω τόσο πολύ που από το υπερβολικό βάρος πέφτω? Πέφτω σε άγνωστα άδυτα νερά, ύδατα φουρτουνιασμένα, θάλασσες με ζόμπι που θέλουν να με κάνουν κι εμένα σαν εκείνους, τα ζευγάρια. Και μετά μπαίνει εκείνο το σιγανό κομμάτι του τραγουδιού που μοιάζει με παιχνίδι ανάμεσα σε τρομπέτες και σαξόφωνο και το όνομα του σου γεμίζει το καρπούζι που έχεις για καρδιά. Το κουκούτσι που έχω για μυαλό κατακλύζεται και ξεχνάω τον εαυτό μου.

ΤΙ?

Κάποιες φορές θα ήθελα η ζωή μου να ήταν ταινία. Να έχει σάουντρακ το What a wonderful life, σε εκτέλεση του Armstrong και να τον σεκοντάρω με τα καρέ της μικρής άσημης καθημερινότητας μου. Θα ήθελα το κάθε πρωινό μου να είναι ροζ με μια γεύση καραμέλας και το ξυπνητήρι να μην χτυπάει σαν τρελό, να σηκώνομαι αψεγάδιαστη με κόκκινα μάγουλα, χωρίς κανένα σημάδι στο πρόσωπο, στο μυαλό. Η κάθε μικρή ανόητη καθημερινή συνήθεια στο πανί άλλωστε φαντάζει μεγάλη, λαμπρή. Ο ήλιος έχει φίλτρο μπλε και τα σύννεφα έχουν στηθεί με το καλό τους προφίλ. Κοντινά πλάνα όταν χαμογελάς, ζουμάρουν στα υπέροχα λακκάκια ,εκείνα που με έκαναν να σε ερωτευτώ. Κοντινά στις ηλιαχτίδες που μας χωρίζουν το πρωί και στην ανάσα σου που συνοδεύει το τραγούδι τζαζ που μουρμουρίζω. Λες όσο διαρκεί μια ταινία να διαρκεί και η ζωή? 

θρηνώ για τον μελλοντικό μου εαυτό. 
για την θλίψη που θα ρθεί, τα δάκρυα που θα χορέψουν

πάνω στο νεκροταφείο της μνήμης.

γιατί θάνατο θεωρώ να χάνεις τον πιο αγαπημένο απ’ όλους.

τι να τα κάνω τα ταξίδια μόνη μου?

φωτογραφίες μας που γελάνε παραμένουν στο ατέρμονο
παρελθόν,συζητούν τα πως και τα γιατί, τις μέρες ευγονίας.

και συ σαν φάντασμα χωρίς ψυχή, καταραμένο αιώνια να τριγυρνάς,

κλείνεις το φως και κοιμάσαι, κοιμάσαι
για να ξεχάσεις πως κάποτε υπήρχες.

υπάρχω, ρήμα ενεργητικό που έγινε πια τόσο παθητικό,

γιατί υπάρχω σημαίνει  με την ματιά σου να μου δίνεις σημασία.