η ωρα του υπνου.

οι γειτονες κουρασμενοι πια απο την πολυωρη βαβουρα που καθημερινα επικρατει εχουν μπει στα σπιτια τους και εσυ με μια γρανιτα στο χερι χαλαρωνεις στο κρεβατι σου. το παραθυρο διπλα σου, σου προσφερει την απαιτουμενη δροσα και εσυ κρυουλιαρα εχεις τα ποδια κατω απο τα σκεπασματα. απο διπλα ηχοι παιδικοι καμωμενοι με φαντασια ερχονται και εσυ εκνευριζεσαι γιατι η ακινησια του θορυβου σου χαλαει. κοιτας τα ποδια σου, μικρα δαχτυλακια ηλιοκαμενα μιας και ποτε δεν εβαζες αντιηλιακο σε εκεινα τα μερη. η φωνη της μητερας αντηχει : "θα καεις" σου ανακοινωνει με σιγουρια. σε μια βδομαδα φευγω σκεφτεσαι εσυ και ο τιρκουαζ τοιχος του δωματιου σου θα κανει καιρο να σε δει. true so true.η λιστα με  τα πραγματα που πρεπει να αγορασεις πεταμενη στα συρταρια του μυαλου σου. πιο μετα λες και απλωνεις τα χερια πισω απο το κεφαλι. σκεφτεσαι τα τεσσερα κιλα που εβαλες και αν αξιζε τοση στεναχωρια. τωρα κανεις σχεδια για το μελλον..μονη σου. και οι γειτονες ουρλιαζουν.