τα χερια μου χωθηκανε στις τσεπες. τουρτουριζα αμετοχη στα πρωτα κρυα του ουρανου και ευχομουν η βροχη να δυναμωσει. μου αρεσει ετουτος ο καιρος. σιγουρα την ωρα που μιλαμε χιλιαδες blog μελαγχολουν σκεπτομενα την καταιγιδα ενω παραλληλα οι κατοχοι τους  ζεσταινουν τα ποδια τους κατω απο την κουβερτα με μια κουπα τσαι στο χερι. μια ψιχαλα κανει τσουληθρα στα μαλλια μου και μια ακομη bunjee jumping στην σιωπη. "μα εσυ ξεχαστηκες εδω" του λεω αποτομα. "δεν εφυγα ποτε μου" μου αποκρινεται νευριασμενα. μια οφθαλμαπατη η φαντασια, πλανευτρα που ξερει μονο να κοροιδευει σκεφτομαι. "νοιαστηκες ποτε σου;" συνεχιζω βιαστικη. "δεν ξερω" ειναι η απαντηση κοφτη. ενα ζευγαρι φιλιεται στην βροχη. ο αντρας την μισει και η γυναικα την λατρευει. τρεχουν να κρυφτουν κατω απο το γιασεμι και εκει θα μεινουν παντα. η μυτη μου κοκκινησε απο το κρυο. τριβω το χερι μου να ζεσταθει. η ανασα μου χορευει στο γυαλι. στην επομενη σταση κατεβαινω. "που πας;" μου ψιθυριζει.

"να ζησω" του φωναζω και κλεινει.