το σπιτι σου ενα μικρο παραθυρο στον κοσμο.

το ποδι σου παταει το χορταρι του αρχαιου.

και ο μπλε σου τοιχος μια μικρη σταγονα στο χρωμα του απειρου.

ποσο μικρη μπορει να αισθανομαι σε τουτη την γωνια;

απλυτα τριγυρνας στης πολης τους διαδρομους και βλεπεις χαραγμενα προσωπα,

ανθρωπους αναλωσιμους, ζωες σμπαραλια και κομματακια αγαπης στα χαλικια.

βαζω τα γυαλια μου και βλεπω το κιτρινο στον αιθερα.

δεν ειναι γυρη μητε ο ηλιος.

βλεπω τον ανεμο να τρεχει τα ονειρα μας,

και ενα μικρο γαλλικο ροζε κρασι με καλει.

τωρα μου μενει να με βρει εκεινος που το παραθυρο του χαμογελαει στον μπλε ουρανο.

εκεινος που διαβαζει καθισμενος στον παλιο ιπποδρομο, διπλα.

εκεινος με το στραβο χαμογελο και το ατακτο τσουλουφι στα μαλλια.

να ενωσουμε τους μικροκοσμους μας.