και τι γινεται οταν τα συννεφα πασπαλισμενα με αμμο χανονται και τις πατουσες σου το κυμα ξεσηκωνει;
τρεχω.
καστρο ονομαζω το δωματιο μου. εκει  κλεινω με τις ωρες την βαβουρα και το γιατι μενει για παντα γραμμενο στους τοιχους.
πεταω.
η μυρωδια της καλτσας χαρακωνει την επομενη μερα και το μπολ με τα χθεσινα μακαρονια με κανει να πειναω.
γελαω.
αραγε υπαρχουν αεριουχες μελισσες και περουβιακη σκονη νυχτας; εδω παντως σιγουρα. κανουν παρεα με το κομοδινο και γελανε με τα παραπονα της μαμας.
χανομαι.
το παλτο μου μουρμουριζει τα χθεσινα μεθυσια και το κασκολ με μαρτυραει. "ωραιοι φιλοι" απαντω και κουκουλωνω τα χθεσινα μου.
νυσταζω.
καθρεφτη καθρεφτακι μου εγω ειμαι η πιο τρελη.

εσυ απο την γερμανια επικοινωνησε seriously!