ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΜΕΘΑ,

σου λεει. τρεις τελευταιες αναπνοες. ακου, το σπιτι καιγεται μαζι με την ματια σου. εχω γνωρισει ανθρωπους που δεν εχουν τιποτα μα τα εχουν κι ολα. γυρνας στους δρομους της βοης, πως να αναπνευσεις τωρα: κι αν τα παιδια ρωτανε: "το ζησες;" και "τι εκανες γι αυτο παππου;"

σεξ και οχι βια, ειναι η απαντηση απλη. μιλαω εκ του ασφαλους. μα πως να χορεψεις σε τουτο τον κοσμο που αγνωστος νιωθεις στους γνωστικους; πως να κοιταξεις λευτερος την μαυρη θαλασσα; πως θες εσυ γαργαρο το γελιο να ακουγεται στους υπονομους της αμφιβολιας; δεν ρωτησες κανεναν, μονο τρεχεις και τρεχουμε και εμεις μακρια σου. καημενε κοσμε, ποσο γερασμενος μοιαζεις πια. γλυκια η νεμεσις που παει να κρυφτει απο του δια τον ποθο και εμεις οργια με την οργια την προσμενουμε.

γιατι θα ερθει, θα μας σωσει, εμας τους αισιοδοξους.