Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

το σπιτι σου ενα μικρο παραθυρο στον κοσμο.
το ποδι σου παταει το χορταρι του αρχαιου.
και ο μπλε σου τοιχος μια μικρη σταγονα στο χρωμα του απειρου.
ποσο μικρη μπορει να αισθανομαι σε τουτη την γωνια;
απλυτα τριγυρνας στης πολης τους διαδρομους και βλεπεις χαραγμενα προσωπα,
ανθρωπους αναλωσιμους, ζωες σμπαραλια και κομματακια αγαπης στα χαλικια.

βαζω τα γυαλια μου και βλεπω το κιτρινο στον αιθερα.
δεν ειναι γυρη μητε ο ηλιος.
βλεπω τον ανεμο να τρεχει τα ονειρα μας,
και ενα μικρο γαλλικο ροζε κρασι με καλει.

τωρα μου μενει να με βρει εκεινος που το παραθυρο του χαμογελαει στον μπλε ουρανο.
εκεινος που διαβαζει καθισμενος στον παλιο ιπποδρομο, διπλα.
εκεινος με το στραβο χαμογελο και το ατακτο τσουλουφι στα μαλλια.




να ενωσουμε τους μικροκοσμους μας.







Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

ουφ

απολογισμος.                                                       


τα παραθυρα κλεινουν και οι τοιχοι χαμογελουν. "welcome back" φωναζουν ηδονικα και το τσιγαρο του καλοκαιριου αργοπεθαινει στις σταχτες του. τα παιδια σιγα σιγα σωπαινουν και αρχιζουν την καθημερινη κρεβατομουρμουρα. παιρνεις μαζι σου και το πρωτο πουκαμισο ,εκεινο το ασπρο το ελαφρυ γιατι "μια ψυχρα το βραδυ την εχει". φορας την καινουρια σου κολωνια, τιναζεις μια τελευταια φορα τα μαλλια μπροστα στον καθρεφτη και αρπαζεις την τσαντα. ο ηχος της πετρας που  γραφει πανω της "fyck you" στο πατωμα σε τρομαζει. σκυβεις να την μαζεψεις και αναπολεις.



το καλοκαιρι  ξεκινησε στραβα. κατι η εξεταστικη που με βασανιζε, κατι ο χωρισμος που με διελυσε και κατι αλλα ψιλα. αποχαιρετησα λοιπον την θεσσαλονικη δακρυβρεχτα και με το ραδιοφωνο να παιζει το "I will survive babe" στην διαπασων.



το νερο της πισινας μου τσουζει τα ματια και ενα μικρο πλασματακι με πιτσιλαει ασταματητα. η μαμα γελαει και το βραδυ τρωμε λουκουμαδες με σοκολατα. μετα σειρα εχει η υπνοθεραπεια ή καμια ταινια στο δωματιο. ποσο ομορφα νιωθεις. στην Σαρτη η ζωη ειναι ωραιαα.




welcome to ποσειδαρα , λεει η ταμπελα και αναρωτιεμαι αν βλεπω σωστα. σαν παραβατης μπηκα και εγω απο την παραλια σε αυτον τον μικρο χαμο και καθε μερα "μεθουσα" με μπυρες-νερο. δεν θα ξεχασω τα καλλιστεια και εκεινον τον τρελο που με εσυρε για βραδινο μπανιο στις 6 το πρωι παρεα με την πατεριτσα του. μα κυριως δεν θα ξεχασω το ποσο ευκολο ηταν να γνωρισεις παρεες, να γελασεις, να πεις την βλακεια σου και να χορεψεις βρε αδερφε!του χρονου περισσοτεροο*



νεξτ στοπ Πηλιο. ο αγερας σου βιαζει τα μαλλια και το φουσκωτο τρεχει σαν τρελο. ξεκαρδιζεσαι στα γελια με την μαχη και το πρασινο της τσεμπερι. η νιτσεραδα κολλαει πανω σου και μυριζεις θαλασσα. ποσο πολυ την αγαπας την πολυταραχη αυτη κυρια. η μεση σου ποναει ακομα απο τις πετρες στην σκηνη ενω θυμασαι τα σφηνακια  τα ποτα και τους χορους στα τραπεζια. να μην ξεχασω μια ηλιοκαμενη μαριλ στα κρυα νερα της νταμουχαρης και τους διπλανους που μας κερνουσαν συνεχως σουβλακια!



οι λιγες ηλιουλουστες μερες πισω στο σπιτικο μου περνουν τοσο γρηγορα και ερχεται η μερα που πρεπει να καθισω πανω στην βαλιτσα  -ΡΑ-  μου για να κλεισει. oh lala paris ερχομαστε! ερωτευτηκα σφοδρα την πολη του ερωτα, της μουσικης, των στενων , των vintage μαγαζιων, των sex shop με τα τελεια εξαρτηματα. μα πανω απο ολα ερωτευτηκα τους γαλλους, τα απογευματα στον λουβρο και τα τυρια που υπερβρωμανε μα υπερλατρευω. το σπιτι του σωτου οπου μεναμε οι τεσσερις μας ηταν πανεμορφο με μια σοφιτα και μια κρυφη ντουλαπα. καθε μερα χαιρετουσαμε τους κυριουληδες απο κατω με τις μεγαλες apple οθονες και το βραδυ σουαρε σε σπιτια φοιτητοκοσμου-ακα μιχαηλ, χαρης και αλεξης-. το πιο σημαντικο; η καριναρα που υπερσυμπαθησα παρα τις αρχικες μου προκαταληψεις. η ζωη σαν τριανταφυλλο λενε οι γαλλοι και συμφωνω. παρισακι να με περιμενεις γιατι θα με ξαναδεις.



δεν προλαβαινω να παρω αναπνοη και μπαμ να μαι. χανθ, αγιος νικολας να σερνω μεσα στον καυσωνα την βαλιτσα μου στην τεραστια κατηφορα. τρεχω στην σκηνη και τι να αντικρυσω; 12 μικρα ζουζουνια που δεν με αφησαν σε ησυχια. πολλες φωνες, γελια, φασαριες, μαλωματα και φυσικα εξαντληση απο μερους μου. να μην σχολιασω φυσικα το γεγονος πως με φωναζαν καποιες φορες και μαμα. -mother-.



σειρα εχει το ethnic και η μποεμικη ζωη..ξερεις free camping χωρις τεντα και μπλουζα στο κεφαλι. το μαγιω περιττο να δηλωσω πως εγινε το δευτερο μου δερμα. να μην ξεχασω πως γνωρισα ενα λαμα, -ναι καλα ακουτε- και τον αλεξη που ανεβαζε το τεμπο.


περπατας στον δρομο φουριοζα γιατι εχεις αργησει στον καφε.κοιτας ψηλα και το πρωτο φυλλο χορευει νωχελικα.θυμασαι τον πανεμορφο ποδηλατοδρομο στο παρισι και τις φιλες που αγαπησες και εκει. τα ρουχα σου σε τρωνε και ευχεσαι το φθινοπωρο, η πιο αγαπημενη σου εποχη να ξαναγυρισει.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

                                                               SURPRISE



ομορφη μου αν τσεκαρες που και που το blog μου θα ηξερες πως σου ετοιμαζουμε surprise party*
χρονια σου πολλα και ο,τι επιθυμεις! νομιζω πως ξερεις ποσο πολυ σε αγαπαω- και οχι σε αγαπω-
εισαι η μικρη μου οαση που παντα σπευδεις να με βοηθησεις. εμενα και ολους. το μονο που θελω 
ειναι να σε βλεπω χαμογελαστη- ξερω πολυ μελο ετσι? - και συγνωμη αν σε ζοριζω που και που.
οταν θα το βλεπεις αυτο θα ειναι σιγουρα χριστουγεννα και  θα εχεις γυρισει απο το κεντρο με ενα κουτι προφιτερολ- για το καλο βρε αδερφε - και θα σου εχω πει "ει φιλε τσεκαρε το blog , κατι γραφει για σενα!- και με τα χερια και το προσωπο λερωμενο με σοκολατα θα ανοιξεις τον υπολογιστη. "¨φτου γαμωτο , παλι κολλησες?" θα αναφωνησεις. "μπαμπα ερχομαι σε ενα λεπτο" θα πεις στον αγαπημενο μας βιταλακο και υστερα θα το δεις. θα χαμογελασεις και θα με παρεις σοκολοτηλεφωνο.εγω τα κλασσικα θα ειμαι σπιτι. να ξερεις, ειτε θα βλεπω ταινια ειτε θα τρωω! classic


bisous





Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

φακελοι, γραμματοσημα και αλλες ιδιες παρομοιες χαριτωμενιες.

σημερα που λες ηταν μια μερα σαν ολες τις αλλες, τις υπολοιπες, τις καθημερινες, ξερεις. καθως λοιπον ψαχουλευα τα συρταρια μου επεσα πανω σε εναν μικρο, εκρου, γεματο φωτογραφιες φακελο και αμεσως εκλεισα εντρομη το συρταρι. ΜΠΑΜ. επανω στην αναμπουμπουλα το κινητο χτυπαει και ειναι μια φιλη. κουσκουσαρουμε για λιγο με τα νεα του τριημερου και το κλεινω χαμογελαστη. κουρασμενη οπως ημουν σημερα απο την ημερα αχταρμας στη βιβλιοθηκη ανοιγω τον υπολογιστη- τα κλαασσικα - για να κατεβασω μια ακομα ταινια απο την λιστα- δεν γινεται να τα ξερεις και ολα περιεργε αναγνωστα - και αρχιζω να χαζευω τις φωτογραφιες του καλοκαιριου. και εκει που λετε ηρθε το δευτερο ΜΠΑΜ.'' μα φυσικα! δεν σου εχω πει να μην ανοιξεις για κανενα λογο τον φακελο αυτο?'' μαλωνω με τον εαυτο μου.

αυτο που θελω να πω ειναι πως πραγματι φακελωνουμε την ζωη μας. χωριζουμε σε μικρους στο ματι φακελους αναμνησεις που αγαπαμε, μισουμε, ποναμε μα και αναμνησεις που δεν εχουμε ζησει καν. το ιδιο κανουμε και με τους ανθρωπους. μεχρι και φακελο στο κινητο μας δημιουργουμε με τους favorites για να τους καλουμε πιο γρηγορα.στο φακελο ''κολληταρια'' εχουμε τους πιο κοντινους μας ανθρωπους και να μην ξεχναμε το φακελο ''σας μισω'' που βρισκεται παντα μεσα στο μυαλο μας. και φυσικα εμεις που μονο ελευθεροι δεν ζουμε σε αυτη την κοινωνια που αδειασε πια απο αναστολες και γεμισε συρματοπλεγματα απο προκαταληψη.

και δεν σου ειπα ακομα το χειροτερο. τα γραμματοσημα, οι ταμπελες , τα γραμματα πανω στους φακελους ειναι αυτα που καθοριζουν την διαφορα. ολοι -ΜΑ ΟΛΟΙ, και πιστεψε δεν ξεχωριζω για κανεναν λογο τον εαυτο μου- θετουμε ταμπελες, ονοματα και λεξεις που πιστευουμε πως αρμοζουν στους υπολοιπους. και καθε φορα που η ζωη μας αποδεικνυει κατι αλλο, το παραβλεπουμε λεγοντας : " οκ εκανα λαθος την επομενη φορα δεν θα κρινω". guess what..μπουρδες!!.


ερχομαι στο τελος και σου λεω πως εχω κριθει λαθος τοσες πολλες φορες και εχω ακουσει καποια ασχημα πραγματα. προσφατα μια πολυ καλη φιλη ειπε: "οταν σε πρωτογνωρισα σε περασα για χαζη, ξερεις χωρις βαθος. μετα φυσικα αυτο αλλαξε". γι αυτο μην κρινεις οχι για να μην κριθεις αλλα γιατι οτι και αν συμβαινει γυρω μας καλο θα ηταν πρωτα να βλεπουμε το καλο σε εναν ανθρωπο ή εστω να του διναμε μια ευκαιρια προτου τον πεταξουμε εξω απο την πορτα της ζωης μας.

και οσο για εκεινον τον φακελο στον υπολογιστη μου, θα κανω καιρο να τον ανοιξω!