Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015


Διαβασα καπου σημερα, πως το ελεγε να δεις.. α ναι...
πως το μεγαλυτερο σου απωθημενο  φιλε αναγνωστα δεν
ειναι αυτο που δεν ειχες ποτε, αλλα αυτο που εζησες για λιγο.

Ξερεις, οταν παιρνεις μια μικρη προσωπικη γευση και η ολη 
πλανη ξαφνικα ξεσκεπαζεται, φευγει και αναρωτιεσαι τι λαθος 
εκανες. Ξαναμπερδευεις στο μυαλο σου τις λεξεις που ειπες 
και ξεψαχνιζεις ακομα και την επιλογη των σημειων στιξης σου 
που αλλωστε εμεις οι γυναικες βρισκουμε σημαντικοτατη (εσεις)
Στο τελος βεβαια το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο.. 
δικος σου το σφαλμα, κι αν εκανες εκεινο.. μηπως να ειχε 
συμβει αυτο? ταλανιζουμε το κεφαλι μας χιλιομετρα πηγαινε 
ελα στα λεωφορεια της σιωπης και μας μενει μονο η αγνοια 
και η λαχταρα για απαντησεις που απο καιρο ειχαν απαντηθει. 


εσυ φανταζοσουν βολτες στην βροχη, σβουρες στον δρομο, 
βραδιες του σινεμα , εμπειριες χωρις ταμπελες και 
προκαταληψεις, χωρις πρεπει και θα. 
ζεστα βραδια στο κρεβατι, με τα κρυα παντα ποδια  
και μπολικο αβολο υπνο που προσποιησε υποφερτο.