Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ειναι καποιες παγωμενες μερες που θελεις να γυρεις το κεφαλι σου.
ειναι καποιες παγωμενες μερες που αμφισβητεις τα παντα και τρεχεις
προς την θαλασσα. αγκαλιαζεις το ηλιοβασιλεμα , γινεσαι ενα με
 τους γλαρους που αλαφιασμενοι κοιτουν την πολυβουη ζωη απο
κατω και χαμογελουν κοροιδευτικα.  το φθινόπωρο ειναι παντα η
αγαπημενη μου εποχη για να πεταξεις και παρεα με τα
 κιτρινοπορτοκαλι του φυλλα να προσγειωθείς στα συρταρια της
 καινουριας καθημερινοτητας σου.

μελαγχολεις μπροστα στη ντουλαπα, προσπαθωντας να μαντεψεις
 τα καπριτσια του καιρου και τρεχεις μεσα στην ξαφνικη μπορα που
πιανει φωναζοντας " μου λειπεις ". μελαγχολεις για το περασμενο
 καλοκαιρι, τα καραμελωμενα χαμογελα και τους ομορφους
 ανθρωπους που γνωρισες στο μεγαλο σου ταξιδι. σιγα σιγα περναει
ο καιρος και η κοκκινη κουβερτα βρισκει τα λημερια της στην
αγκαλια σου παρεα με τις παλιες καλες συνηθειες της ταινιας και
 του φαγητου.

κι ομως δεν θα τα βαλω κατω, ειμαι ετοιμη για καινουριες περιπετειες, ερωτες ,



φαγητο και πολλα πολλα ταξιδια!

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

κι αναμεσα σε βενετσιανικα ονειρα , σκεπαρνια και
αρχαιολογικες αερολογιες, καλοκαιρινα φεγγαροφωτα
παρεα με κρυο κρασι και φιλους η πορτα του σπιτιου
με κοιταζει και παλι αυστηρα.

πεφτω πανω στο αδειανο κρεβατι με ολα τα απλυτα παρεα
και αγκαλιαζω τις παλιες συνηθειες, ανθρωπους, αποριες.
ενας ταξιδιωτης μονος, που τριγυρναει σε καθε λογης
μπαξε και μαγειρευει την νοσταλγια εγινα και εγω.

εχω αγχος. εχω ξεχασει να τρωω με πιρουνι, να γραφω
και να τριγυρναω στα λιθινα σοκακια που τοσο αγαπω.
ισως να μην εφυγα ποτε, να ημουν παντα εδω
σε εκεινη την αδεια παραλια που περιμεναμε τοσο
να φεξει, μα ο ουρανος ειχε αλλα σχεδια, διαολε.



   και ολα παλι απο την αρχη, welcome back μικρη