Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΜΕΘΑ,


σου λεει. τρεις τελευταιες αναπνοες. ακου, το σπιτι καιγεται μαζι με την ματια σου. εχω γνωρισει ανθρωπους που δεν εχουν τιποτα μα τα εχουν κι ολα. γυρνας στους δρομους της βοης, πως να αναπνευσεις τωρα: κι αν τα παιδια ρωτανε: "το ζησες;" και "τι εκανες γι αυτο παππου;"
σεξ και οχι βια, ειναι η απαντηση απλη. μιλαω εκ του ασφαλους. μα πως να χορεψεις σε τουτο τον κοσμο που αγνωστος νιωθεις στους γνωστικους; πως να κοιταξεις λευτερος την μαυρη θαλασσα; πως θες εσυ γαργαρο το γελιο να ακουγεται στους υπονομους της αμφιβολιας; δεν ρωτησες κανεναν, μονο τρεχεις και τρεχουμε και εμεις μακρια σου. καημενε κοσμε, ποσο γερασμενος μοιαζεις πια. γλυκια η νεμεσις που παει να κρυφτει απο του δια τον ποθο και εμεις οργια με την οργια την προσμενουμε.






γιατι θα ερθει, θα μας σωσει, εμας τους αισιοδοξους.












Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

και τι γινεται οταν τα συννεφα πασπαλισμενα με αμμο χανονται και τις πατουσες σου το κυμα ξεσηκωνει;
τρεχω.
καστρο ονομαζω το δωματιο μου. εκει  κλεινω με τις ωρες την βαβουρα και το γιατι μενει για παντα γραμμενο στους τοιχους.
πεταω.
η μυρωδια της καλτσας χαρακωνει την επομενη μερα και το μπολ με τα χθεσινα μακαρονια με κανει να πειναω.
γελαω.
αραγε υπαρχουν αεριουχες μελισσες και περουβιακη σκονη νυχτας; εδω παντως σιγουρα. κανουν παρεα με το κομοδινο και γελανε με τα παραπονα της μαμας.
χανομαι.
το παλτο μου μουρμουριζει τα χθεσινα μεθυσια και το κασκολ με μαρτυραει. "ωραιοι φιλοι" απαντω και κουκουλωνω τα χθεσινα μου.
νυσταζω.
καθρεφτη καθρεφτακι μου εγω ειμαι η πιο τρελη.

εσυ απο την γερμανια επικοινωνησε seriously!