Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

καποιες φορες μικραινω κι αλλοτε μεγαλωνω.ανασκοπηση.τι να την κανω?παει η χρονια μας περασε μαζι και ενα τσουβαλι βασανα,ερωτες,κλαμμενα γιατι,αγωνιες και φαγητο.μια επιπονη χρονια γεματη απωλειες και ξεφρενες στιγμες.μα αν μπορουσα να πιω εναν καφε με την πουτανα την χρονια τουτα θα ξαναζουσα.
~ περασμενη πρωτοχρονια,μια μερα γεματη χορο και ευτυχια.οι πεντε φιλες μαζι για κυριως πιατο με επιδορπιο την μαχη για να βρεις ταξι.

~ βραδια στην ικτινου με σισσυ και μαριλ πριν τις πανελληνιες!dizzy βολτες σε συνδυασμο με την υπερτατη σαλατα του μαγαζιου και αγκαλια με τον james bond!

~ τελευταια μερα πανελληνιων!goodbye latinika hello αλλαγη και καλοκαιρι!επισης ηταν η μερα που γνωρισα τον αγαπημενο μου κομμωτη(!)

~ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ* τα λογια ειναι περιττα!

~ ταξιδι στην βενετσιανα νησο..την συρο μας.ζω για την στιγμη που ανεβαιναμε στο πλοιο και για την στιγμη που περιμεναμε να ανοιξει η τεραστια πορτα του για να ξεχυθουμε στο λιμανι!

~ θορυβος απο κατω.ουρλιαχτα μητερας.ξυπνα ξυπνα ξυπνα..περασες ιστορικο αρχαιολογικο θεσσαλονικης!!

~ πρωτη μερα στην σχολη με την συνοδεια της μαριλενας και της αμαλιας.σας αγαπαω!

~ η μερα που τον ειδα μετα απο τοσο καιρο και εμαθα τα καθεκαστα.αχ

~ roadtrip στην απολυτη κομοτηνη!απλα περασα φοβερα με cicaki..

και φτανουμε στα προσφατα.....

~τι τα θελα τα ρακομελα τι???εγω δεν ξαναπινω ποτε!

~παραμονη χριστουγεννων με παιδια απο χανθ οπου χορεψαμε ανεξαντλητα στους ρυθμους του 8ball!


η παραμονη πρωτοχρονιας ειναι στα ποδια μου,στο χαλι του σπιτιου μου και ο χρονος τρεχει.δεν περπατα ποτε.δεν μετανιωνω για οτι περασα,για οσα εκανα(εεε οχι και για ολα!),για οσα αισθανθηκα...για τα μηνυματα που χωρις σκεψη εστειλα και για τους ανθρωπους που ειχα διπλα μου.αν κατσω να σκεφτω θα βρω πολλες στιγμες που λατρεψα.μα ολα αυτα εχουνε φυγει.γι αυτο 2010 φυγε και εσυ 2011 δωσε μου μια αγκαλια και υποσχεσεις για ευτυχια.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

ειναι μερες που τρωω σαν να μην υπαρχει αυριο.μερες παραξενες γεματες μισοσβησμενα συναισθηματα στους τοιχους με μπογια.μερες που η τσιχλοφουσκα τριγυρω μου αρχιζει και αλλοιωνεται και μοιαζουν ολα τοσο θαμπά.και πιανω να πιαστώ.τιποτα.τοτε φοραω εκεινα τα γυαλια που κανουν το ονειρο απτο και σχηματα τρελα σχηματα κλεμμενα φιλανε το χερι μου.τα βλεπω ολα ροζ του ψιθυριζω.μα εκεινος κυριος σωστος καθεται στο πλαι μου και διπλα μου προσμενει.μαυρος μα εγω τον βλεπω ροζ και ροζ θα του μιλαω.περιμενει το αργοτερα.τοτε που το κρυφτο θα γινει ερωτας και μαζι θα παμε το ταξιδι.ειναι ενας κυριος κομψος,αποκρυφος και αλανι ο θανατος.μυριζει γιασεμι.τα βλεπω ολα ροζ του ξαναλεω.φορωντας τα γυαλια μου πια την βλεπω.χαρουμενη,ειναι μια συνθεση απο πανδαισιες του ασπρου και χαμογελαστη.μας ελλειψες της ψιθυριζω.ο ηλιος μας τυφλωνει και βλεπω το γελιο της.μου πεφτουν τα γυαλιά. καλημερα.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

και επειδη ειμαι και πολυ μικρη κυρια-κραταμε το μικρη- αποφασισα να τα λεω ολα εξω απο τα δοντια. δεν θα τρωω πλεον αρακα και φασολαδα στο σπιτι. δεν θα ντρεπομαι για την υπερτελεια κοιλια μου. τα αυτια μου θα ειναι η attraction μου και δεν θα ακολουθω το παιχνιδι σε θελω πολυ με θελεις κι εσυ αλλα INDEED δεν θα παντρευτουμε ποτε γιατι εισαι μια κοτα!ακομη θα πηγαινω αll alone κινηματογραφο γιατι ειμαι και πολυ μοναχικη φιγουρα του δρομου, θα tweetaro αυτο που θελω,την στιγμη που το θελω και αν καποιος τολμησει να με χαρακτηρισει ρηχη....ας με χαρακτηρισει ρηχη.επισης θα φοραω τακουνια και παντα κρυφα θα κουβαλαω τις μπαλαρινες μου σε μια σακουλα γιατι ενα τακουνι-αντε δυο- δεν σε κανει πιο ομορφη απο οτι μπορει να εισαι-τα λεω εγω και η φιλεναδα μου που δεν φοραμε τακουνια!-.οταν θα θελω να βγω με καποιον θα ακουω την συμβουλη της ΝΙΚΕ and I will just do it.περναμε τον καιρο μας σκεπτομενοι τι θα πουν οι αλλοι..τι θα πει ο γκομενος αν του στειλω,αν κανουμε σεξ το πρωι.αν με δει αρρωστη.τι θα πουν οι φιλες αν ακυρωσουμε το ραντεβου μας,αν βγουμε με το γκομενι αντι για αυτες και αν βαψουμε λαθος τα μαλλια μας.μερικες φορες κυριες και κυριοι ο κοινωνικος κατακραγμος σωζει και αλλοτε παλι κουραζει.



p.s.
με το πρωτο φως του ηλιου ολα τα θα μου θα πνιγνουν.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ψιτ.ναι ψιτ!εσενα λεω..μικρε ,χαζουλικε μου εαυτε.ναι εσυ που σε καθε σου βημα φοβασαι , που  δενεσαι τοσο σφιχτα σε καθετι που απαγορευεται,εσυ που καποια βραδια ξενυχτας και με παρηγορεις χαμενος στις σκεψεις μου.εκεινες τις μικρες χορευτριες,ξερεις  της λογικης που αλλαζουν ρυθμο καθε λεπτο και ξελογιαζουν την ψυχη μου.βρε χαζουλη μου δεν εμαθες ακομη πως ευκολα πληγωνεσαι και χανεις το παιχνιδι?φυγε,τρεξε,μεινε.μακρια.
εχτες λοιπον ηταν μια περιεργη ,μια αλλοκοτη μερα που μονο σωστη δεν ηταν!ολα μου πηγαιναν στραβα.ξεχασα υποχρεωσεις και μαθηματα και κατεληξα να ευχομαι το τελος της ημερας μου αυτης να με οδηγουσε καπου.δεν με οδηγησε πουθενα.γιατι?γιατι ετσι γινεται καποιες φορες.ισως το περιτυλιγμα να ειναι απλα ενα περιτυλιγμα οπως η κατσαρολα θα ειναι για παντα μια κατσαρολα.συγγνωμη πολυαγαπημενε μου magritte αλλα  μπορει για σενα μια πιπα να μην ειναι μια πιπα ομως για μενα ενας βλακας θα ειναι παντα ενας βλακας!
γι αυτο σου λεω μικρε..σταματα πια να εισαι το μαυρο προβατο και keep walking γιατι αλλιως δεν θα αντεξεις.


καληνυχτα*

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

ειναι καποιες μερες που δεν ξερω αν ζω ή υποσιτιζομαι.νιωθω να σαπιζω κλεισμενη μεσα σε εναν εγωκεντρικο κυκλο που δεν λεει να ξεχειλωσει.δεν εκτιμω,δεν γελαω οπως παλια ουτε χαιρομαι πραγματικα με τα μικροπραματα που αλλοι δεν εχουν καν.δεν περιμενα πως θα ηταν ετσι τα φοιτητικα μου λακερντι.καθε μερα νιωθω μια ανεξηγητη λυπη και μετα σκεφτομαι ποσο μα ποσο αχαριστη ειμαι.εχω την υγεια μου,ανθρωπους που με αγαπανε και μικρες απολαυσεις.μα κατι μου λειπει as always.θελω να σταματησω να ειμαι στρυφνη,να σταματησω να πρηζω τους ανθρωπους γυρω μου για μια σταλα προσοχης και επιτελους να ζησω χαλαρα και bohemika.θελω να βαλω τερμα στην λυπη,τερμα στην πνευματικη μου απραγεια.μα κατι τετοιο δεν μπορω να το κανω μοναχη μου.γι αυτο και περιμενω.περιμενω.περιμενω.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ποτέ.

δεν σε ερωτευτηκα.δεν σε ερωτευτηκα ποτε μου.δεν μπορεσα.ησουνα παντοτε ενα βημα παραπερα.ενα τσιγαρο δρομος και ενα ποτο αποσταση.και ομως,καταστηθα η σκεψη σου με τριβελιζει ακομα.παραξενα ομορφα.ισως να εισαι μια μικρη ,μια τοσοδα συνηθεια που δεν λεει να ξεθωριασει στο χαραγμα του νεου.μια ιεροτελεστια που πρεπει να κανω καθημερινα.γιατι ναι καθε μερα αναρωτιεμαι που βρισκεσαι,αν γελας, σε τι κουπα πινεις τον καφε σου και αν τα γενια σου εχουν μακρυνει.κρυφοκοιταζω τα βηματα σου μηπως και πιασω την σκια σου μα τρεμω οταν σε κοιταω και τοτε τα ποδια μου χορευουν τανγκο στο ρυθμο της μοναξιας.της ντροπης.γιατι μπροστα σου νιωθω μικρη και ανυμπορη.το χιουμορ μου πεθαινει και το χαμογελο παγωνει.μια εξωτερικη γκραβουρα εισαι που δεν εμαθα ποτε.πότε?

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ολοι δεν αγαπαμε κατιτι?

αγαπη ειναι τα παλια bohemika παπουτσια που εχουν γνωρισει καθε πτυχη του περιπλανετου σου τυλιγμενα στην χαρτινη σακουλα καποιων παλιων αναμνησεων.παλια,φθαρμενα,βρωμικα σταρακια που πηρες ενα βαρετο καλοκαιρι κι απο τοτε εχετε γινει συντροφοι καλοι.
αγαπη ειναι η ατερμονη μυρωδια κανελας που εχει το ζεστο τσαι μια κρυα μερα του χειμωνα σε ενα παλιο καφε στην κομοτηνη παρεα με την καλυτερη παρεα(!) που θα μπορουσες ποτε να εχεις.
αγαπη ειναι το γελιο.πολυ γελιο  μαζι με φιλους φινους και παλιους που δεν σε παρεξηγουν παρα τις μικρες -για σενα- ιδιοτροπιες σου.τι κριμα που οι δικοι μου δεν ειναι πια εδω.
αγαπη ειναι το ενα τεταρτο παραπανω υπνου αγκαλια με το παπλωμα σου.τον μονο αληθινο ερωτα της ζωης μου εδω που τα λεμε!
αγαπη ειναι τα ελαχιστα λιγα τοσοδα δευτερολεπτα που εκεινος σου χαμογελαει και σου γνεφει να πας προς το μερος του.οταν εκεινος σε ταιζει φραουλες με cocktail-και μην ακουσω κουβεντα για αυτο!-και εσυ τρεμεις μονο και μονο που βρισκεσαι κοντα του και τον κοιτας.αχ τον κοιτας ωρες ολοκληρες!
αγαπη ειναι τα χριστουγεννα μα θα μιλησω μια αλλη φορα για αυτα γιατι δεν ξερω τι να πρωτοπω!
αγαπη ειναι η edith piaf και το παρισι.ναι ξερω ξερω ξερω!κοινοτυπια.αλλα δεν φταιω εγω που ειμαι ερωτευμενη με την ζωη της και καθε φορα στεναχωριεμαι που βλεπω το la vie en rose.
 αγαπη ειναι τοσα πολλα και απεριγραπτα πραγματα που οση ωρα και να καθομαι κατι θα βρω.κατι μικρο ειναι η αγαπη μα ισως και μεγαλο.κατι που σε γεμιζει σκεψεις και χαμογελα την ωρα που τραγουδας στο μπανιο.κατι που σε κανει να σφυριζεις στο μετρό,και ναι κατι ισως μαγικο.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

ως ποτέ.

τα μαλλιά μου βρεγμένα υγραίνουν το πέπλο της σιωπής.ρούχα πεταμένα στο πάτωμα που ακολουθούν το καθημερινό μου προγραμματάκι.τα σκουπίδια μου γεμάτα.τα παπούτσια έξω απο το κουτί τους.το τικ-τακ του χαλασμένου ρολογιού που κρέμεται στον τοίχο άδικα πιάνει τον χρόνο.το μπολ απο τα χθεσινά δημητριακά ακόμη στέκει αμέριμνο και ατενίζει τον χαμό.το φως ανταγωνίζεται τις πρώτες αχτίδες του ήλιου και το τσιγάρο μου αργοπεθαίνει.όχι,δεν καπνίζω.που και που για να γεμίζω τα πνευμόνια μου σιγουριά και αλητεία.άλλωστε η παράβαση σου δίνει μια τρελή ηδονή.ένα δωμάτιο άνω κάτω και μια ζωή σε τάξη.
ως πότε?ποτέ
είναι τρελό να αναζητώ το νέο?αυτό που σε ξυπνά απο τον λήθαργο και σε κάνει να αλυχτάς τα βράδια απο την αδημονία?είναι τρελό να ονειρεύομαι κάτι άλλο όταν έχω αρκετά?γιατί τα πάντα δεν τα πιάνεις ποτέ.νιώθεις πως τα ακουμπάς και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως κάτι σου λείπει.αχαριστία ή μη.το παρελθόν μου χορεύει μπρόστα μου και εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να το κοιτάξω ή να κλείσω την πόρτα δυνατά.μένω.
ως πότε?πάντα
θέλω να στροβιλιστώ.να χάσω την αίσθηση και εκεί να βρω την μυρουδιά του έρωτα,της αγάπης και του κάτι διαφορετικού απο τα one night stand.γιατί εμείς αξίζουμε και καλύτερα εαυτέ μου.μην χαθούμε στον κόσμο του γρήγορου,του επιπόλαιου και του τόσο μα τόσο ψεύτικου και κυνικού έρωτα.σε παρακαλώ.
ως πότε?για όσο μπορώ

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ανόητη αγάπη.


σου αφιέρωσα ένα τραγούδι.φαίνεται δεν ήσουν εκεί να το ακούσεις γιατί οι ανόητες αγάπες ακόμα μας στοιχειώνουν.είπες λόγια,λόγια ψεύτικα γεμάτα υποσχέσεις και εγώ με ένα ανόητο χαμόγελο στα χείλη ήμουν πάντα κάτω απο την σκιά τους προσμένοντας μια σταγόνα ελπίδα.πόσο μικρή.πόσο ανόητη.το κρασί δεν με κάνει να σε ξεχνώ και ακόμη και στην απελπισία μου ψιθυρίζω το όνομα σου.είναι δύσκολο να είσαι εκεί;ναι.πολύ.και να φανταστείς πως σε γνωρίζω ελάχιστα.οι πτυχές σου που ακόμα δεν έχω μισοκοιτάξει μου χαμογελάνε γεμάτες υποσχέσεις και εγώ πέφτω.μόνη μου κάνω σενάρια και διασκεδάζω με την άγνοια σου.δεν με γνωρίζεις.περνάω καθημερινά κοιτάζοντας ψηλά και μέσα.μα το μόνο που βλέπω είναι η επιθυμία μου που αντανακλά πάνω στο άδειο.γιατί δεν είσαι εκεί;
το τραγούδι τελειώνει και εγώ τρέμοντας διαγράφω.δεν μπορώ.άλλωστε μην ξεχνάς..τα ζάρια μας ήταν όντως πειραγμένα.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

νοστιμότατο το φαγητό σου γιαγιά!όλο το έφαγα.


<<Αν δεν φάς την τελευταία σου μπουκιά γαμπρό δεν θα βρείς!>> συνήθιζαν να μου λένε απο μικρή.Αν η παραπάνω πρόταση ίσχυε τότε θα είχα παντρευτεί τόσες φορές που η μητρόπολη θα είχε βάλει αφίσα warning νυμφομανής απ' έξω , θα είχα δώσει στον δικηγόρο μου την δυνατότητα να φτιάξει πισίνα στην πίσω αυλή του και θα είχα εξαντλήσει όλες τις λίστες γάμου της χώρας.Γι'αυτό και εγώ αρνούμαι να κατεβάσω την τελευταία μου μπουκιά μήπως και βρώ κανέναν της προκοπής!και παρόλου που θεωρώ αυτά τα μέσα αθέμιτα για τον εξαναγκασμό των παιδιών ώστε να καταβροχθίσουν όλο το φαγητό τους-ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΜΕΝΑ- ως μεγάλη αδελφή το χρησιμοποιώ και εγώ!τώρα θα μου πεις τι ξέρει η μικρή απο νυφικά,μπουμπουνιέρες,ο κουμπάρος την κουμπάρα δυο φορές την εβδομάδα και όλα τα υπόλοιπα ευτράπελα του γάμου!εγώ εδώ δεν ξέρω καν αν θα θελήσω να τελέσω με κάποιον το μυστήριο αυτό που παρά τις άπειρες hollywoodianes ταινίες που έχω παρακολουθήσει-και έχω χύσει κλάμα πάνω απο το popcorn μου πιστέψτε με!- παραμένει ακόμη μυστήριο!χρειαζόμαστε λοιπόν τον γάμο για να επιβεβαιώσουμε την σχέση μας;πρέπει να ξοδέψουμε χρήματα για να δείξουμε την ευτυχία μας σε γνωστούς και φίλους;ή απλά πρέπει να φροντίζουμε την δική μας φωλιά και όαση και να αφήσουμε τα νομικά ζητήματα και τα προγαμιαία συμβόλαια έξω απο αυτήν;γιατί πλέον ο γάμος δεν είναι ένα μυστήριο που τείνει να κορυφώσει την σχέση σου με κάποιον αλλα μια συμφωνία.μια εμπορική και άκαρδη συμφωνία.ε λοιπόν έγω θέλω έρωτα στον γάμο μου.να με αρπάξει ο πολυαγαπημενος μου γαμπρός και να παντρευτούμε σε ένα ξωκλήσι σε ένα άκυρο νησί με λίγους και καλούς.όμως μέχρι να τον βρω και να οικειοποιηθώ με την ιδέα της αιώνιας δέσμευσης δεν θα τρώω την τελευταία μου μπουκιά γιατί φοβάμαι μην παντρευτώ κανέναν ΑΝΤΡΑ και καταλήξω στην κουζίνα να του μαγειρεύω και να του πλένω τις παντόφλες!
so be aware!γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σε βρεί στην επόμενη γωνία..και αν αυτό το τι είναι κακό και άσχημο και καταλήξεις η νύφη του Frankestein μπορείς πάντα να κατηγορείς την τελευταία σου μπουκιά!

αμ δε!


απογευματάκι.βγαίνεις με φίλους με τους οποίους σπάνια τριγυρνάς.σαν αλητόγατος δίνεις μια ευκαιρία στην αριστοκρατία.ντυμένη ελαφριά,με τζιν και μια ζακέτα για αργότερα γελάς ανέμελα ενώ ο ήλιος φλερτάρει τα μαλλιά σου.γνωρίζεις κάποιον.ξέρεις..απο την παρέα.δείχνει ενδιαφέρον και παρόλο που δεν ταιριάζει στα γούστα σου δίνεις μια ευκαιρία επηρεασμένη απο την τελευταία σου απόφαση για συμβιβασμό και απο τον φόβο πως στο τέλος θα καταλήξεις εσύ,οι γάτες σου,οι αστείες φίλες σου και ο δονητής σου.το πράγμα γρήγορα προχωράει και έσυ χαρούμενη αρκετά πας παρακάτω.τι κρίμα που δεν θυμήθηκες την σοφή -καλά,όχι πάντα-εξής παροιμία :τα καλά πράγματα αργούν.την επομένη το μόνο που θυμάσαι είναι το κλάμα στον ώμο της καψερής και εγω σου τα λεγα κολλητής σου για το πόσο απαίσια φιλάει ο τύπος,για να μην αναφέρουμε το cd του Καρά στο αμάξι!αναρωτιέσαι γιατί σε μένα..και τότε καταλαβαίνεις πως ο συμβιβασμός δεν σου αρκεί.πως μπόρεσες να σκεφτείς κάτι τέτοιο?πως?ο έρωτας δεν είναι συμβιβασμός μα ένα ξέφρενο αγρίμι που παρασύρει σαν κυκλώνας την λογική σου.η λογική θέλει συμβιβασμό..ο έρωτας όχι.και εκεί τον εγκαταλείπεις και τον αφήνεις παρέα με τον Καρά ενώ αποφασίζεις να διαγράψεις το "ατύχημα" που συνέβη μεταξύ σας.έεεεεεελα όμως που εκείνος δεν πίνει το νερό της λήθης και θυμάται!και αφού βλέπει πως εσύ του κ(λ)άνεις παπαρδέλες και είσαι διστακτική σε κάθε του πρόταση τύπου έλα να ολοκληρώσουμε ό,τι αφήσαμε στην μέση..έρχεται η ώρα της αλήθειας!και εκέι σου πετάει ένα είσαι ξενέρωτη και γίνεσαι αόρατη.μένεις να σκέφτεσαι βρε μήπως έχει δίκιο?μέχρι που καταλαβαίνεις πως έπεσες σε έναν ακόμη αναίσθητο απεγνωσμένο που το μόνο που θέλει είναι να σε οδηγήσει σπίτι του και να σου διδάξει κινήσεις κουμ φου!αμ δε!τι κρίμα να μένεις με την πίκρα στο στόμα και αν το τίμημα της αξιοπρέπειας σου είναι να χαρακτηριστείς ξενέρωτη τότε ναι!είσαι ΞΕΝΕΡΩΤΗ!και μάλιστα πολύ.άλλα δεν παραπονιέσαι..μια εμπειρία ήταν κι αυτό και πάει πέρασε.γι'αυτό κοίτα ποτε να μην συμβιβαστείς.και ο τόνος στο έψιλλον!
καληνύχταααα~

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

τελεία.

νομίζω πως δεν θέλω να ξαναγράψω εδώ.πως δεν θα μπορέσω να ξαναγράψω.η καλύτερη μου φίλη φεύγει.δεν θα την έχω στήριγμα στις πρώτες μου φοιτητικές καφρίλες και δεν θα πηγαίνουμε κάθε απόγευμα για τσαγάκι.το λιμάνι δεν θα έχει την ίδια γεύση δίχως αυτήν και η βαλαωρίτου θα μοιάζει με μαυσωλείο των περασμένων μας στιγμών.θα είναι μόνο για ένα εξάμηνο.φοβάμαι μήπως δεν γυρίσει ποτέ.γουρουνάκι μου θα πίνουμε πια τις σόδες μας ξεχωριστά και εγώ θα βρω κανέναν βρομιάρη για γκόμενο γιατί χωρίς εσένα δίπλα μου η κρίση μου θολώνει.<<ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΙΙΙΣ>> θέλω να φωνάξω μα αυτές οι λέξεις είναι γεμάτες εγωισμό.μια εποχή λοιπόν έρχεται στο τέλος της και εγω αρνούμαι.αρνούμαι να το δεχτώ.δεν ξέρω γιατί κλαίω και γκρινιάζω αφού θα σε βλέπω.κι αν δεν σε βλέπω?οι πανελλήνιες γαμιούνται.θα είχες περάσει μαζί μου και θα κάναμε παρέα την εγγραφή μας.θυμάμαι τις πρώτες μας στιγμές στο γυμνάσιο.σαν χτες ήταν που κάθισες δίπλα μου στο θρανίο.σαν χτες ήταν που μου ανακοίνωσες στην πρωινή προσευχή πως θα είσαι η διπλανή μου και η μαριλένα έσκασε απο την ζήλια της.σαν χτες ήταν που κοιμήθηκες πρώτη φορά σπίτι μου και ήταν η απαρχή των σατανικών μας video.το γέλιο σου ακόμα αντηχεί στους άδειους τοίχους του δωματίου μου που ακόμα αναρωτιέμαι τι να τους κάνω.σαν χτες ήταν που σουλατσάραμε στην κούσκουρα και τρώγαμε γλυκά στο μέρος μας στην ναυαρίνου.σαν χτες ήταν που τελειώσαμε τις πανελλήνιες και βαφόμασταν στις ανδρικές τουαλέτες μετά απο το sex & the city 2.σαν χτες ήταν που ήμασταν μια παρέα απο τέσσερα κορίτσια και πίναμε καυτές σοκολάτες στο νερό που καίει.σαν χτες που ήμασταν στην Σύρο και προβλέπαμε το μελλον μας.σαν χτες που γελούσαμε παρέα στο σπίτι σου και μετρούσαμε την τραγικότητα μας..η μάλλον την δική μου.και τώρα ψάχνεις σπίτι.κομοτηνή.την μισώ αυτήν την μικρή κυρία που σε παίρνει μακριά μου.μα ό,τι και να γίνει θέλω να είμαι εδώ.δεν ξέρω αν θα είμαι αλλα θέλω.δεν θέλω να μεγαλώσω.δεν θέλω να χωριστούμε.δεν θέλω να φύγεις.δεν θέλω να μείνω εδώ.δεν θέλω να προχωρήσω.ΔΕΝ ΘΕΛΩ.είχαμε η μια την άλλη και ήμασταν καλά.ελπίζω τουλάχιστον να είσαι ευτυχισμένη γιατί το αξίζεις ρε παλιοκάρπουζο.ήσουν πάντα δίπλα μου.σε αγαπάω μικρή μου παλαβή σχεδιάστρια.είσαι μια ωραία κοιμωμένη που πρέπει να περιμένω έξι μήνες ή ένα χρόνο για να ξυπνήσει.και θα περιμένω.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

help pleasee~

όλοι τρωγόμαστε.αύριο είναι μια σημαντική μέρα που θα καθορίσει πολλά..θα καθορίσει την ζωή μου.όχι ολόκληρη άλλα ένα σημαντικό κομματάκι της που ονομάζουμε φοιτητική,παρακμιακή,υπέρλαμπρη ζωή.ΦΟΙΤΗΤΟΚΟΣΜΟΣ.εξαρτημένη λοιπόν από το άγχος μου και χαμένη στον κόσμο της άρνησης αναρωτιέμαι που πήγε η αισιοδοξία μου.βέβαια,θα μου πεις,δεν ξέρω αν την είχα και ποτέ.πάντα κλεισμένη στη μιζέρια μου,στα δεν μπορώ και στην απόλυτα χαμηλή αυτοεκτίμηση μου ξέχασα να αναπνέω.δεν σηκώνομαι πλεον απο το κρεβάτι κεφάτη,μαλώνω συνεχώς με τους γύρω μου,νευριάζω και κλαίω συχνά γιατί όλα μου φταίνε.που είμαι?που χάθηκα?
τώρα προσπαθώ να με βρω πίσω από τις αγαπημένες μου ταινίες,πίσω απο το la vie en rose που τόσο αγαπώ και πίσω από το κέφι μου για ζωή και χαμόγελα.αχ!και πόσο μου αρέσουν τα χαμόγελα.όχι όμως τα απλά..όχι.εκείνα που σου φωτίζουν το πρόσωπο και σε κάνουν να θυμάσαι τον λόγο που βουρτσίζεις καθημερινά τα δόντια σου.εκείνα που σε μετατρέπουν σε ένα ερωτεύσιμο πλάσμα που με το χαμόγελο σου πιστεύεις πως θα γιατρέψεις τις πληγές όλου του κόσμου.τις πληγές που εμείς φτιάξαμε.άραγε υπάρχουν τέτοια χαμόγελα?
χρειάζομαι οξυγόνο λοιπόν..χρειάζομαι αυτοπεποίθηση. περνάω στην σχολή μου.THE END!.
(βασικά θα δούμε αύριο...άγχος..πολύ άγχος τζάνεμ!)

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

διακοπές μιας ζωής?



Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

ελπις

τραγουδάω δυνατά.εχτές γνώρισα κάποιον.σχεδιάζω το τόσο ανέφικτο κοινό μας μέλλον και σαν τρελή νιώθω τις ματιές του.ανατριχιάζω.μια ερώτηση κάνει περίπατο στο παρελθόν και αναρωτιέμαι δυνατά γιατί μπλέκω με ανάρμοστους,με ανθρώπους που με αγνοούν,που δεν γνωρίζουν την αγαπημένη μου γεύση παγωτού,την αίσθηση της θάλασσας που με τρελαίνει.έχω στο στόμα μου τον ήχο της φωνής του.ένας τρέλος που ξέρει να με κάνει να γελάω.να γελάω πολύ.<<μ'αρέσειιιιιιιιι!>> ξεφωνίζω σαν τροβαδούρος στο κύκνειο άσμα του και θυμάμαι.περιμένω αλλά τίποτα.μου κάνει κακό να ονειρεύομαι,να ενθουσιάζομαι,να δίνομαι στον αέρα.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

μη.

η νύχτα έγινε η κεντήστρα μας και σκέπασε την άγρια θάλασσα καθώς το φεγγάρι γαργαλάει τις παλιές πληγές της μνήμης.εκεί και εγώ χαμένη προσπαθώ για μια παντοτινή και υπέρτατη φορά να μαζέψω τους κόκκους του παρελθόντος μας.το φιλί σου μυρίζει αλμύρα και μου υπόσχεται βόλτες στο ηλιοβασίλεμα και ένα φίλμ γεμάτο πάθος.η σκέψη μου πλανεύεται και το υπόλειμα καπνού σου με τυλίγει και παραδίνομαι.παραδίνομαι στην έκσταση που τώρα με ζαλίζει.ξαναγεννιέμαι πάλι.μικρέ μου κλέφτη έχεις το χάρισμα να με κάνεις να υπακούω στην λησμονιά των πρέπει και των μή.οι τύψεις γίνονται ένα με την ηδονή αποσιωπώντας την αλήθεια που με πείσμα αρνούμαι.σβήνουμε την λέξη ηθική και γράφουμε αμαρτία.αμαρτία να είσαι κοντά μου.στο μυαλό μου ξαναπαίζω την κασέτα των παλιών στιγμών μας τότε που ο έρωτας με κάλεσε και έτρεξα κοντά του.ακόμα τρέχω.<<πουλα με λοιπόν ,στο ξαναλέω >> σιγοψιθυρίζω τον στίχο των Πυξ Λαξ μα εσύ συνεχίζεις.ένα χρόνο κρατούσα την αναπνοή μου και τώρα ο λαιμός μου έχει γεμίσει άμμο,έρωτα,φιλιά,υποσχέσεις και μια φωτιά που γρήγορα θα σβήσει.όχι, δεν είμαι ερωτευμένη.μα κάποιες φορές η επιθυμία μας κάνει δούλους της απερισκεψίας και της ανηθικότητας.δεν είμαι περήφανη.δεν μετανιώνω.τώρα ξαναζώ μέσα απο τα ενωμένα μας χέρια που γρήγορα χωρίστηκαν.σε ευχαριστώ.

Κορώνη 2010.μια φωτιά στην άμμο.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

beyond

το χέρι του είναι βρώμικο , κουρασμένο και αμάθητο στους ρόζους. ο διακόπτης ανοίγει ,το σύστημα κλείνει και δεν υπάρχει επιστροφή. αργά το τρενάκι αρχίζει την προκαθορισμένη, αιώνια και πληκτική για τούτο πορεία του. η ηδονή με γαργαλάει και ο φόβος ξετυλίγει το στόμα μου.δεν κρατιέμαι.τρόμος και διασκέδαση δεν ξεχωρίζουν.κάπου εκεί ένα παιδάκι θρηνεί για το χαμένο παγωτό παρφέ που απολαμβάνει πλέον το χορτάρι και πιο πέρα έφηβοι χαμένοι στην δική τους μόδα σχεδιάζουν την επόμενη καφρίλα τους. πώς γίνεται λοιπόν να φοβόμαστε, να πονάμε και να συνεχίζουμε; είναι ο φόβος μας τροφή της ευχαρίστησης μας; και αν ναι, μήπως ο σαδομαζοχισμός κρύβεται πίσω απο μια απλή διασκέδαση που ονομάζουμε βόλτα στο λούνα πάρκ; λούνα..το πάρκο των τρελών; οι ιδέες αυτές τριβελίζουν το μυαλό μου την ώρα που δέχομαι να κάνω έναν ακόμη γύρο στο λεγόμενο ταψί!κατεβαίνω τρομοκρατημένη , ζαλισμένη , γεμάτη μελανιές μα απόλυτα χαρούμενη. και τότε μου έρχεται. αδρεναλίνη. μα φυσικά. να το μυστικό συστατικό που λείπει απο την άχαρη καθημερινότητα μας, απο το κρεβάτι μας, την δουλειά μας, το περπάτημα στο πεζοδρόμιο. καταφεύγουμε σε αθέμιτα μέσα μα και θεμιτά για να βρούμε λίγη απο δαύτην και σας πληροφορώ πως μια νύχτα στο λούνα πάρκ μπορεί να σας σώσει απο απο πιθανά χρέη και τραβήγματα στην αστυνομία. το μόνο που χρειάζεσαι είναι καλή διάθεση, φίλους, χαμόγελα και ένα εισιτήριο. δεν θέλω ποτέ να χάσω το κοριτσάκι με την ροζ κορδέλα και την μανία της να σώσει τον κόσμο που τόσο κρύβω μέσα μου.
καληνύχτα.πέρασα όμορφα απόψε..
didaki*

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

συρε με.

finally back*τελος και αυτο το ταξιδι μας.ποσο θα μου λειψει.μονιμη κατοικος Συρου?ε,λοιπον δεκτον!καποιος,καποτε,πανω σε ενα πλοιο χωρις πλωρη χαρουμενος που ενα δελφινι εκανε την εμφανιση του με ρωτησε γιατι.ηρεμια,ποδηλατο,θαλασσα,αισθηση πως ανηκεις σε ενα μικροκοσμο,μπανια απο τον φεβρουαριο,βράδια στο boheme,βενετσιανικα στενα και λουκουμια ειναι η απαντηση μου.μακαρι να ειχες την ευκαιρια να ακουμπισεις το ματι σου στο δικο μου και να αγγιξεις τις αναμνησεις μου γιατι τα λογια πια με δυσκολευουν.σε αυτο το ταξιδι λοιπον κατι εχασα και κατι κερδισα.ασυναισθητα συνδεω τα "κατι" μου με την περιπετεια μας στην Συρο και ξερω πως την εχουν σημαδεψει για τα καλα.οπως και μενα.τα αισθηματα ξετρυπωνουν δυσκολα μα στις διακοπες η διαθεση αλλαζει.ζησαμε λοιπον κωμικοτραγικες στιγμες στο μελλοντικο καφε και νυν σπιτι <<η κατσαριδα>> το οποιο και λατρεψα.ειναι τοσο ομορφο,παλιο και αποπνεει κατι το αρχοντικο.μα πιο πολυ απο ολα αγαπησα εκεινη την παλια πολυθρονα στο μπαλκονι με τα πολυχρωμα λουλουδια.καθισμενη εκει φλυαρεις με το αερακι και παρακολουθεις τους λιγοστους περαστικους ενω ακους το θροισμα των φυλλων της αγριοσυκιας και το περπατημα των γατων.αγαπημενο εξαρτημα μας ο ανεμιστηρας και αγαπημενο κατοικιδιο φυσικα οι κατσαριδες τις οποιες και εκτρεφουμε!ας αφησουμε ομως το σπιτι γιατι ειναι βραδακι και πρεπει να βιαστω. βγαινω λοιπον απο την πορτα του σπιτιου που διαθετει πανω της τα αρχικα Γ,Π και στροβιλιζομαι προς το δημαρχειο.στα σκαλια τουριστες και πιο εκει πεντε κοριτσια που βολταρουν.απεναντι βρισκεται και το πειραματικο που τελικα εγινε το αγαπημενο μου και λιγο πιο περα το μαρουλακι που ειναι μια κακια αλλα τοσο νοστιμη συνηθεια.περνω το τρενακι γιατι εχω ορεξη για φραγκοσυριανη και καταληγω να βολταρω για δευτερη φορα δωρεαν κερασμενο απο τον μαυριδερο στην γωνια.κατεβαινω.αν περπατησεις λιγο ακομα βγαινεις στο λιμανι και καπου εκει βρισκεται και ο γρηγορης μας.αν παλι εχεις ορεξη μπορει να φτασεις μεχρι περα στο σπιτι που μας φιλοξενησε το πρωτο βραδυ και το οποιο ανηκει σε εναν fun της andriana lima!η ωρα πηγε 11 και ηρθε η ωρα να ριβαρω για boheme που ειναι απο την αντιθετη πλευρα και στον δρομο συνανταω το καρνταση που καθε φορα μου διηγηται τα κατορθωματα του.τι γλυκος.τον προσπερναω και πεινασμενη κανω μια σταση στο μερος που με εθρεψε για 10 ολοκληρες μερες και δεν ειναι αλλο απο το πλαζα.αφου τρωω την κρεπουλα μου με κασερι παρολου που ειμαι λατρης του τυριου χαιρεταω τους καγκουρες διπλα μου και συνεχιζω.εφτασα!η μουσικη με γαργαλαει και βλεπω τα κοριτσια να μου γνεφουν ακουμπισμενες στο bar ενω παραλληλα διαβαζουν τα ρητα του μαγαζιου.ο dj απορροφημενος στη επομενη επιλογη του δεν με βλεπει καν.παίρνω το καθιερωμενο τσαι μου και τοτε τον χαιρεταω.καποια στιγμη κουρασμενες απο το μπανιο,την ηλιοθεραπεια,την βολτα και τις ρακετες αποφασιζουμε να αποσυρθουμε απο το boheme και να παμε για μια τελευταια βολτα στο λιμανι.κριμα γιατι δεν νυσταζω και ξερω πως μετα θα στριφογυρναω στο κρεβατι μου.ασε που στο σπιτι ζεσταινομαι!κατι νιωθω και δεν ξερω καν τι ειναι.δεν πειραζει ομως γιατι αλλη μια μερα θα ερθει διαφορετικη μα και τοσο ιδια.*

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

γιατί?

πάντοτε αναρωτιόμουν γιατί τα δάκρυα μας είναι αλμυρά!τα δικά μου τουλάχιστον..δεν θα έπρεπε να έχουν μια γεύση άσχημη ..για παράδειγμα αυτή του σπανακόρυζου με την οποία εγώ εχω πάρει διαζύγιο εδώ και καιρό?τα δάκρυα δεν έρχονται παρέα με την θλίψη?πως γίνεται λοιπόν να έχουν την γεύση της θάλασσας που τόσο αγαπώ?από την άλλη κάποιος δαιμόνιος παρατηρητής θα μου υπενθυμίσει πως τα δάκρυα έρχονται κι αλλιώς..ναι κι αλλιώς!με τη χαρά, την έκπληξη, την επιτυχία και τη συγκίνηση για όλα αυτά!εεε!σε εκείνες τις περιπτώσεις τα δάκρυα θα πρέπει να έχουν την γεύση παγωτού , μαλλιού της γριάς και σοκολάτας μαζί!κι όταν πάλι κλαίς απο την ντροπή σου αυτά θα πρέπει να έχουν την γεύση παντζαριού.έτσι είναι το σωστό!και όχι κάθε φορά η θάλασσα να σπαρταράει στο στόμα μου!γιατί εγώ την αγαπάω την θάλασσα και κάθε μέρα μου λείπει.ακόμα λοιπόν και αν είμαι χαμογελαστή και κλαίω για κάτι καλό πάντα μέσα μου θα κρύβεται ο πόνος γιατί πάντα θα μου λείπει εκείνη!φεύγω:)

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

μακάρι.

πήρα όλη μου την ντουλάπα.φεύγουμε.για ακόμα μια φορά πάω με την ελπίδα πως θα γίνει κάτι το φανταστικό , το διαφορετικό.η χθεσινή ταινία παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου κι εγώ βάζω πρωταγωνιστές τα δικά μου πρόσωπα.γιατί δεν μπορώ απλά να απολαύσω?το καλοκαίρι δεν είναι για σκέψεις.δεν ήταν ποτέ.ίσως μετά τα τελευταία θα έπρεπε να είχα αλλάξει πολυ και να εκτιμάω.να ΕΚΤΙΜΆΩ.να υπολογίζω.να χαμογελάω.γιατί τελικά τι σου απομένει.είμαι αχάριστη.κλαίω.έκλεισα 11 μήνες απόλυτης σιωπής.επιλογή της θα πούν.ναι.επιλογή μου γιατί αρχίζω και ξέρω τι θέλω.και απο την άλλη παράπονο.δεν θέλω να κλαίω.δεν ξέρω τι θέλω.φοβάμαι την μοναξιά.ίσως πέρυσι τέτοια εποχή να ήμουν ευτυχισμένη.ίσως γιατί έχασα κάτι.έχασα για να κερδίσει κάποιος άλλος κάτι που εγώ δεν θα βρω ποτέ.σκουπίζω τα μάτια.βλέπω τις φωτογραφίες απο τις αγαπημένες μου διακοπές.ξέχασα.δεν είναι δικές μου.κάποτε ήταν.τώρα ανήκουν αλλού.και κατηγορώ μόνο εμένα.τι χαζή που είμαι.πως μπορώ ακόμα να έχω ελπίδες.πως μπορώ να πιστέυω ότι κάποια μέρα ο χρόνος θα γυρίσει και θα είναι όπως παλιά.πως μπορώ να στεναχωριέμαι όταν ο άλλος είναι ευτυχισμένος.εγωίστρια.ένας χρόνος αμείλικτης σιωπής και δεν είχα καταλάβει πόσο με πειράζει.δεν το σκεφτόμουν καν.άλλα τώρα συνηδητοποιώ το πόσο κοντά βρέθηκα στο να ερωτευτώ.τότε η δυστυχία εναλλασόταν με την ευτυχία.πάλι κλαίω.φτάνει.την παρασκευή φεύγω και τώρα θα θάψω πάλι αυτο που με τρώει.πρέπει κάποτε να γίνω αισιόδοξη μόνο που το δεν μπορώ γεμίζει πάντα το στόμα μου και κυρίως το μυαλό μου.δεν μπορώ άλλο.δεν ξέρω τι γράφω.δεν ελένχω.παω να φτιάξω τα υπόλοιπα πράγματα.θα βάλω στο full την μουσική και θα κλείσω δυνατά τα μάτια μου.θα σκεφτώ τις στιγμές μας και μετά τέλος.μακάρι.μια λέξη τόσο χαζή και ικανή να σε κρατήσει πίσω.τέρμα το κλάμα.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

το φευγιό!

5 φίλες , 10 μέρες , 20 αγόρια ..γιατί ως γνωστόν ένας ίσον κανένας. Στούς δύο απλώς παίρνεις μία γεύση..(και όχι μόνο!) , στους τρεις αρχίζεις και χορταίνεις και στους τέσσερις νιώθεις επιτέλους η θεά του σεξ! Κάθομαι πάνω στην βαλίτσα και ελπίζω πως τα παραπανίσια κιλάκια μου είναι υπεραρκετά για να την κλείσουν ενώ θυμάμαι τις πρώτες μας διακοπές μαζί.Cosmopolitan σε αποχρώσεις του κόκκινου , καμμένη pizza και cheezecake , πλατφόρμες που τότε έμοιαζαν βουνό και θεραπεία γέλιου στο νερό..<< welcome to the pippinight >> κραυγάζει το κινητό μου και για ακόμα μία φορά η Μαριλένα έχει ξεχάσει που είναι το εισιτήριο της ενώ εγώ βλέπω συνειρμικά τον ατμό του πλοίου να της παρασέρνει τα μαλλιά!Το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στο δωμάτιο της φέρνει καρπούς και εγώ συνεχίζω το σπρώξιμο γιατί πως να το κάνουμε...Σύρο, Πάρο, Μύκονο θα πάμε!
Αναλογίζομαι.
ρούχα(όλη μου η ντουλάπα δεν είναι αρκετή..να μην αλλάζω έξι φορές την ημέρα?): check!
παπούτσια (πως θα αντέξω στα τακούνια?οϊμέ!): check!
τα τυχερά μου εσώρουχα (με βλέπω να παντρεύομαι στην Μύκονο!): ckeck!
timotei για ανταύγειες (που πας ξυπόλυτη στο νησί?): ckeck!
εισιτήριο (γιατί δεν θέλω να καταλήξω μόνη με τους γλάρους στο Πειραιά): ckeck!
τον εαυτό μου(γιατί ταξίδι χωρίς didi γίνεται?δεν γίνεται!): ckeck!
Καλοκαίρι 2010 με τους ανθρώπους που αγαπάω?ΑΝΥΠΟΜΟΝΏ!

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

οι ακατάλληλοι.

Βουλιαγμένη στην καφέ πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και την βεντάλια μου να έχει αρπάξει φωτιά συζητάω με μια φίλη. Αναπολούμε μαζί την αθωότητα του δημοτικού καθώς και τα μικρά αηδιαστικά αγοράκια που έτριβαν τα ευρήματα παντός τύπου στο πάτωμα , στην καρέκλα, στην μπλούζα του διπλανού. Τα ζουζούνια πλέκονταν σαν στεφάνια στα μαλλιά μας και εμείς θαυμάζαμε τους συμμαθητές μας για το θάρρος τους. Ένα μικρό τσαλακωμένο ραβασάκι , το μεσημεριανό γλυκό και μια barbie αεροσυνοδός αρκούσαν - και πολλές φορές πολύ λιγότερα - για να πέσει το κορίτσι και να δώσει όρκους αιώνιας..αγάπης! Η πόρτα κλείνει μαζί και η συζήτηση και κάνει την εμφάνιση του ένας κοινός φίλος. Όμορφος , κυνικός μα και συνάμα αθεράπευτα ρομαντικός κάθεται σε μια παρέα κοριτσιών και αρχίζει να φλυαρεί ασταμάτητα.Από πότε οι άντρες μεταλάχθηκαν σε γυναικούλες..αναρωτιόμαστε ακατάλληλος 1 Δόνηση. Το κινητό κάνει το κρασί μου να χορεύει και αλαφιασμένη το σώζω από βέβαιο θάνατο. Η φίλη μου σηκώνει με αγανάκτηση τα μάτια στο ταβάνι και βλέπω την φωτογραφία του να τρεμοπαίζει παρασυρμένη από τις δονήσεις και τον ήχο του Moulen rouge .Μέτριος , αστείος , κουραστικός είναι το όνομα του και αρνείται το όχι λες και είναι κώδικας θανάτου.Απο πότε θα πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμα ενός ελεύθερου απογεύματος?ακατάλληλος 2.Και εκεί που συμπεραίνουμε πώς ο έρωτας είναι πλέον κυνικός και πώς οι άνθρωποι βουτάνε πολλές φορές την γλώσσα τους στην όρεξη τους και όχι στο μυαλό τους η πόρτα ανοίγει και πάλι..Μπαίνει εκείνος που τόσο καιρό περιμένω με κομμένη την αναπνοή , εκείνος που ποτέ δεν κάνει πράξεις τις υποσχέσεις , εκείνος που ποτέ δεν μου υποσχέθηκε τίποτα και εκείνος που μπορεί να διαγράψει κάθε συναίσθημα μου.Ο πιο ακατάλληλος από όλους.Γιατί η ζωή μας είναι μια σειρά από ακατάλληλους όπου άλλοι βγαίνουν και άλλοι μπαίνουν από την πόρτα της.Ίσως λοιπόν τότε τα πράγματα να ήταν πιο όμορφα γιατί τα άχαρα αγοράκια του δημοτικού και του παρελθόντος μας τουλάχιστον μας άρεζαν πολύ χωρίς τις περιττές σημερινές προϋποθέσεις.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

κύκλος.

Τα χείλη της γέλασαν ηδονικά. Οι παλιοί έρωτες κάθονται ακόμη στο σκονισμένο παγκάκι της οδύνης του παρελθόντος της και ψιθυρίζουν. Άλλοι διαλέγουν το δρόμο της σιωπής και σαν αστερόσκονη ερωτοτροπούν με το αγέρι και άλλοι περιμένουν μαρτυρικά στην σειρά. Η ζωή είναι στεφάνι και οι έρωτες πολλοί. Ένας. Οι ρόζοι στα χέρια της χαρακώνουν την φωτογραφία και οι ρυτίδες της στολίζουν το πρόσωπο.<< Amado mio >> γλυκοψιθυρίζει και γεύεται το τέλος. Όχι μόνη , ποτέ μόνη . Μαζί τού. Εκείνος την πιάνει απο το χέρι και την οδηγεί στον τελευταίο χορό. Η ψυχή της κατακλύζεται απο τα χειροκροτήματα στα οποία ξεσπούν οι έρωτες της. Και εκεί παραδίνεται στο φώς.



Άραγε ερωτευόμαστε όλοι?




La Soledad- Pink Martini*

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

*

τήν βρήκε ο θάνατος τόσο μικρή κι ας το όνομα της ήταν ΖΩΗ. ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη όπου κι αν είσαι.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

τικ-τοκ

Μετανιώνεις. Ο χρόνος όμως δεν είναι ο ταξιτζής σου να τον πηγαίνεις όπου επιθυμείς.
Εκείνος βολοδέρνει στις κηδείες και πίνει τον καφέ του στα μαιευτήρια. Ζωγραφίζει κάθε στιγμή της ζωής σου και γελάει όταν εσύ τον ξεχνάς. Ισορροπεί πάνω στις πληγές σου και παίζει κρυφτό με τις αναμνήσεις που κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού. Οι ευκαιρίες σου λιγοστές. Ο χρόνος είναι αυτός που αλυχτάει στα σοκάκια των χαμένων. Μόνος του μουρμουρίζει τα περασμένα. Ιστορίες ανθρώπων , λαών , έρωτα , πολέμου συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της ζωής του. Και μένει πάλι μόνος. Ο χρόνος όμως δεν ερωτεύεται ούτε λυπάται παρά μόνο στέκεται αντίκρυ σου και παρακολουθεί. Εσύ πάλι τον χαιρετάς και τον κερνάς από το πεσκέσι της καθημερινότητας σου για να τον καλοπιάσεις. Κάποιες φορές τον κοροϊδεύεις όμως εκείνος ποτέ δεν ξεχνά. Πάντα γυρίζει πίσω για να σε χρήσει βοηθό του.


έμπνευση σήμερα..όμως δεν το έχω τελειώσει!

Ήρθε το τέλοοος!


Στις 6 Ιουλίου η ψυχοφθόρος διαδικασία που ονομάζεται πανελλήνιες επιτέλους κόβει το νήμα της γραμμής του τέρματος!Οι μαθητές ξενυχτισμένοι από το clubbing της προηγούμενης βραδιάς - αν δεν τα πιούμε και λίγο πως θα αντικρίσουμε τα αποτελέσματα???- φαγωμένοι με μισή φέτα ψωμί και φορώντας ακόμη τις πυτζάμες τους θα καταφτάσουν με την ψυχή στο στόμα στο σχολείο τους!Ανάμεσά τους και εγώ!Αυτή την στιγμή κάθομαι στο γραφείο μου,βρέχει ,ακούω cafe del mar και προσπαθώ να καταλάβω πως νιώθω!Δεν αισθάνομαι άγχος παρα μόνο φόβο και αυτό γιατί η κοινωνία μας και το οικογενειακό μας περιβάλλον έχει δώσει υπερβολική σημασία στις πανελλήνιες
ώστε να πιστεύουμε πως η ζωή μας και το μέλλον μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιτυχία μας σε αυτές!Παπάρες.Θα στεναχωρηθώ αν δεν περάσω -δεν λέω!- αλλά μετά θα το ξεπεράσω και θα γίνω τραγουδίστρια στις Φλόγες!-οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν κλείσει-Πραγματικά εύχομαι καλή επιτυχία σε όλουυς!

kathe arxi kai diskoli*


Ένα πεζούλι κρύο. Ένα κορίτσι. Μια θάλασσα. Ένα βιβλίο στο χέρι. Τα ακουστικά στα αυτιά. Και το αγαπημένο της μαλλί της γριάς να λιώνει αφάγωτο στο ατέρμονο πεζοδρόμιο που με τόση απερισκεψία λερώνουν εδώ και αιώνες με την βουλιμική τους σκέψη οι περαστικοί .Όχι όλοι ,ποτέ όλοι, ίσως μόνο μερικοί. Το ηλιοβασίλεμα της ψιθυρίζει ξανά τα μυστικά του και μαζί περιμένουν με ανυπομονησία να φανούν.. Κλείνει τα μάτια.Ο αέρας της χαϊδεύει ηδονικά τον λοβό της ψυχής της και εκείνη ανάμεσα στους δύο αιώνιους συντρόφους, φίλους και ταξιδευτές της βυθίζεται στους προβληματισμούς του ήρωα που τόσο έχει ερωτευτεί. Βήματα , ματιές , χαμόγελα και στην συνέχεια ομιλίες σταματούν απότομα το ταξίδι της και τότε αντικρίζει δύο από τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα. Δεν θέλει να τα χάσει ποτέ. Κλείνει τα μάτια ξανά. Τρείς γλάροι πετούν. Επιτέλους γεύεται την αίσθηση της αδρεναλίνης που νιώθει όποιος κάνει ποδήλατο δίχως τα χέρια στο τιμόνι , όποιος ερωτεύεται, όποιος γελάει δυνατά ξεμπλεγμένος από τις αράχνες της καθημερινότητας . <<Κωνσταντίνα?>>. Γυρνάει πίσω και βλέπει την σίσσυ και την μαριλένα να την περιμένουν.