Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

ως ποτέ.

τα μαλλιά μου βρεγμένα υγραίνουν το πέπλο της σιωπής.ρούχα πεταμένα στο πάτωμα που ακολουθούν το καθημερινό μου προγραμματάκι.τα σκουπίδια μου γεμάτα.τα παπούτσια έξω απο το κουτί τους.το τικ-τακ του χαλασμένου ρολογιού που κρέμεται στον τοίχο άδικα πιάνει τον χρόνο.το μπολ απο τα χθεσινά δημητριακά ακόμη στέκει αμέριμνο και ατενίζει τον χαμό.το φως ανταγωνίζεται τις πρώτες αχτίδες του ήλιου και το τσιγάρο μου αργοπεθαίνει.όχι,δεν καπνίζω.που και που για να γεμίζω τα πνευμόνια μου σιγουριά και αλητεία.άλλωστε η παράβαση σου δίνει μια τρελή ηδονή.ένα δωμάτιο άνω κάτω και μια ζωή σε τάξη.
ως πότε?ποτέ
είναι τρελό να αναζητώ το νέο?αυτό που σε ξυπνά απο τον λήθαργο και σε κάνει να αλυχτάς τα βράδια απο την αδημονία?είναι τρελό να ονειρεύομαι κάτι άλλο όταν έχω αρκετά?γιατί τα πάντα δεν τα πιάνεις ποτέ.νιώθεις πως τα ακουμπάς και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως κάτι σου λείπει.αχαριστία ή μη.το παρελθόν μου χορεύει μπρόστα μου και εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να το κοιτάξω ή να κλείσω την πόρτα δυνατά.μένω.
ως πότε?πάντα
θέλω να στροβιλιστώ.να χάσω την αίσθηση και εκεί να βρω την μυρουδιά του έρωτα,της αγάπης και του κάτι διαφορετικού απο τα one night stand.γιατί εμείς αξίζουμε και καλύτερα εαυτέ μου.μην χαθούμε στον κόσμο του γρήγορου,του επιπόλαιου και του τόσο μα τόσο ψεύτικου και κυνικού έρωτα.σε παρακαλώ.
ως πότε?για όσο μπορώ

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ανόητη αγάπη.


σου αφιέρωσα ένα τραγούδι.φαίνεται δεν ήσουν εκεί να το ακούσεις γιατί οι ανόητες αγάπες ακόμα μας στοιχειώνουν.είπες λόγια,λόγια ψεύτικα γεμάτα υποσχέσεις και εγώ με ένα ανόητο χαμόγελο στα χείλη ήμουν πάντα κάτω απο την σκιά τους προσμένοντας μια σταγόνα ελπίδα.πόσο μικρή.πόσο ανόητη.το κρασί δεν με κάνει να σε ξεχνώ και ακόμη και στην απελπισία μου ψιθυρίζω το όνομα σου.είναι δύσκολο να είσαι εκεί;ναι.πολύ.και να φανταστείς πως σε γνωρίζω ελάχιστα.οι πτυχές σου που ακόμα δεν έχω μισοκοιτάξει μου χαμογελάνε γεμάτες υποσχέσεις και εγώ πέφτω.μόνη μου κάνω σενάρια και διασκεδάζω με την άγνοια σου.δεν με γνωρίζεις.περνάω καθημερινά κοιτάζοντας ψηλά και μέσα.μα το μόνο που βλέπω είναι η επιθυμία μου που αντανακλά πάνω στο άδειο.γιατί δεν είσαι εκεί;
το τραγούδι τελειώνει και εγώ τρέμοντας διαγράφω.δεν μπορώ.άλλωστε μην ξεχνάς..τα ζάρια μας ήταν όντως πειραγμένα.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

νοστιμότατο το φαγητό σου γιαγιά!όλο το έφαγα.


<<Αν δεν φάς την τελευταία σου μπουκιά γαμπρό δεν θα βρείς!>> συνήθιζαν να μου λένε απο μικρή.Αν η παραπάνω πρόταση ίσχυε τότε θα είχα παντρευτεί τόσες φορές που η μητρόπολη θα είχε βάλει αφίσα warning νυμφομανής απ' έξω , θα είχα δώσει στον δικηγόρο μου την δυνατότητα να φτιάξει πισίνα στην πίσω αυλή του και θα είχα εξαντλήσει όλες τις λίστες γάμου της χώρας.Γι'αυτό και εγώ αρνούμαι να κατεβάσω την τελευταία μου μπουκιά μήπως και βρώ κανέναν της προκοπής!και παρόλου που θεωρώ αυτά τα μέσα αθέμιτα για τον εξαναγκασμό των παιδιών ώστε να καταβροχθίσουν όλο το φαγητό τους-ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΜΕΝΑ- ως μεγάλη αδελφή το χρησιμοποιώ και εγώ!τώρα θα μου πεις τι ξέρει η μικρή απο νυφικά,μπουμπουνιέρες,ο κουμπάρος την κουμπάρα δυο φορές την εβδομάδα και όλα τα υπόλοιπα ευτράπελα του γάμου!εγώ εδώ δεν ξέρω καν αν θα θελήσω να τελέσω με κάποιον το μυστήριο αυτό που παρά τις άπειρες hollywoodianes ταινίες που έχω παρακολουθήσει-και έχω χύσει κλάμα πάνω απο το popcorn μου πιστέψτε με!- παραμένει ακόμη μυστήριο!χρειαζόμαστε λοιπόν τον γάμο για να επιβεβαιώσουμε την σχέση μας;πρέπει να ξοδέψουμε χρήματα για να δείξουμε την ευτυχία μας σε γνωστούς και φίλους;ή απλά πρέπει να φροντίζουμε την δική μας φωλιά και όαση και να αφήσουμε τα νομικά ζητήματα και τα προγαμιαία συμβόλαια έξω απο αυτήν;γιατί πλέον ο γάμος δεν είναι ένα μυστήριο που τείνει να κορυφώσει την σχέση σου με κάποιον αλλα μια συμφωνία.μια εμπορική και άκαρδη συμφωνία.ε λοιπόν έγω θέλω έρωτα στον γάμο μου.να με αρπάξει ο πολυαγαπημενος μου γαμπρός και να παντρευτούμε σε ένα ξωκλήσι σε ένα άκυρο νησί με λίγους και καλούς.όμως μέχρι να τον βρω και να οικειοποιηθώ με την ιδέα της αιώνιας δέσμευσης δεν θα τρώω την τελευταία μου μπουκιά γιατί φοβάμαι μην παντρευτώ κανέναν ΑΝΤΡΑ και καταλήξω στην κουζίνα να του μαγειρεύω και να του πλένω τις παντόφλες!
so be aware!γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σε βρεί στην επόμενη γωνία..και αν αυτό το τι είναι κακό και άσχημο και καταλήξεις η νύφη του Frankestein μπορείς πάντα να κατηγορείς την τελευταία σου μπουκιά!

αμ δε!


απογευματάκι.βγαίνεις με φίλους με τους οποίους σπάνια τριγυρνάς.σαν αλητόγατος δίνεις μια ευκαιρία στην αριστοκρατία.ντυμένη ελαφριά,με τζιν και μια ζακέτα για αργότερα γελάς ανέμελα ενώ ο ήλιος φλερτάρει τα μαλλιά σου.γνωρίζεις κάποιον.ξέρεις..απο την παρέα.δείχνει ενδιαφέρον και παρόλο που δεν ταιριάζει στα γούστα σου δίνεις μια ευκαιρία επηρεασμένη απο την τελευταία σου απόφαση για συμβιβασμό και απο τον φόβο πως στο τέλος θα καταλήξεις εσύ,οι γάτες σου,οι αστείες φίλες σου και ο δονητής σου.το πράγμα γρήγορα προχωράει και έσυ χαρούμενη αρκετά πας παρακάτω.τι κρίμα που δεν θυμήθηκες την σοφή -καλά,όχι πάντα-εξής παροιμία :τα καλά πράγματα αργούν.την επομένη το μόνο που θυμάσαι είναι το κλάμα στον ώμο της καψερής και εγω σου τα λεγα κολλητής σου για το πόσο απαίσια φιλάει ο τύπος,για να μην αναφέρουμε το cd του Καρά στο αμάξι!αναρωτιέσαι γιατί σε μένα..και τότε καταλαβαίνεις πως ο συμβιβασμός δεν σου αρκεί.πως μπόρεσες να σκεφτείς κάτι τέτοιο?πως?ο έρωτας δεν είναι συμβιβασμός μα ένα ξέφρενο αγρίμι που παρασύρει σαν κυκλώνας την λογική σου.η λογική θέλει συμβιβασμό..ο έρωτας όχι.και εκεί τον εγκαταλείπεις και τον αφήνεις παρέα με τον Καρά ενώ αποφασίζεις να διαγράψεις το "ατύχημα" που συνέβη μεταξύ σας.έεεεεεελα όμως που εκείνος δεν πίνει το νερό της λήθης και θυμάται!και αφού βλέπει πως εσύ του κ(λ)άνεις παπαρδέλες και είσαι διστακτική σε κάθε του πρόταση τύπου έλα να ολοκληρώσουμε ό,τι αφήσαμε στην μέση..έρχεται η ώρα της αλήθειας!και εκέι σου πετάει ένα είσαι ξενέρωτη και γίνεσαι αόρατη.μένεις να σκέφτεσαι βρε μήπως έχει δίκιο?μέχρι που καταλαβαίνεις πως έπεσες σε έναν ακόμη αναίσθητο απεγνωσμένο που το μόνο που θέλει είναι να σε οδηγήσει σπίτι του και να σου διδάξει κινήσεις κουμ φου!αμ δε!τι κρίμα να μένεις με την πίκρα στο στόμα και αν το τίμημα της αξιοπρέπειας σου είναι να χαρακτηριστείς ξενέρωτη τότε ναι!είσαι ΞΕΝΕΡΩΤΗ!και μάλιστα πολύ.άλλα δεν παραπονιέσαι..μια εμπειρία ήταν κι αυτό και πάει πέρασε.γι'αυτό κοίτα ποτε να μην συμβιβαστείς.και ο τόνος στο έψιλλον!
καληνύχταααα~