Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011


η διαθεση κυλιεται στα πατωματα, ξεκαρδιζεται με τις περιπετειες του σεβαχ. νοσταλγει το ταξιδι στις νοτιες ινδιες και ας μην εχει παει ποτε της. ερωτευεται στα χρονια της χολερας και βρισκει την γαληνη στην αναβυσσο.

" θα χιονισει ; " με ρωταει καθημερινα.
σηκωνω τους ωμους αδιαφορα.
" και ; εγω μια φορα το σ' αγαπαω δεν μπορω να το πω." της απανταω.
" το γελιο των ερωτευμενων ειναι σαν τα ονειρα των παιδιων. δεν θυμασαι; "
" ξεχασα, δεν μπορω να μου λειπεις. "
" φαε μελομακαρονο."
" κυλησου στο πατωμα. "
" κοιτα χιονιζει. "




Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

θα περιμενω κατω απο το γκι.

μην με ξεχασεις, γιατι αποψε μιλαω για τα περασμενα, τα ανιερα παθη μου.
προσφυγας του πρεπει χορευω παντα μονη κι απ' τα παραθυρα κοιταζουν.


κοιταζω και εγω εξω απο το μαγικο μου παραθυρι. οι γειτονες στολισαν και φετος κιτσ τα μπαλκονια περιχυμενα με λαμπονια στο χρωμα της πυγολαμπιδας και ετσι ο πριγκιπας που θα ερθει να με σωσει πιστεψτε με θα τρομαξει και θα φυγει. δυο βδομαδουλες εμειναν, μισο τσιγαρο δρομος και η καμπανα χτυπαει χριστουγεννα. αρχιζω και αναρωτιεμαι για τους ανθρωπους γυρω μου, τους καταμετρω. ποσα αλλαξαν απο τα περσινα καταθλιπτικα χριστουγεννα, ποσοι ανθρωποι μπηκαν σε αυτην την μιζερη ζωη. χριστουγεννα σημαινει ερχομος. φοβαμαι. πιπιλα την εχω κανει τουτη την λεξη. μακαρι να ημουν πιο δυνατη. και αυτην επισης. θυμαμαι που διαλεγα φορεμα για την πρωτοχρονια. ποσο ανοητη. μακαρι να διαλεγα ανθρωπους. μα και τα φορεματα χαρα ειναι, χαμογελας. για λιγο. οι ανθρωποι μενουν για πολυ. στο ντουλαπι της κουζινας τους κρατω εγω τους φιλους μου. 

αυτα τα χριστουγεννα λοιπον- ιου καθε χρονο τις ιδιες φρασεις φιλε- πειτε απλα την αληθεια, καντε ερωτικη εξομολογηση σε πεντε-εξι φιλους σας και βγειτε φωτογραφια παρεα με την γαλοπουλα. βαλτε στο χαμογελο σας γεμιση και δωστε ενα φιλι στην μαμα που υπεραγαπατε. σφιξτε τον πεθερο στην αγκαλια σας και την πεθερα ριξτε την στον φουρνο. και μενα - για να διαβαζετε αυτο people ειστε σιγουρα φιλαρακια- παρτε μου δωρο σοκολομελομακαρονα και καντε μου μια τεραστια αγκαλιαααααααααααα, after all its christmas - η τελος παντων σε δυο εβδομαδες θα ειναι- . *























Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΜΕΘΑ,


σου λεει. τρεις τελευταιες αναπνοες. ακου, το σπιτι καιγεται μαζι με την ματια σου. εχω γνωρισει ανθρωπους που δεν εχουν τιποτα μα τα εχουν κι ολα. γυρνας στους δρομους της βοης, πως να αναπνευσεις τωρα: κι αν τα παιδια ρωτανε: "το ζησες;" και "τι εκανες γι αυτο παππου;"
σεξ και οχι βια, ειναι η απαντηση απλη. μιλαω εκ του ασφαλους. μα πως να χορεψεις σε τουτο τον κοσμο που αγνωστος νιωθεις στους γνωστικους; πως να κοιταξεις λευτερος την μαυρη θαλασσα; πως θες εσυ γαργαρο το γελιο να ακουγεται στους υπονομους της αμφιβολιας; δεν ρωτησες κανεναν, μονο τρεχεις και τρεχουμε και εμεις μακρια σου. καημενε κοσμε, ποσο γερασμενος μοιαζεις πια. γλυκια η νεμεσις που παει να κρυφτει απο του δια τον ποθο και εμεις οργια με την οργια την προσμενουμε.






γιατι θα ερθει, θα μας σωσει, εμας τους αισιοδοξους.












Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

και τι γινεται οταν τα συννεφα πασπαλισμενα με αμμο χανονται και τις πατουσες σου το κυμα ξεσηκωνει;
τρεχω.
καστρο ονομαζω το δωματιο μου. εκει  κλεινω με τις ωρες την βαβουρα και το γιατι μενει για παντα γραμμενο στους τοιχους.
πεταω.
η μυρωδια της καλτσας χαρακωνει την επομενη μερα και το μπολ με τα χθεσινα μακαρονια με κανει να πειναω.
γελαω.
αραγε υπαρχουν αεριουχες μελισσες και περουβιακη σκονη νυχτας; εδω παντως σιγουρα. κανουν παρεα με το κομοδινο και γελανε με τα παραπονα της μαμας.
χανομαι.
το παλτο μου μουρμουριζει τα χθεσινα μεθυσια και το κασκολ με μαρτυραει. "ωραιοι φιλοι" απαντω και κουκουλωνω τα χθεσινα μου.
νυσταζω.
καθρεφτη καθρεφτακι μου εγω ειμαι η πιο τρελη.

εσυ απο την γερμανια επικοινωνησε seriously!








Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011


κοιτα γυρω σου.
 
ενα βελακι σου καθοριζει την πορεια. περπατας στο δρομο, το φαναρι αναβει πρασινο, προχωρας. δεν το σκεφτεσαι και πολυ φιλε μου. το βελακι σου λεει που να παρκαρεις, που εχει ωραιο φαγητο και απο που περναει το λεωφορειο. αν ειχαμε βελακια και στον ερωτα ισως να αποφευγαμε τις τοσες κακοτοπιες. βελακι τυπου, αυτος ειναι τσιγκουνης, εκεινος ειναι ζηλιαρης, του αλλου του αρεσει ο σαδομαζοχισμος στο σεξ και εκεινος παραδιπλα σε αποκαλει γοργονα  του οταν τελειωνει. ναι, τετοια βελακια σωζουν και ψυχες. και απο οτι φαινεται το δικο μου gps εχει χαλασει εδω και καιρο.

ναι ναι εσενα λεω, εσενα που κοιταζεις το blog μου αυτη την στιγμη. για πες μου λοιπον ποσες φορες εχεις πει την ιδια ιστορια στο πρωτο ραντεβου; ποσες φορες εχεις μιλησει για την οικογενεια σου και για οτι σε φοβιζει στο μελλοντικο σου αλλο μισο; και τι στο καλο θα πει πρωτο ραντεβου; μαζι με την γευση απο την μακαροναδα σου δοκιμαζεις και λιγο χαρακτηρα; πιο περιεργα πεθαινεις. και μιλαω εγω που ψοφαω για τετοιες καταστασεις. μου φαινεται τοσο αδιανοητα δυσκολο πως καθε φορα που γνωριζεις καποιον που σου αρεσει πρεπει να ανοιγεις την πορτα και να εκτιθεσαι σωμα και πνευμα.

αν ομως δεν ρισκαρεις στο πισω μερος του μυαλου σου βλεπεις τον εαυτο σου σε μια πουα πολυθρονα μαζι με την μανουλα να βλεπεις ταινια ,να τρως σταφυλια, να εχεις ασπρα μαλλια και να ανεβαζεις τον ηχο στο τερμα γιατι απλα πλεον δεν ακους. – ναι, πριν λιγο εβλεπα ταινια με την μητερα και με σταφυλια αγκαλια. οχι, δεν εχω ασπρα μαλλια. ακομα. και ναι ειμαι single βρε αδερφε το παραδεχομαι - . αν ομως δεν ρισκαρεις το βελακι θα δειξει μοναξια και οπως στην περιπτωση με το φαναρι ετσι και εδω δεν θα εχεις αλλη επιλογη απο το να το ακολουθησεις.

κοιτα παλι. μα κοιτα ψηλα.
δεν αξιζει το ταξιδι για να βρεις το δικο σου αστερι με κοτσια;

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011







τα χερια μου χωθηκανε στις τσεπες. τουρτουριζα αμετοχη στα πρωτα κρυα του ουρανου και ευχομουν η βροχη να δυναμωσει. μου αρεσει ετουτος ο καιρος. σιγουρα την ωρα που μιλαμε χιλιαδες blog μελαγχολουν σκεπτομενα την καταιγιδα ενω παραλληλα οι κατοχοι τους  ζεσταινουν τα ποδια τους κατω απο την κουβερτα με μια κουπα τσαι στο χερι. μια ψιχαλα κανει τσουληθρα στα μαλλια μου και μια ακομη bunjee jumping στην σιωπη. "μα εσυ ξεχαστηκες εδω" του λεω αποτομα. "δεν εφυγα ποτε μου" μου αποκρινεται νευριασμενα. μια οφθαλμαπατη η φαντασια, πλανευτρα που ξερει μονο να κοροιδευει σκεφτομαι. "νοιαστηκες ποτε σου;" συνεχιζω βιαστικη. "δεν ξερω" ειναι η απαντηση κοφτη. ενα ζευγαρι φιλιεται στην βροχη. ο αντρας την μισει και η γυναικα την λατρευει. τρεχουν να κρυφτουν κατω απο το γιασεμι και εκει θα μεινουν παντα. η μυτη μου κοκκινησε απο το κρυο. τριβω το χερι μου να ζεσταθει. η ανασα μου χορευει στο γυαλι. στην επομενη σταση κατεβαινω. "που πας;" μου ψιθυριζει.
"να ζησω" του φωναζω και κλεινει.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

το σπιτι σου ενα μικρο παραθυρο στον κοσμο.
το ποδι σου παταει το χορταρι του αρχαιου.
και ο μπλε σου τοιχος μια μικρη σταγονα στο χρωμα του απειρου.
ποσο μικρη μπορει να αισθανομαι σε τουτη την γωνια;
απλυτα τριγυρνας στης πολης τους διαδρομους και βλεπεις χαραγμενα προσωπα,
ανθρωπους αναλωσιμους, ζωες σμπαραλια και κομματακια αγαπης στα χαλικια.

βαζω τα γυαλια μου και βλεπω το κιτρινο στον αιθερα.
δεν ειναι γυρη μητε ο ηλιος.
βλεπω τον ανεμο να τρεχει τα ονειρα μας,
και ενα μικρο γαλλικο ροζε κρασι με καλει.

τωρα μου μενει να με βρει εκεινος που το παραθυρο του χαμογελαει στον μπλε ουρανο.
εκεινος που διαβαζει καθισμενος στον παλιο ιπποδρομο, διπλα.
εκεινος με το στραβο χαμογελο και το ατακτο τσουλουφι στα μαλλια.




να ενωσουμε τους μικροκοσμους μας.







Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

ουφ

απολογισμος.                                                       


τα παραθυρα κλεινουν και οι τοιχοι χαμογελουν. "welcome back" φωναζουν ηδονικα και το τσιγαρο του καλοκαιριου αργοπεθαινει στις σταχτες του. τα παιδια σιγα σιγα σωπαινουν και αρχιζουν την καθημερινη κρεβατομουρμουρα. παιρνεις μαζι σου και το πρωτο πουκαμισο ,εκεινο το ασπρο το ελαφρυ γιατι "μια ψυχρα το βραδυ την εχει". φορας την καινουρια σου κολωνια, τιναζεις μια τελευταια φορα τα μαλλια μπροστα στον καθρεφτη και αρπαζεις την τσαντα. ο ηχος της πετρας που  γραφει πανω της "fyck you" στο πατωμα σε τρομαζει. σκυβεις να την μαζεψεις και αναπολεις.



το καλοκαιρι  ξεκινησε στραβα. κατι η εξεταστικη που με βασανιζε, κατι ο χωρισμος που με διελυσε και κατι αλλα ψιλα. αποχαιρετησα λοιπον την θεσσαλονικη δακρυβρεχτα και με το ραδιοφωνο να παιζει το "I will survive babe" στην διαπασων.



το νερο της πισινας μου τσουζει τα ματια και ενα μικρο πλασματακι με πιτσιλαει ασταματητα. η μαμα γελαει και το βραδυ τρωμε λουκουμαδες με σοκολατα. μετα σειρα εχει η υπνοθεραπεια ή καμια ταινια στο δωματιο. ποσο ομορφα νιωθεις. στην Σαρτη η ζωη ειναι ωραιαα.




welcome to ποσειδαρα , λεει η ταμπελα και αναρωτιεμαι αν βλεπω σωστα. σαν παραβατης μπηκα και εγω απο την παραλια σε αυτον τον μικρο χαμο και καθε μερα "μεθουσα" με μπυρες-νερο. δεν θα ξεχασω τα καλλιστεια και εκεινον τον τρελο που με εσυρε για βραδινο μπανιο στις 6 το πρωι παρεα με την πατεριτσα του. μα κυριως δεν θα ξεχασω το ποσο ευκολο ηταν να γνωρισεις παρεες, να γελασεις, να πεις την βλακεια σου και να χορεψεις βρε αδερφε!του χρονου περισσοτεροο*



νεξτ στοπ Πηλιο. ο αγερας σου βιαζει τα μαλλια και το φουσκωτο τρεχει σαν τρελο. ξεκαρδιζεσαι στα γελια με την μαχη και το πρασινο της τσεμπερι. η νιτσεραδα κολλαει πανω σου και μυριζεις θαλασσα. ποσο πολυ την αγαπας την πολυταραχη αυτη κυρια. η μεση σου ποναει ακομα απο τις πετρες στην σκηνη ενω θυμασαι τα σφηνακια  τα ποτα και τους χορους στα τραπεζια. να μην ξεχασω μια ηλιοκαμενη μαριλ στα κρυα νερα της νταμουχαρης και τους διπλανους που μας κερνουσαν συνεχως σουβλακια!



οι λιγες ηλιουλουστες μερες πισω στο σπιτικο μου περνουν τοσο γρηγορα και ερχεται η μερα που πρεπει να καθισω πανω στην βαλιτσα  -ΡΑ-  μου για να κλεισει. oh lala paris ερχομαστε! ερωτευτηκα σφοδρα την πολη του ερωτα, της μουσικης, των στενων , των vintage μαγαζιων, των sex shop με τα τελεια εξαρτηματα. μα πανω απο ολα ερωτευτηκα τους γαλλους, τα απογευματα στον λουβρο και τα τυρια που υπερβρωμανε μα υπερλατρευω. το σπιτι του σωτου οπου μεναμε οι τεσσερις μας ηταν πανεμορφο με μια σοφιτα και μια κρυφη ντουλαπα. καθε μερα χαιρετουσαμε τους κυριουληδες απο κατω με τις μεγαλες apple οθονες και το βραδυ σουαρε σε σπιτια φοιτητοκοσμου-ακα μιχαηλ, χαρης και αλεξης-. το πιο σημαντικο; η καριναρα που υπερσυμπαθησα παρα τις αρχικες μου προκαταληψεις. η ζωη σαν τριανταφυλλο λενε οι γαλλοι και συμφωνω. παρισακι να με περιμενεις γιατι θα με ξαναδεις.



δεν προλαβαινω να παρω αναπνοη και μπαμ να μαι. χανθ, αγιος νικολας να σερνω μεσα στον καυσωνα την βαλιτσα μου στην τεραστια κατηφορα. τρεχω στην σκηνη και τι να αντικρυσω; 12 μικρα ζουζουνια που δεν με αφησαν σε ησυχια. πολλες φωνες, γελια, φασαριες, μαλωματα και φυσικα εξαντληση απο μερους μου. να μην σχολιασω φυσικα το γεγονος πως με φωναζαν καποιες φορες και μαμα. -mother-.



σειρα εχει το ethnic και η μποεμικη ζωη..ξερεις free camping χωρις τεντα και μπλουζα στο κεφαλι. το μαγιω περιττο να δηλωσω πως εγινε το δευτερο μου δερμα. να μην ξεχασω πως γνωρισα ενα λαμα, -ναι καλα ακουτε- και τον αλεξη που ανεβαζε το τεμπο.


περπατας στον δρομο φουριοζα γιατι εχεις αργησει στον καφε.κοιτας ψηλα και το πρωτο φυλλο χορευει νωχελικα.θυμασαι τον πανεμορφο ποδηλατοδρομο στο παρισι και τις φιλες που αγαπησες και εκει. τα ρουχα σου σε τρωνε και ευχεσαι το φθινοπωρο, η πιο αγαπημενη σου εποχη να ξαναγυρισει.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

                                                               SURPRISE



ομορφη μου αν τσεκαρες που και που το blog μου θα ηξερες πως σου ετοιμαζουμε surprise party*
χρονια σου πολλα και ο,τι επιθυμεις! νομιζω πως ξερεις ποσο πολυ σε αγαπαω- και οχι σε αγαπω-
εισαι η μικρη μου οαση που παντα σπευδεις να με βοηθησεις. εμενα και ολους. το μονο που θελω 
ειναι να σε βλεπω χαμογελαστη- ξερω πολυ μελο ετσι? - και συγνωμη αν σε ζοριζω που και που.
οταν θα το βλεπεις αυτο θα ειναι σιγουρα χριστουγεννα και  θα εχεις γυρισει απο το κεντρο με ενα κουτι προφιτερολ- για το καλο βρε αδερφε - και θα σου εχω πει "ει φιλε τσεκαρε το blog , κατι γραφει για σενα!- και με τα χερια και το προσωπο λερωμενο με σοκολατα θα ανοιξεις τον υπολογιστη. "¨φτου γαμωτο , παλι κολλησες?" θα αναφωνησεις. "μπαμπα ερχομαι σε ενα λεπτο" θα πεις στον αγαπημενο μας βιταλακο και υστερα θα το δεις. θα χαμογελασεις και θα με παρεις σοκολοτηλεφωνο.εγω τα κλασσικα θα ειμαι σπιτι. να ξερεις, ειτε θα βλεπω ταινια ειτε θα τρωω! classic


bisous





Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

φακελοι, γραμματοσημα και αλλες ιδιες παρομοιες χαριτωμενιες.

σημερα που λες ηταν μια μερα σαν ολες τις αλλες, τις υπολοιπες, τις καθημερινες, ξερεις. καθως λοιπον ψαχουλευα τα συρταρια μου επεσα πανω σε εναν μικρο, εκρου, γεματο φωτογραφιες φακελο και αμεσως εκλεισα εντρομη το συρταρι. ΜΠΑΜ. επανω στην αναμπουμπουλα το κινητο χτυπαει και ειναι μια φιλη. κουσκουσαρουμε για λιγο με τα νεα του τριημερου και το κλεινω χαμογελαστη. κουρασμενη οπως ημουν σημερα απο την ημερα αχταρμας στη βιβλιοθηκη ανοιγω τον υπολογιστη- τα κλαασσικα - για να κατεβασω μια ακομα ταινια απο την λιστα- δεν γινεται να τα ξερεις και ολα περιεργε αναγνωστα - και αρχιζω να χαζευω τις φωτογραφιες του καλοκαιριου. και εκει που λετε ηρθε το δευτερο ΜΠΑΜ.'' μα φυσικα! δεν σου εχω πει να μην ανοιξεις για κανενα λογο τον φακελο αυτο?'' μαλωνω με τον εαυτο μου.

αυτο που θελω να πω ειναι πως πραγματι φακελωνουμε την ζωη μας. χωριζουμε σε μικρους στο ματι φακελους αναμνησεις που αγαπαμε, μισουμε, ποναμε μα και αναμνησεις που δεν εχουμε ζησει καν. το ιδιο κανουμε και με τους ανθρωπους. μεχρι και φακελο στο κινητο μας δημιουργουμε με τους favorites για να τους καλουμε πιο γρηγορα.στο φακελο ''κολληταρια'' εχουμε τους πιο κοντινους μας ανθρωπους και να μην ξεχναμε το φακελο ''σας μισω'' που βρισκεται παντα μεσα στο μυαλο μας. και φυσικα εμεις που μονο ελευθεροι δεν ζουμε σε αυτη την κοινωνια που αδειασε πια απο αναστολες και γεμισε συρματοπλεγματα απο προκαταληψη.

και δεν σου ειπα ακομα το χειροτερο. τα γραμματοσημα, οι ταμπελες , τα γραμματα πανω στους φακελους ειναι αυτα που καθοριζουν την διαφορα. ολοι -ΜΑ ΟΛΟΙ, και πιστεψε δεν ξεχωριζω για κανεναν λογο τον εαυτο μου- θετουμε ταμπελες, ονοματα και λεξεις που πιστευουμε πως αρμοζουν στους υπολοιπους. και καθε φορα που η ζωη μας αποδεικνυει κατι αλλο, το παραβλεπουμε λεγοντας : " οκ εκανα λαθος την επομενη φορα δεν θα κρινω". guess what..μπουρδες!!.


ερχομαι στο τελος και σου λεω πως εχω κριθει λαθος τοσες πολλες φορες και εχω ακουσει καποια ασχημα πραγματα. προσφατα μια πολυ καλη φιλη ειπε: "οταν σε πρωτογνωρισα σε περασα για χαζη, ξερεις χωρις βαθος. μετα φυσικα αυτο αλλαξε". γι αυτο μην κρινεις οχι για να μην κριθεις αλλα γιατι οτι και αν συμβαινει γυρω μας καλο θα ηταν πρωτα να βλεπουμε το καλο σε εναν ανθρωπο ή εστω να του διναμε μια ευκαιρια προτου τον πεταξουμε εξω απο την πορτα της ζωης μας.

και οσο για εκεινον τον φακελο στον υπολογιστη μου, θα κανω καιρο να τον ανοιξω!

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011


εκλεισα την πορτα του αμαξιου. δυνατα, πολυ δυνατα.
σηκωσα το κεφαλι. η καφε πορτα ασφαλειας ηταν παλι εκει.
γυρισα, θα βγω στους δρομους να το φωναξω.
γυρισα, και ολα μου φαινονται πια τα ιδια και χειροτερα.
γυρισα, και ξερω πως το μικρο στενακι σου θα ειναι αδειανο.
το λαθος timing μας εφαγε αγαπη μου.
το σπιτι μου η φυλακη μου, η μουχλα και η απαισιοδοξια οι μουσες μου.
και ενα αεροπλανο φευγει.
μια αλλιωτικη κυριακη, πιο μαυρη απο τις αλλες.
 μια αλλιωτικη κυριακη, και ξαναζω.






σε ευχαριστω για ολα. 
καλη συνεχεια και σε σενα, θα μου λειψεις.






Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

η ωρα του υπνου.
οι γειτονες κουρασμενοι πια απο την πολυωρη βαβουρα που καθημερινα επικρατει εχουν μπει στα σπιτια τους και εσυ με μια γρανιτα στο χερι χαλαρωνεις στο κρεβατι σου. το παραθυρο διπλα σου, σου προσφερει την απαιτουμενη δροσα και εσυ κρυουλιαρα εχεις τα ποδια κατω απο τα σκεπασματα. απο διπλα ηχοι παιδικοι καμωμενοι με φαντασια ερχονται και εσυ εκνευριζεσαι γιατι η ακινησια του θορυβου σου χαλαει. κοιτας τα ποδια σου, μικρα δαχτυλακια ηλιοκαμενα μιας και ποτε δεν εβαζες αντιηλιακο σε εκεινα τα μερη. η φωνη της μητερας αντηχει : "θα καεις" σου ανακοινωνει με σιγουρια. σε μια βδομαδα φευγω σκεφτεσαι εσυ και ο τιρκουαζ τοιχος του δωματιου σου θα κανει καιρο να σε δει. true so true.η λιστα με  τα πραγματα που πρεπει να αγορασεις πεταμενη στα συρταρια του μυαλου σου. πιο μετα λες και απλωνεις τα χερια πισω απο το κεφαλι. σκεφτεσαι τα τεσσερα κιλα που εβαλες και αν αξιζε τοση στεναχωρια. τωρα κανεις σχεδια για το μελλον..μονη σου. και οι γειτονες ουρλιαζουν.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

θυμασαι τοτε που κατουρουσαμε στα διπλανα δεντρα; ναι τοτε που με αγκαλιασες σφιχτα και μου υποσχεθηκες πως θα ειμαι εκει. 
θυμασαι το πρωτο ραντεβου; νευρικο. ημουν μια πολυλογου μαα ηξερα πως μονο εσενα ηθελα.
θυμασαι την ημερα στο αεροδρομιο; πονουσα γιατι ηξερα πως καποια μερα θα σε αποχαιρετουσα και εγω. 
θυμαμαι την πρωτη φορα που ακουσα το ροχαλητο σου. γελασα απο μεσα μου και σε εσφιξα πιο πολυ. θυμαμαι την πρωτη φορα που περασαμε παρανομα τον δρομο.πλεον εγω γινει και εγω μια αλητισσα του δρομου.
θυμαμαι εκεινο το πρωι στο παγκακι μας, με τα χερια κολλημενα και στα ματια σου ο ουρανος και η θαλασσα. 
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ, οποτε απλα γραφω μηπως και νιωσω καλυτερα.
το αστειο ειναι πως δεν προλαβα ποτε να σου πω εκεινο το μικρο,μελισταλαχτο,χαζο,αλμυρο,κρυφο και φοβιτσιαρικο σε αγαπαω.
κι αναρωτιεμαι. 

ησουν κι εσυ ενα ψεμα;

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

*ειναι καποιες φορες που θελεις να χτυπησεις το κεφαλι σου στον τοιχο.
*ειναι καποιες φορες που το μονο που θα σε σωσει-ετσι πιστευεις δηλαδη- ειναι το χαπακι της   λησμονιας.
*ειναι καποιες φορες που νιωθεις την καρδια σου θρυψαλα και εισαι σιγουρη πως αν σε ταρακουνησουν θα ακουστουν τα απομειναρια της αλλοτινης χαρας σου.
*ειναι ομως, ολες τις φορες οι φιλοι σου αυτοι που θα σε βγαλουν απο την λιμνη που εχεις σχηματισεις μερες τωρα γυρω απο τον εαυτο σου. ξερεις..απο τον πακο χαρτομανδηλων που με χαρη εχεις πια διακοσμησει  στο δωματιο σου.

φοβαμαι πολυ.φοβαμαι που ειμαι παλι μονη.και οσο κι αν προσπαθω να χαμογελασω ξερω πως θα κανω καιρο να συνελθω.να συνελθω ομως και να γελαω και παλι με την ψυχη μου.ηταν ενα τεραστιο πληγμα στο καστρο που ειχα φτιαξει γυρω απο τον εαυτο μου.το παλι απο την αρχη ομως ειναι αυτο που με τρομαζει περισσοτερο.γι αυτο και εγω θα παραμεινω εδω.παρεα με τον εαυτο μου και τους καλους μου φιλους που εκτιμησα σε αυτην την δυσκολη στιγμη.σας αγαπαω ολους.ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.


Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

τι παριστανουμε μου λες?
γιατι πρεπει να παιζω παιχνιδια και κρυφτο?
σε βαρεθηκα.
και πως μπορω να πω στα αισθηματα μου να το σκασουν?
ανοιξε εσυ το κλουβι.
να ξεφυγω.
λαθος στιγμη,λαθος ωρα..ολα λαθος.
και ποιο ειναι το σωστο?
η ζωη φευγει.
μπορει αυριο να πεθανω.
κανε κατι.







Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

σας εχω βαρεθει ολους.τρεξε , προσπαθησε και ανεπνευσε για μενα. μην με αφηνεις μετεωρη στα λογια και στην πραξη. αυτο το "θα" θα μας φαει. το μυαλο μου ειναι χωρισμενο σε δυο στρατοπεδα. λογικη και συναισθημα. αν ακουγα την λογικη δεν θα ημουν πια εδω. γιατι να γεννηθω αθεραπευτα ρομαντικη? η αναισθησια μοιαζει απιστευτα γλυκια. ολη την ωρα τριβελιζει και χορευει στο μυαλο μου. η αμφιβολια. περπαταει χερακι χερακι μαζι σου και σε φιλαει. οι μερες φυλακισμενες περνουν γρηγορα η μια πισω απο την αλλη με βαριδιο την ευτυχια μου. ειναι ντυμενες στα ριγε. θελω να ουρλιαξω κατι μαγικο. φοβαμαι. κανε κατι. ειναι η πρωτη μου φορα που αυτοκτονω.


z.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

ακουω το καινουριο ιταλικο τραγουδι που μου εχει κλεψει το μυαλο. σιγοκονταρω και εγω με τα λιγοστα μου ,σχεδον ανυπαρκτα ιταλικα και νιωθω μια νοσταλγια να διαπερνα την ανασα μου. την νοσταλγια για το αγνωστο. νιωθω το ιταλικο αερακι να μου χτυπαει τα μαλλια ανακατεμενο με μια σταλα γιασεμι. καλοκαιρι, ηλιοκαμμενη με κοκκινα απο την πολυωρη σταση μου μαγουλα στην πολη Μanarola γινομαι ενα με τους πολυχρωμους τοιχους της. απο εκει αποφασιζω να παω στην καρδια της Ιταλιας και με συντροφια μοναχα την μπολικη pizza a la italiano καταφτανω στην πανεμορφη Φλωρεντια. τρεχω. το ρολοι δειχνει ηδη πεντε και η μαργαριτα στο χερι μου διψαει. ραντεβου κατω απο το μεσαιωνικο παλατι bargello περιτριγυρισμενο απο τους περιεργους τουριστες. στηριγμενος πανω στην μηχανη περιμενει εκεινος. ξανατρεχω. γελαμε. το φιλι του εχει γευση espresso. το ασπρο μου φορεμα ξεχυλιζει απο μυρωδιες και αρχιζει να χορευει αγκαλια με το ιταλικο φως πανω στην κοκκινη vespa. αποφασιζουμε να περασουμε την μερα στην Via de` Tornabuoni. και καταληγουμε σε ενα μικρο εστιατοριο. μακαροναδα και κρασι. και φιλια...πολλα φιλια. μου θυμιζει τοσο εσενα...



το τραγουδι ομως τελειωσε.


Παρασκευή 22 Απριλίου 2011




ενταξει με πιασατε. τα εχω...μερικα! ειπατε ολα? οχι,ποτε. τα ολα ειναι βαρετα. σε κανουν ανθρωπο της σκονης,της μιζεριας και μια στιγμη ξυπνας και βλεπεις το μπαλκονι σου αδειο. αναρωτιεσαι που ειναι η ανοιξη μα αυτη σε εχει κερασει προ πολλου. ισως θα πρεπει να φας κερασια και του χρονου. και τι περιλαμβανει το μενου ολα? τον σεφ τωρα. τα μερικα ειναι για καποιον ο κοσμος του και τα ολα ο γκρεμος του. μηπως η ευτυχια ειναι για μας το παραπανω?
παραπανω λεφτα,παπουτσια,ρουχα,καθαρο σεξ και μαρτινι. τι μενει? μια ανεκπληρωτη μουντη αγκαλια. δεν ξερω ,ισως να επηρεαστηκα απο την χθεσινη μου ταινια. ξερεις η κλασσικη ιστορια μιας κοπελιτας που ερωτευτηκε ενα τρελο μωρο,-γιατρος ο δικος σου- αλλα ποτε δεν καταφερε να ειναι μαζι του. θες η κοινωνια? θες η μοιρα? θες τα πιπινια που τον περιτριγυριζαν? ο ερωτας τους ανθισε μονο στον ουρανο. πρεπει να κανουμε αυτο που ποθει η ψυχουλα μας τελικα αδερφια, γιατι αλλιως θα καταληξουμε ρομποτ της ρουτινιαρικης ζωουλας μας. ΝΑΙ. ας κανουμε αυτο που γουσταρουμε. θες να του πεις οτι εισαι ερωτευμενη μαζι του? do it. θες να πας ενα ταξιδι στο ιραν? do it. θες να κανεις ατελειωτο σεξ με αγνωστους- παντα με προφυλαξεις- ? do it.  το θεμα δεν ειναι τα λεφτα, το θεμα ειναι η διαθεση και η ψυχοσυνθεση του καθε ανθρωπου. η ορεξη βρε αδερφε που εχεις για την ζωη. ολα ειναι στο χερι μας. και αυτο πρεπει να το καταλαβω καποτε και εγω.






ολοι θα διαλεξουμε καποτε ζωη, το θεμα ειναι να διαλεξεις την αγαπημενη σου.make a wish*






Τρίτη 5 Απριλίου 2011

χαμογελαω στον δρομο και η αιτια δεν ειναι η ακυρωση του μαθηματος της προιστορικης αρχαιολογιας.οχι. to be continued.


Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

κειμενα που δεν καθαροεγραψα ποτε.καιρος δεν ειναι?


πρωτη μερα στο πανεπιστημιο-εγγραφη*

τι χρειαζεται δηλαδη ενας ανθρωπος; μα φυσικα καλη παρεα - και ειδικα εναν πιπινοφαγο σεναριογραφο που συγκαταλεγω στους καρδιακους μου φιλους - ,ενα τσαγακι στο αγαπημενο μου μερος - εδω πολυτεχνειο ,εδω πολυτεχνειο! - ,ενα καταπληκτικο tour στα πανεπιστημια - credits to my friend stathis - ,και φυσικα τον πανεμορφο τυπακο απεναντι - θα σε κατακτησω μορελι, θα σε κατακτησω! - . η πρωτη μου μερα στο πανεπιστημιο λοιπον αποτελει γεγονος. η εγγραφη μου εγινε αναιμακτα χωρις παραταξεις να διεκδικουν το κεφαλι μου ενω εγω ειμαι απολυτα κουρασμενη απο το χθεσινο ξενυχτι , βουτηγμενη στο hangover μα πανω απο ολα κεφατη και αισιοδοξη!  


π.σ. το μωρο δεν το γνωρισα ποτε μα το βλεπω συχνα.φινος!:P
 




 διακοπες..ομορφες μερες μακρια απο τον δικο μου πολιτισμο.

11 μερες διχως δαυτον.δεν αγγιξα τα μεταλλικα του ακρα, το καλα γυαλισμενο στερνο του. δεν αντικρυσα το φωτεινο του βλεμμα που καθε φορα με προσμονη με περιμενει ενω παραλληλα με χαιρεταει εγκαρδια το τυπικο του λογοτυπο. οι ματιες μας γινονται ενα και τα χερια μας χορευουν μαζι σε εναν ατερμονο ρυθμο ευτυχιας και η καρδια μου νιωθει την παρανομη ευφορια. μιλαω παντα για τον νεο μου συζυγο..τον υπολογιστη  μου.ναι τον αλητη εκεινον που ξεγνοιαστος με περιμενει στο σπιτι κανοντας τους δικους του υπολογισμους, χορευοντας στον ρυθμο της μουσικης που χρονια τωρα μαζευω. οχι δεν μου ελλειψες γιατι η ζωη δεν ειναι η οθονη αλλα η εικονα. καταλαβε το πια.






εκεινο το βραδυ οι διακοπες τελειωναν και μια νεα εποχη δυστυχως αρχιζε.τρενο.

στο διπλανο βαγονι ενα μικρο κοριτσι κοιμαται. δεν το εχω δει και ουτε το θυμαμαι. πολυ το αγαπαω αυτο το κοριτσακι. ειναι το παιδι που καποτε θα θελω να αποκτησω, η αδερφη μου που κουβαλαω καθε λεπτο καθως και το χαμενο κομματι της παλιας μου αθωοτητας. το βραδυ λοιπον θα ξενυχτησω μηπως και το ακουσω να σιγομουρμουριζει το ονομα μου. τι κριμα που δεν το ξερει. το φανταζομαι να ταιζει φρουτοκρεμα τα ροζ αρκουδια της και να πινει τσαι με τα περιστερια. αληθεια ποσο ομορφες σαπουνοφουσκες κανουν τα ονειρα τα παιδικα; μεγαλες και χρωματιστες και οχι αδυναμες και γκριζες οπως οι δικες μας. θελω να γινω αεροπορος θα πει για να πιανω φιλιες το πρωι με τα συννεφα και το βραδυ χειραψιες με τα αστερια. μα και μπαλαρινα σιγουρα για να σωσει τον κοσμο με το χορο της. ολα τα κοριτσακια θελουν.


θυμαμαι καθε λεπτο,καθε στιγμη πριν γραψω τα κειμενα αυτα και ισως γι αυτο και να αποτελει ενα απο τα πιο αγαπημενα μου post. οτι και να κανουμε οι στιγμες δεν γυρνανε και προσπαθουμε σε μικρα μπουκαλακια ,οπως το κειμενο αυτο, να φυλακισουμε οτι προφταινουμε.

κωνσταντινα* 



 


 





Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

lets twist again.

ολο και περισσοτερο επιβεβαιωνω τη αποψη μου πως οι θεωριες μου θα με φανε. ναι αγαπητοι φιλοι μια και μονο θεωρια ειναι ικανη να σε καταστρεψει. και ειδικα εμενα που ειμαι fun τους και μεγας κατασκευαστης τους. ενα σχετικα απλο παραδειγμα συνδεδεμενο με την αποψη μου αυτη προερχεται απο την χθεσινοβραδινη μου εξοδο.

ντυθηκα,φτιαχτηκα και για να πω την αληθεια ενιωθα μεγαλη κουραση ενω η αυτοπεποιθηση μου κλασσικα ειχε κυλιστει στα πατωματα. και εκει που ξαποσταινα απο την κουραση των καταραμενων τακουνιων αναμεσα στις συζητησεις με τις φιλες και τους χορους με τον γενεθλιο φιλο μου παρατηρω καποιον να με κοιταζει. σηκωνω την πλατη -για να μην με πει και καμπουρα βρε αδερφε- ριχνω και κανα χορο -γιατι ολο το βραδυ στην καθισια την εβγαλα γαμω τα τακουνια μου γαμω- και για να μην τα πολυλογω το παιχνιδι "σε κοιταζω με κοιταζεις το εχουν παρει χαμπαρι και οι φιλοι σου" παιζεται ολο το βραδυ. και το παιχνιδι φτανει κλασσικα μονο ως εκει. την επομενη μερα ξυπναω ζαβλακομενη απο την κουραση και με αποφασεις να παραμεινω σημερα σπιτι για ταινια. κι εκει που τρωω το μεσημεριανο μου θυμαμαι τον τυπο εχτες και ποσο θα ηθελα να τον γνωρισω. δεν θα το αφησω ετσι σκεφτηκα και αποφασισα να χρησιμοποιησω το καταλληλο εργαλειο για τετοιες "βρωμικες" δουλειες..και φυσικα μιλαω για το γνωστο σε ολους καμακομαγαζο facebooook! δεν θα σας ζαλισω με την ερευνα γιατι το θεμα εινα πως τον βρηκα γιναμε "φιλοι" και απο κει και περα σιγη ιχθυος. και ερχομαι στο κυριως θεμα μου. τις θεωριες μου. ισως να μην καταλαβε οτι ειμαι εγω , ισως να ειναι gay , ισως να μην του αρεσα ποτε και να κοιτουσε την - τον διπλανο μου. αυτες οι εκδοχες με προσγειωνουν και με φερνουν στα ισια μου. ομως το παιχνιδι του παραλογου δεν σταματαει εκει..ισως να του αρεσα και να ντρεποταν , να επρεπε να σταθει διπλα στην φιλη του μεχρι να αποφασισει να διασχισει τα μετρα που μας χωριζαν , ισως να ειναι δεσμευμενος και παρολο που ειμαι η γυναικα της ζωης του-ουτε καν- να μην μπορει να παραβιασει την λογικη του. οπως εμαθα απο τον πιο ιδιαιτερο και σοφο ανθρωπο της ζωης μου ομως οταν καποιος θελει τολμαει και καταφερνει αυτο που επιθυμει. και για να ειμαι ειλικρινης δεν πιστευω πως οι θεωριες του "γιατι δεν ηρθε" θα με φανε αλλα αντιθετα η θεωρια της περιπτωσης πως θα μπορουσα καποτε να ειμαι με καποιον που στιγμιαια μου αρεσε και τον γνωρισα τυχαια σαν στιγμιοτυπο απο την αγαπημενη μου ρομαντικη ταινια. αυτο που θα με καταναλωσει δηλαδη ειναι η πιστη μου στην αληθοφανεια της πλοκης τετοιου ειδος ταινιων που ροκανιζω συνεχως.
ετσι κι αλλιως δεν θα λειτουργουσε ποτε!ζει σε αλλη πολη φιλτατοι! 
και αυτο το γραφω τρωγοντας γιαουρτακι 2% γιατι προσεχω την γραμμη μου.ναι

γι αυτο και την επομενη φορα θα του πω lets twist again..


Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ειναι αληθεια λοιπον. το παραδεχομαι..ειμαι κι εγω μια μικρη κυρια. μα για να τιμησω τον τιτλο αυτο θα  πρεπει απαραιτητως να βρω και τον φανταστικο μου φιλο για την καθημερινη συνηθεια που μαστιζει καθε κυρια της ηλικιας μου. και με αυτο εννοω φυσικα το τσαι.ο φιλος μου λοιπον θα πρεπει να ειναι μαγευτικος και ετοιμος να ζησει την περιπετεια της γευσης μαζι μου, ακομα και οταν το τσαι χυνεται στο χαλι και του αλλαζει μαγικα το χρωμα. μπορω να τον φωναζω και αγαπουλιαρη αφου οι αγκαλιες του θα με γεμιζουν σαπουνοφουσκες και μαλλι της γριας ακομα και οταν τα μπισκοτακια μου χαλασουν και φυσικα ρετρο για να ταιριαζει με καθεμια απο τις πανεμορφες τσαγιερες μου. ο φιλος μου αυτος ομως δεν θα ειναι σαν ολους τους αλλους.οχι.θα ειναι ιδιαιτερος και διαφορετικος οπως μονο εκεινος ξερει, τοσο ιδιαιτερος που θα τον αγαπω γι αυτο που ειναι. κι ας το παραδεχτουμε..θα ειναι παντα λεκιασμενος. -μην ρωτατε το γιατι!- μα ξεχασα το πιο βασικο.υδιαθετος για τις μουντες μου μερες, για τις μερες που η βροχη μου γελαει ειρωνικα και στολιζει το παραθυρο μου. και πιστεψτε με εχω πολλες απο δαυτες. μια ακομα προυποθεση ειναι να διαλεγει τα σωστα noodles γιατι ως φιλος μου θα πρεπει να προετοιμαστει για πολυ φαγητο.-last yeaar- και τελος..το ονομα του να τελειωνει σε α για να θυμαμαι ποσο τον υπεραγαπω!



p.s. ναι σε εχω βρει, εσενα λεω!
μακε ντε μαθς.








Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

τα νεα μου?

μια ισια γραμμη.

η ζωη μου?

μια ισια γραμμη.

το σεξ στην ζωη μου?

η γραμμη κατεβαινει.

τα τρελα μωρα που εχω?

η γραμμη παραμενει κατω.

το φαγητο που τρωω καθημερινα?

η γραμμη ανεβαινει επικινδυνα.

το ποσοστο ταινιων και σειρων στο αιμα μου?

η γραμμη εχει παθει ναυτια.

η κακη μου διαθεση και τα νευρα?

εκει σηκωνει τα χερια ψηλα και μου λεει get a life.


ΘΕΛΩ ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΣΜΑΤΑ ΡΕ ΦΙΛΕ.












Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011




δεν ξερω.

ειναι ωρες ωρες που ακουω τον αιθερα να μου ψιθυριζει νωχελικα.εγω κλεινω τα ματια και μια χρωματιστη ζωη κυλιεται και πεφτει στο γρασιδι μιας μνημης ,μιας λατρειας ,μιας ελπιδας,μιας υπεκφυγης.το παραθυρο μου δεν κλεινει ποτε, παρανομα στεκει ανοιχτο.εκει,για παντα εκει.μα ειναι κενο.περιμενει την μυρουδια της βροχης να βρει το δρομο της και να γεμισει μια τοσο γεματη ζωη.ποιος ηξερε πως η απορριψη ποναει?

μαθαινω.

μαθαινω να ζω στο πλαι.να χαρχαλευω το χαρτοκουτο της ζωης και να πεταω ψηλα με καθετι που περιμενει.αχ ας ειχα ενα μπολ απο παντα και θα γινομουν ομορφη.η απουσια σε κανει τρελη και η παρουσια σου προκαλει πονοκεφαλο.ζησε γελα πιες.ζησε την τρελα,γελα με το συκωτι σου,πιες το γαλα σου.τρεις μικρες λεξεις γεματες θαλασσονερο και ουρανο.ετσι

εμαθα.

ο κοσμος γυριζει.το ιδιο και εσυ.μα το παραθυρο ερμητικα κλειστο θα λειπει.σκοταδι και κρυο αντι για ηλιο και αμμο.πεφτεις.λυγιζεις και ζητας.ενα τιποτα σε αγκαλιαζει.μην μου πιανεις τα χερια.ο πονος φευγει διακοπες και ειναι οριστικες.μην μιλας για παλια τραγουδια γιατι η κασετα κολλησε για παντα εκει.η ημερα που εφυγες.






η ευτυχια σου τα παντα και μια αναπνοη..

η δικη μου αναπνοη. 




μ.






Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ειναι ο τροπος που κοιτας την ασχημια. τους δρομους και την ξενυχτισσα γυναικα. ειναι η φωτογραφια με το μισοσβησμενο τσιγαρο που με κανει να φλιπαρω.μερες περνουν και σε ξεχναω καθισμενη στην θεση της ομορφης καθημερινοτητας γεμισμενη με χρυσαφιες σταχτες φιλιας.σε σβηνω απο παντου γιατι η οψη σου με κανει τολμηρη.περνωντας τον βαρδαρη κουκουλωνομαι σφιχτα για να προστατευτω απο τα γιατι,τα ισως και τα μακαρι που λιγες μερες πριν κυνηγουσα.σαν μια υπονοια , μια σκεψη νοτισμενη με παρελθον.δεν νιωθω τιποτα.δεν ησουν τιποτα.μα η σκεψη του μπορει με εξιταρει.~


A.