Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

συρε με.

finally back*τελος και αυτο το ταξιδι μας.ποσο θα μου λειψει.μονιμη κατοικος Συρου?ε,λοιπον δεκτον!καποιος,καποτε,πανω σε ενα πλοιο χωρις πλωρη χαρουμενος που ενα δελφινι εκανε την εμφανιση του με ρωτησε γιατι.ηρεμια,ποδηλατο,θαλασσα,αισθηση πως ανηκεις σε ενα μικροκοσμο,μπανια απο τον φεβρουαριο,βράδια στο boheme,βενετσιανικα στενα και λουκουμια ειναι η απαντηση μου.μακαρι να ειχες την ευκαιρια να ακουμπισεις το ματι σου στο δικο μου και να αγγιξεις τις αναμνησεις μου γιατι τα λογια πια με δυσκολευουν.σε αυτο το ταξιδι λοιπον κατι εχασα και κατι κερδισα.ασυναισθητα συνδεω τα "κατι" μου με την περιπετεια μας στην Συρο και ξερω πως την εχουν σημαδεψει για τα καλα.οπως και μενα.τα αισθηματα ξετρυπωνουν δυσκολα μα στις διακοπες η διαθεση αλλαζει.ζησαμε λοιπον κωμικοτραγικες στιγμες στο μελλοντικο καφε και νυν σπιτι <<η κατσαριδα>> το οποιο και λατρεψα.ειναι τοσο ομορφο,παλιο και αποπνεει κατι το αρχοντικο.μα πιο πολυ απο ολα αγαπησα εκεινη την παλια πολυθρονα στο μπαλκονι με τα πολυχρωμα λουλουδια.καθισμενη εκει φλυαρεις με το αερακι και παρακολουθεις τους λιγοστους περαστικους ενω ακους το θροισμα των φυλλων της αγριοσυκιας και το περπατημα των γατων.αγαπημενο εξαρτημα μας ο ανεμιστηρας και αγαπημενο κατοικιδιο φυσικα οι κατσαριδες τις οποιες και εκτρεφουμε!ας αφησουμε ομως το σπιτι γιατι ειναι βραδακι και πρεπει να βιαστω. βγαινω λοιπον απο την πορτα του σπιτιου που διαθετει πανω της τα αρχικα Γ,Π και στροβιλιζομαι προς το δημαρχειο.στα σκαλια τουριστες και πιο εκει πεντε κοριτσια που βολταρουν.απεναντι βρισκεται και το πειραματικο που τελικα εγινε το αγαπημενο μου και λιγο πιο περα το μαρουλακι που ειναι μια κακια αλλα τοσο νοστιμη συνηθεια.περνω το τρενακι γιατι εχω ορεξη για φραγκοσυριανη και καταληγω να βολταρω για δευτερη φορα δωρεαν κερασμενο απο τον μαυριδερο στην γωνια.κατεβαινω.αν περπατησεις λιγο ακομα βγαινεις στο λιμανι και καπου εκει βρισκεται και ο γρηγορης μας.αν παλι εχεις ορεξη μπορει να φτασεις μεχρι περα στο σπιτι που μας φιλοξενησε το πρωτο βραδυ και το οποιο ανηκει σε εναν fun της andriana lima!η ωρα πηγε 11 και ηρθε η ωρα να ριβαρω για boheme που ειναι απο την αντιθετη πλευρα και στον δρομο συνανταω το καρνταση που καθε φορα μου διηγηται τα κατορθωματα του.τι γλυκος.τον προσπερναω και πεινασμενη κανω μια σταση στο μερος που με εθρεψε για 10 ολοκληρες μερες και δεν ειναι αλλο απο το πλαζα.αφου τρωω την κρεπουλα μου με κασερι παρολου που ειμαι λατρης του τυριου χαιρεταω τους καγκουρες διπλα μου και συνεχιζω.εφτασα!η μουσικη με γαργαλαει και βλεπω τα κοριτσια να μου γνεφουν ακουμπισμενες στο bar ενω παραλληλα διαβαζουν τα ρητα του μαγαζιου.ο dj απορροφημενος στη επομενη επιλογη του δεν με βλεπει καν.παίρνω το καθιερωμενο τσαι μου και τοτε τον χαιρεταω.καποια στιγμη κουρασμενες απο το μπανιο,την ηλιοθεραπεια,την βολτα και τις ρακετες αποφασιζουμε να αποσυρθουμε απο το boheme και να παμε για μια τελευταια βολτα στο λιμανι.κριμα γιατι δεν νυσταζω και ξερω πως μετα θα στριφογυρναω στο κρεβατι μου.ασε που στο σπιτι ζεσταινομαι!κατι νιωθω και δεν ξερω καν τι ειναι.δεν πειραζει ομως γιατι αλλη μια μερα θα ερθει διαφορετικη μα και τοσο ιδια.*

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

γιατί?

πάντοτε αναρωτιόμουν γιατί τα δάκρυα μας είναι αλμυρά!τα δικά μου τουλάχιστον..δεν θα έπρεπε να έχουν μια γεύση άσχημη ..για παράδειγμα αυτή του σπανακόρυζου με την οποία εγώ εχω πάρει διαζύγιο εδώ και καιρό?τα δάκρυα δεν έρχονται παρέα με την θλίψη?πως γίνεται λοιπόν να έχουν την γεύση της θάλασσας που τόσο αγαπώ?από την άλλη κάποιος δαιμόνιος παρατηρητής θα μου υπενθυμίσει πως τα δάκρυα έρχονται κι αλλιώς..ναι κι αλλιώς!με τη χαρά, την έκπληξη, την επιτυχία και τη συγκίνηση για όλα αυτά!εεε!σε εκείνες τις περιπτώσεις τα δάκρυα θα πρέπει να έχουν την γεύση παγωτού , μαλλιού της γριάς και σοκολάτας μαζί!κι όταν πάλι κλαίς απο την ντροπή σου αυτά θα πρέπει να έχουν την γεύση παντζαριού.έτσι είναι το σωστό!και όχι κάθε φορά η θάλασσα να σπαρταράει στο στόμα μου!γιατί εγώ την αγαπάω την θάλασσα και κάθε μέρα μου λείπει.ακόμα λοιπόν και αν είμαι χαμογελαστή και κλαίω για κάτι καλό πάντα μέσα μου θα κρύβεται ο πόνος γιατί πάντα θα μου λείπει εκείνη!φεύγω:)

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

μακάρι.

πήρα όλη μου την ντουλάπα.φεύγουμε.για ακόμα μια φορά πάω με την ελπίδα πως θα γίνει κάτι το φανταστικό , το διαφορετικό.η χθεσινή ταινία παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου κι εγώ βάζω πρωταγωνιστές τα δικά μου πρόσωπα.γιατί δεν μπορώ απλά να απολαύσω?το καλοκαίρι δεν είναι για σκέψεις.δεν ήταν ποτέ.ίσως μετά τα τελευταία θα έπρεπε να είχα αλλάξει πολυ και να εκτιμάω.να ΕΚΤΙΜΆΩ.να υπολογίζω.να χαμογελάω.γιατί τελικά τι σου απομένει.είμαι αχάριστη.κλαίω.έκλεισα 11 μήνες απόλυτης σιωπής.επιλογή της θα πούν.ναι.επιλογή μου γιατί αρχίζω και ξέρω τι θέλω.και απο την άλλη παράπονο.δεν θέλω να κλαίω.δεν ξέρω τι θέλω.φοβάμαι την μοναξιά.ίσως πέρυσι τέτοια εποχή να ήμουν ευτυχισμένη.ίσως γιατί έχασα κάτι.έχασα για να κερδίσει κάποιος άλλος κάτι που εγώ δεν θα βρω ποτέ.σκουπίζω τα μάτια.βλέπω τις φωτογραφίες απο τις αγαπημένες μου διακοπές.ξέχασα.δεν είναι δικές μου.κάποτε ήταν.τώρα ανήκουν αλλού.και κατηγορώ μόνο εμένα.τι χαζή που είμαι.πως μπορώ ακόμα να έχω ελπίδες.πως μπορώ να πιστέυω ότι κάποια μέρα ο χρόνος θα γυρίσει και θα είναι όπως παλιά.πως μπορώ να στεναχωριέμαι όταν ο άλλος είναι ευτυχισμένος.εγωίστρια.ένας χρόνος αμείλικτης σιωπής και δεν είχα καταλάβει πόσο με πειράζει.δεν το σκεφτόμουν καν.άλλα τώρα συνηδητοποιώ το πόσο κοντά βρέθηκα στο να ερωτευτώ.τότε η δυστυχία εναλλασόταν με την ευτυχία.πάλι κλαίω.φτάνει.την παρασκευή φεύγω και τώρα θα θάψω πάλι αυτο που με τρώει.πρέπει κάποτε να γίνω αισιόδοξη μόνο που το δεν μπορώ γεμίζει πάντα το στόμα μου και κυρίως το μυαλό μου.δεν μπορώ άλλο.δεν ξέρω τι γράφω.δεν ελένχω.παω να φτιάξω τα υπόλοιπα πράγματα.θα βάλω στο full την μουσική και θα κλείσω δυνατά τα μάτια μου.θα σκεφτώ τις στιγμές μας και μετά τέλος.μακάρι.μια λέξη τόσο χαζή και ικανή να σε κρατήσει πίσω.τέρμα το κλάμα.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

το φευγιό!

5 φίλες , 10 μέρες , 20 αγόρια ..γιατί ως γνωστόν ένας ίσον κανένας. Στούς δύο απλώς παίρνεις μία γεύση..(και όχι μόνο!) , στους τρεις αρχίζεις και χορταίνεις και στους τέσσερις νιώθεις επιτέλους η θεά του σεξ! Κάθομαι πάνω στην βαλίτσα και ελπίζω πως τα παραπανίσια κιλάκια μου είναι υπεραρκετά για να την κλείσουν ενώ θυμάμαι τις πρώτες μας διακοπές μαζί.Cosmopolitan σε αποχρώσεις του κόκκινου , καμμένη pizza και cheezecake , πλατφόρμες που τότε έμοιαζαν βουνό και θεραπεία γέλιου στο νερό..<< welcome to the pippinight >> κραυγάζει το κινητό μου και για ακόμα μία φορά η Μαριλένα έχει ξεχάσει που είναι το εισιτήριο της ενώ εγώ βλέπω συνειρμικά τον ατμό του πλοίου να της παρασέρνει τα μαλλιά!Το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στο δωμάτιο της φέρνει καρπούς και εγώ συνεχίζω το σπρώξιμο γιατί πως να το κάνουμε...Σύρο, Πάρο, Μύκονο θα πάμε!
Αναλογίζομαι.
ρούχα(όλη μου η ντουλάπα δεν είναι αρκετή..να μην αλλάζω έξι φορές την ημέρα?): check!
παπούτσια (πως θα αντέξω στα τακούνια?οϊμέ!): check!
τα τυχερά μου εσώρουχα (με βλέπω να παντρεύομαι στην Μύκονο!): ckeck!
timotei για ανταύγειες (που πας ξυπόλυτη στο νησί?): ckeck!
εισιτήριο (γιατί δεν θέλω να καταλήξω μόνη με τους γλάρους στο Πειραιά): ckeck!
τον εαυτό μου(γιατί ταξίδι χωρίς didi γίνεται?δεν γίνεται!): ckeck!
Καλοκαίρι 2010 με τους ανθρώπους που αγαπάω?ΑΝΥΠΟΜΟΝΏ!

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

οι ακατάλληλοι.

Βουλιαγμένη στην καφέ πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και την βεντάλια μου να έχει αρπάξει φωτιά συζητάω με μια φίλη. Αναπολούμε μαζί την αθωότητα του δημοτικού καθώς και τα μικρά αηδιαστικά αγοράκια που έτριβαν τα ευρήματα παντός τύπου στο πάτωμα , στην καρέκλα, στην μπλούζα του διπλανού. Τα ζουζούνια πλέκονταν σαν στεφάνια στα μαλλιά μας και εμείς θαυμάζαμε τους συμμαθητές μας για το θάρρος τους. Ένα μικρό τσαλακωμένο ραβασάκι , το μεσημεριανό γλυκό και μια barbie αεροσυνοδός αρκούσαν - και πολλές φορές πολύ λιγότερα - για να πέσει το κορίτσι και να δώσει όρκους αιώνιας..αγάπης! Η πόρτα κλείνει μαζί και η συζήτηση και κάνει την εμφάνιση του ένας κοινός φίλος. Όμορφος , κυνικός μα και συνάμα αθεράπευτα ρομαντικός κάθεται σε μια παρέα κοριτσιών και αρχίζει να φλυαρεί ασταμάτητα.Από πότε οι άντρες μεταλάχθηκαν σε γυναικούλες..αναρωτιόμαστε ακατάλληλος 1 Δόνηση. Το κινητό κάνει το κρασί μου να χορεύει και αλαφιασμένη το σώζω από βέβαιο θάνατο. Η φίλη μου σηκώνει με αγανάκτηση τα μάτια στο ταβάνι και βλέπω την φωτογραφία του να τρεμοπαίζει παρασυρμένη από τις δονήσεις και τον ήχο του Moulen rouge .Μέτριος , αστείος , κουραστικός είναι το όνομα του και αρνείται το όχι λες και είναι κώδικας θανάτου.Απο πότε θα πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμα ενός ελεύθερου απογεύματος?ακατάλληλος 2.Και εκεί που συμπεραίνουμε πώς ο έρωτας είναι πλέον κυνικός και πώς οι άνθρωποι βουτάνε πολλές φορές την γλώσσα τους στην όρεξη τους και όχι στο μυαλό τους η πόρτα ανοίγει και πάλι..Μπαίνει εκείνος που τόσο καιρό περιμένω με κομμένη την αναπνοή , εκείνος που ποτέ δεν κάνει πράξεις τις υποσχέσεις , εκείνος που ποτέ δεν μου υποσχέθηκε τίποτα και εκείνος που μπορεί να διαγράψει κάθε συναίσθημα μου.Ο πιο ακατάλληλος από όλους.Γιατί η ζωή μας είναι μια σειρά από ακατάλληλους όπου άλλοι βγαίνουν και άλλοι μπαίνουν από την πόρτα της.Ίσως λοιπόν τότε τα πράγματα να ήταν πιο όμορφα γιατί τα άχαρα αγοράκια του δημοτικού και του παρελθόντος μας τουλάχιστον μας άρεζαν πολύ χωρίς τις περιττές σημερινές προϋποθέσεις.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

κύκλος.

Τα χείλη της γέλασαν ηδονικά. Οι παλιοί έρωτες κάθονται ακόμη στο σκονισμένο παγκάκι της οδύνης του παρελθόντος της και ψιθυρίζουν. Άλλοι διαλέγουν το δρόμο της σιωπής και σαν αστερόσκονη ερωτοτροπούν με το αγέρι και άλλοι περιμένουν μαρτυρικά στην σειρά. Η ζωή είναι στεφάνι και οι έρωτες πολλοί. Ένας. Οι ρόζοι στα χέρια της χαρακώνουν την φωτογραφία και οι ρυτίδες της στολίζουν το πρόσωπο.<< Amado mio >> γλυκοψιθυρίζει και γεύεται το τέλος. Όχι μόνη , ποτέ μόνη . Μαζί τού. Εκείνος την πιάνει απο το χέρι και την οδηγεί στον τελευταίο χορό. Η ψυχή της κατακλύζεται απο τα χειροκροτήματα στα οποία ξεσπούν οι έρωτες της. Και εκεί παραδίνεται στο φώς.



Άραγε ερωτευόμαστε όλοι?




La Soledad- Pink Martini*

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

*

τήν βρήκε ο θάνατος τόσο μικρή κι ας το όνομα της ήταν ΖΩΗ. ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη όπου κι αν είσαι.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

τικ-τοκ

Μετανιώνεις. Ο χρόνος όμως δεν είναι ο ταξιτζής σου να τον πηγαίνεις όπου επιθυμείς.
Εκείνος βολοδέρνει στις κηδείες και πίνει τον καφέ του στα μαιευτήρια. Ζωγραφίζει κάθε στιγμή της ζωής σου και γελάει όταν εσύ τον ξεχνάς. Ισορροπεί πάνω στις πληγές σου και παίζει κρυφτό με τις αναμνήσεις που κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού. Οι ευκαιρίες σου λιγοστές. Ο χρόνος είναι αυτός που αλυχτάει στα σοκάκια των χαμένων. Μόνος του μουρμουρίζει τα περασμένα. Ιστορίες ανθρώπων , λαών , έρωτα , πολέμου συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της ζωής του. Και μένει πάλι μόνος. Ο χρόνος όμως δεν ερωτεύεται ούτε λυπάται παρά μόνο στέκεται αντίκρυ σου και παρακολουθεί. Εσύ πάλι τον χαιρετάς και τον κερνάς από το πεσκέσι της καθημερινότητας σου για να τον καλοπιάσεις. Κάποιες φορές τον κοροϊδεύεις όμως εκείνος ποτέ δεν ξεχνά. Πάντα γυρίζει πίσω για να σε χρήσει βοηθό του.


έμπνευση σήμερα..όμως δεν το έχω τελειώσει!

Ήρθε το τέλοοος!


Στις 6 Ιουλίου η ψυχοφθόρος διαδικασία που ονομάζεται πανελλήνιες επιτέλους κόβει το νήμα της γραμμής του τέρματος!Οι μαθητές ξενυχτισμένοι από το clubbing της προηγούμενης βραδιάς - αν δεν τα πιούμε και λίγο πως θα αντικρίσουμε τα αποτελέσματα???- φαγωμένοι με μισή φέτα ψωμί και φορώντας ακόμη τις πυτζάμες τους θα καταφτάσουν με την ψυχή στο στόμα στο σχολείο τους!Ανάμεσά τους και εγώ!Αυτή την στιγμή κάθομαι στο γραφείο μου,βρέχει ,ακούω cafe del mar και προσπαθώ να καταλάβω πως νιώθω!Δεν αισθάνομαι άγχος παρα μόνο φόβο και αυτό γιατί η κοινωνία μας και το οικογενειακό μας περιβάλλον έχει δώσει υπερβολική σημασία στις πανελλήνιες
ώστε να πιστεύουμε πως η ζωή μας και το μέλλον μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιτυχία μας σε αυτές!Παπάρες.Θα στεναχωρηθώ αν δεν περάσω -δεν λέω!- αλλά μετά θα το ξεπεράσω και θα γίνω τραγουδίστρια στις Φλόγες!-οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν κλείσει-Πραγματικά εύχομαι καλή επιτυχία σε όλουυς!

kathe arxi kai diskoli*


Ένα πεζούλι κρύο. Ένα κορίτσι. Μια θάλασσα. Ένα βιβλίο στο χέρι. Τα ακουστικά στα αυτιά. Και το αγαπημένο της μαλλί της γριάς να λιώνει αφάγωτο στο ατέρμονο πεζοδρόμιο που με τόση απερισκεψία λερώνουν εδώ και αιώνες με την βουλιμική τους σκέψη οι περαστικοί .Όχι όλοι ,ποτέ όλοι, ίσως μόνο μερικοί. Το ηλιοβασίλεμα της ψιθυρίζει ξανά τα μυστικά του και μαζί περιμένουν με ανυπομονησία να φανούν.. Κλείνει τα μάτια.Ο αέρας της χαϊδεύει ηδονικά τον λοβό της ψυχής της και εκείνη ανάμεσα στους δύο αιώνιους συντρόφους, φίλους και ταξιδευτές της βυθίζεται στους προβληματισμούς του ήρωα που τόσο έχει ερωτευτεί. Βήματα , ματιές , χαμόγελα και στην συνέχεια ομιλίες σταματούν απότομα το ταξίδι της και τότε αντικρίζει δύο από τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα. Δεν θέλει να τα χάσει ποτέ. Κλείνει τα μάτια ξανά. Τρείς γλάροι πετούν. Επιτέλους γεύεται την αίσθηση της αδρεναλίνης που νιώθει όποιος κάνει ποδήλατο δίχως τα χέρια στο τιμόνι , όποιος ερωτεύεται, όποιος γελάει δυνατά ξεμπλεγμένος από τις αράχνες της καθημερινότητας . <<Κωνσταντίνα?>>. Γυρνάει πίσω και βλέπει την σίσσυ και την μαριλένα να την περιμένουν.