με κανεις τα γραπτα μου να μισω.
μα κιολας καμω πως σε ξερω.
κι αν εισαι εσυ που αγαπω, κι αν θελω να σου μοιαξω
ειναι η αβυσσος μεγαλη, (504 χιλιομετρα)
.

ελα να κανουμε βουτια,
βαγονι ας γινει η ζωη μας.


το φαρμακο, τις λεξεις
εσυ καλα γνωριζεις.
και το ονειρο εγω, χειριζομαι στα φινα.

βαζεις το χαμογελο, η πιο ωραια σου παρασταση.
δεν εχει σημασια αν η ζωη σου ειναι κωμωδια
 γιατι αποψε το ψεμα απαιτει χαρα.




ελπιδα,

μια λεξη κλειδι για ολους τους τομεις της ζωης σου. μα οτι κι αν συμβει,
οποιος "κακος" ανθρωπος κι αν σε πληγωσει εκει εξω, στον κακο κοσμο
ξερεις πως παντα  θα υπαρχει μια μικρη οαση για σενα που λεγεται οικογενεια.
το θεμα ειναι το μετα. τι γινεται μετα την καταστροφη της.


αυτο το μετα.


θελει μονο δυο μερες, δυο λεπτα, δυο στιγμες μοναχα για να ανατιναχθεις.
μπουμ και η ζωη σου μοιαζει με κομματια, που ψαχνεις μεσα σε μια
ντουλαπα που εχεις μισοριξει ολα τα παλια, φορεμενα σκοροφαγωμενα ρουχα σου.
δεν εχεις δυναμη να σηκωθεις απο το κρεβατι, ουτε καν να τα πιεις παρεα με τον johny.


τα θύματα,


ομως ειναι αυτα που σε απασχολουν περισσοτερο. γιατι εσυ εισαι δυνατη.
μια ζωη χαμογελουσες, εκανες φασαρια, μιλαγες για τα γκομενακια της ζωης σου.
και τωρα τα ιδια κανεις. λιγοι ξερουν για τον εναν, λιγοι ξερουν για την αγαπημενη
σου γευση παγωτου και πως προτιμας τον καφε σου.




 ειθε οι σκοτεινες μερες να κανουν σεξ με το παρελθον.

                        take me back to love, take me back to PARIS.