Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

τελεία.

νομίζω πως δεν θέλω να ξαναγράψω εδώ.πως δεν θα μπορέσω να ξαναγράψω.η καλύτερη μου φίλη φεύγει.δεν θα την έχω στήριγμα στις πρώτες μου φοιτητικές καφρίλες και δεν θα πηγαίνουμε κάθε απόγευμα για τσαγάκι.το λιμάνι δεν θα έχει την ίδια γεύση δίχως αυτήν και η βαλαωρίτου θα μοιάζει με μαυσωλείο των περασμένων μας στιγμών.θα είναι μόνο για ένα εξάμηνο.φοβάμαι μήπως δεν γυρίσει ποτέ.γουρουνάκι μου θα πίνουμε πια τις σόδες μας ξεχωριστά και εγώ θα βρω κανέναν βρομιάρη για γκόμενο γιατί χωρίς εσένα δίπλα μου η κρίση μου θολώνει.<<ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΙΙΙΣ>> θέλω να φωνάξω μα αυτές οι λέξεις είναι γεμάτες εγωισμό.μια εποχή λοιπόν έρχεται στο τέλος της και εγω αρνούμαι.αρνούμαι να το δεχτώ.δεν ξέρω γιατί κλαίω και γκρινιάζω αφού θα σε βλέπω.κι αν δεν σε βλέπω?οι πανελλήνιες γαμιούνται.θα είχες περάσει μαζί μου και θα κάναμε παρέα την εγγραφή μας.θυμάμαι τις πρώτες μας στιγμές στο γυμνάσιο.σαν χτες ήταν που κάθισες δίπλα μου στο θρανίο.σαν χτες ήταν που μου ανακοίνωσες στην πρωινή προσευχή πως θα είσαι η διπλανή μου και η μαριλένα έσκασε απο την ζήλια της.σαν χτες ήταν που κοιμήθηκες πρώτη φορά σπίτι μου και ήταν η απαρχή των σατανικών μας video.το γέλιο σου ακόμα αντηχεί στους άδειους τοίχους του δωματίου μου που ακόμα αναρωτιέμαι τι να τους κάνω.σαν χτες ήταν που σουλατσάραμε στην κούσκουρα και τρώγαμε γλυκά στο μέρος μας στην ναυαρίνου.σαν χτες ήταν που τελειώσαμε τις πανελλήνιες και βαφόμασταν στις ανδρικές τουαλέτες μετά απο το sex & the city 2.σαν χτες ήταν που ήμασταν μια παρέα απο τέσσερα κορίτσια και πίναμε καυτές σοκολάτες στο νερό που καίει.σαν χτες που ήμασταν στην Σύρο και προβλέπαμε το μελλον μας.σαν χτες που γελούσαμε παρέα στο σπίτι σου και μετρούσαμε την τραγικότητα μας..η μάλλον την δική μου.και τώρα ψάχνεις σπίτι.κομοτηνή.την μισώ αυτήν την μικρή κυρία που σε παίρνει μακριά μου.μα ό,τι και να γίνει θέλω να είμαι εδώ.δεν ξέρω αν θα είμαι αλλα θέλω.δεν θέλω να μεγαλώσω.δεν θέλω να χωριστούμε.δεν θέλω να φύγεις.δεν θέλω να μείνω εδώ.δεν θέλω να προχωρήσω.ΔΕΝ ΘΕΛΩ.είχαμε η μια την άλλη και ήμασταν καλά.ελπίζω τουλάχιστον να είσαι ευτυχισμένη γιατί το αξίζεις ρε παλιοκάρπουζο.ήσουν πάντα δίπλα μου.σε αγαπάω μικρή μου παλαβή σχεδιάστρια.είσαι μια ωραία κοιμωμένη που πρέπει να περιμένω έξι μήνες ή ένα χρόνο για να ξυπνήσει.και θα περιμένω.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

help pleasee~

όλοι τρωγόμαστε.αύριο είναι μια σημαντική μέρα που θα καθορίσει πολλά..θα καθορίσει την ζωή μου.όχι ολόκληρη άλλα ένα σημαντικό κομματάκι της που ονομάζουμε φοιτητική,παρακμιακή,υπέρλαμπρη ζωή.ΦΟΙΤΗΤΟΚΟΣΜΟΣ.εξαρτημένη λοιπόν από το άγχος μου και χαμένη στον κόσμο της άρνησης αναρωτιέμαι που πήγε η αισιοδοξία μου.βέβαια,θα μου πεις,δεν ξέρω αν την είχα και ποτέ.πάντα κλεισμένη στη μιζέρια μου,στα δεν μπορώ και στην απόλυτα χαμηλή αυτοεκτίμηση μου ξέχασα να αναπνέω.δεν σηκώνομαι πλεον απο το κρεβάτι κεφάτη,μαλώνω συνεχώς με τους γύρω μου,νευριάζω και κλαίω συχνά γιατί όλα μου φταίνε.που είμαι?που χάθηκα?
τώρα προσπαθώ να με βρω πίσω από τις αγαπημένες μου ταινίες,πίσω απο το la vie en rose που τόσο αγαπώ και πίσω από το κέφι μου για ζωή και χαμόγελα.αχ!και πόσο μου αρέσουν τα χαμόγελα.όχι όμως τα απλά..όχι.εκείνα που σου φωτίζουν το πρόσωπο και σε κάνουν να θυμάσαι τον λόγο που βουρτσίζεις καθημερινά τα δόντια σου.εκείνα που σε μετατρέπουν σε ένα ερωτεύσιμο πλάσμα που με το χαμόγελο σου πιστεύεις πως θα γιατρέψεις τις πληγές όλου του κόσμου.τις πληγές που εμείς φτιάξαμε.άραγε υπάρχουν τέτοια χαμόγελα?
χρειάζομαι οξυγόνο λοιπόν..χρειάζομαι αυτοπεποίθηση. περνάω στην σχολή μου.THE END!.
(βασικά θα δούμε αύριο...άγχος..πολύ άγχος τζάνεμ!)

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

διακοπές μιας ζωής?



Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

ελπις

τραγουδάω δυνατά.εχτές γνώρισα κάποιον.σχεδιάζω το τόσο ανέφικτο κοινό μας μέλλον και σαν τρελή νιώθω τις ματιές του.ανατριχιάζω.μια ερώτηση κάνει περίπατο στο παρελθόν και αναρωτιέμαι δυνατά γιατί μπλέκω με ανάρμοστους,με ανθρώπους που με αγνοούν,που δεν γνωρίζουν την αγαπημένη μου γεύση παγωτού,την αίσθηση της θάλασσας που με τρελαίνει.έχω στο στόμα μου τον ήχο της φωνής του.ένας τρέλος που ξέρει να με κάνει να γελάω.να γελάω πολύ.<<μ'αρέσειιιιιιιιι!>> ξεφωνίζω σαν τροβαδούρος στο κύκνειο άσμα του και θυμάμαι.περιμένω αλλά τίποτα.μου κάνει κακό να ονειρεύομαι,να ενθουσιάζομαι,να δίνομαι στον αέρα.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

μη.

η νύχτα έγινε η κεντήστρα μας και σκέπασε την άγρια θάλασσα καθώς το φεγγάρι γαργαλάει τις παλιές πληγές της μνήμης.εκεί και εγώ χαμένη προσπαθώ για μια παντοτινή και υπέρτατη φορά να μαζέψω τους κόκκους του παρελθόντος μας.το φιλί σου μυρίζει αλμύρα και μου υπόσχεται βόλτες στο ηλιοβασίλεμα και ένα φίλμ γεμάτο πάθος.η σκέψη μου πλανεύεται και το υπόλειμα καπνού σου με τυλίγει και παραδίνομαι.παραδίνομαι στην έκσταση που τώρα με ζαλίζει.ξαναγεννιέμαι πάλι.μικρέ μου κλέφτη έχεις το χάρισμα να με κάνεις να υπακούω στην λησμονιά των πρέπει και των μή.οι τύψεις γίνονται ένα με την ηδονή αποσιωπώντας την αλήθεια που με πείσμα αρνούμαι.σβήνουμε την λέξη ηθική και γράφουμε αμαρτία.αμαρτία να είσαι κοντά μου.στο μυαλό μου ξαναπαίζω την κασέτα των παλιών στιγμών μας τότε που ο έρωτας με κάλεσε και έτρεξα κοντά του.ακόμα τρέχω.<<πουλα με λοιπόν ,στο ξαναλέω >> σιγοψιθυρίζω τον στίχο των Πυξ Λαξ μα εσύ συνεχίζεις.ένα χρόνο κρατούσα την αναπνοή μου και τώρα ο λαιμός μου έχει γεμίσει άμμο,έρωτα,φιλιά,υποσχέσεις και μια φωτιά που γρήγορα θα σβήσει.όχι, δεν είμαι ερωτευμένη.μα κάποιες φορές η επιθυμία μας κάνει δούλους της απερισκεψίας και της ανηθικότητας.δεν είμαι περήφανη.δεν μετανιώνω.τώρα ξαναζώ μέσα απο τα ενωμένα μας χέρια που γρήγορα χωρίστηκαν.σε ευχαριστώ.

Κορώνη 2010.μια φωτιά στην άμμο.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

beyond

το χέρι του είναι βρώμικο , κουρασμένο και αμάθητο στους ρόζους. ο διακόπτης ανοίγει ,το σύστημα κλείνει και δεν υπάρχει επιστροφή. αργά το τρενάκι αρχίζει την προκαθορισμένη, αιώνια και πληκτική για τούτο πορεία του. η ηδονή με γαργαλάει και ο φόβος ξετυλίγει το στόμα μου.δεν κρατιέμαι.τρόμος και διασκέδαση δεν ξεχωρίζουν.κάπου εκεί ένα παιδάκι θρηνεί για το χαμένο παγωτό παρφέ που απολαμβάνει πλέον το χορτάρι και πιο πέρα έφηβοι χαμένοι στην δική τους μόδα σχεδιάζουν την επόμενη καφρίλα τους. πώς γίνεται λοιπόν να φοβόμαστε, να πονάμε και να συνεχίζουμε; είναι ο φόβος μας τροφή της ευχαρίστησης μας; και αν ναι, μήπως ο σαδομαζοχισμός κρύβεται πίσω απο μια απλή διασκέδαση που ονομάζουμε βόλτα στο λούνα πάρκ; λούνα..το πάρκο των τρελών; οι ιδέες αυτές τριβελίζουν το μυαλό μου την ώρα που δέχομαι να κάνω έναν ακόμη γύρο στο λεγόμενο ταψί!κατεβαίνω τρομοκρατημένη , ζαλισμένη , γεμάτη μελανιές μα απόλυτα χαρούμενη. και τότε μου έρχεται. αδρεναλίνη. μα φυσικά. να το μυστικό συστατικό που λείπει απο την άχαρη καθημερινότητα μας, απο το κρεβάτι μας, την δουλειά μας, το περπάτημα στο πεζοδρόμιο. καταφεύγουμε σε αθέμιτα μέσα μα και θεμιτά για να βρούμε λίγη απο δαύτην και σας πληροφορώ πως μια νύχτα στο λούνα πάρκ μπορεί να σας σώσει απο απο πιθανά χρέη και τραβήγματα στην αστυνομία. το μόνο που χρειάζεσαι είναι καλή διάθεση, φίλους, χαμόγελα και ένα εισιτήριο. δεν θέλω ποτέ να χάσω το κοριτσάκι με την ροζ κορδέλα και την μανία της να σώσει τον κόσμο που τόσο κρύβω μέσα μου.
καληνύχτα.πέρασα όμορφα απόψε..
didaki*