Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

δεν θα σε συγχωρέσω ποτε.
δεν βάζω τόνο στο ποτε μου,
δεν έχει χρόνο ούτε άρνηση.
απρόσωπο γελάει μαζί μου.
σαν να ξέρει πως δεν μπορώ
να σταματήσω την βουή μου.

ατέρμονη η ματιά στο κενό,
κάπως έτσι γεμίζω την ώρα μου.
σαν πίνακας άδειος έμεινα να κοιτώ.
μονάχα σαλεύουν τα περιγράμματα.
μας μάτιαξαν αγάπη μου,
γι άυτό έφυγες;






Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Εγώ η αθεράπευτα ρομαντική σήμερα κατάλαβα ότι η ζωή δεν είναι αμερικανική κομεντί. Οι σχέσεις χαλάνε και δεν ξανακολλάνε. Βρέχει και η νύχτα παίρνει μια γεύση δυόσμου και βρεγμένου γρασιδιού, μια γεύση από το μέσα μου. Ο έρωτας σε γεμίζει και μετά σε εξοβελίζει μακριά από καθετί γνώριμο του παρελθόντος σου. Νιώθω σαν ένα άδειο κέλυφος ξηρού καρπού. Δεν φτάνει που έχασα τον άνθρωπο μου, έχασα μαζί και τον καλύτερο μου φίλο. Όλες οι κοινότυπες προσπάθειες από φίλους τύπου “σκέψου τα θετικά του χωρισμού”, “μην το σκέφτεσαι”, “θα το ξεπεράσεις” ίσως και να πιάνουν για λίγη ώρα, την ώρα που είμαι μαζί τους. Μετά σκαρφαλώνεις στο λεωφορείο και ξεκινάς την καθημερινή σου τελετουργία. Βάζεις στο ΕΧΤΡΑ volume την μουσική και μουλιάζεις στις σκέψεις σου. Νιώθεις κενή, σαν κουρασμένη άλλα ξέρεις πως δεν έχεις ξενυχτίσει. Περνάει ο κόσμος, περνάς και εσύ την ώρα σου. Η στάση σου είναι η τελευταία στην σειρά οπότε ένας χορός από επιβάτες ξεκινάει. Κάποιοι κοιτάνε περίεργα τα δάκρυα κάτω από τα γυαλιά σου, κάποιοι άλλοι σε ακούνε να μιλάς στο τηλέφωνο και να παίζεις το θέατρο του παραλόγου. Ο αέρας στεγνώνει τα μάτια σου και νιώθεις ότι είσαι μέρος από ταινία. Φτάνεις ξανά στην παλιά σου ρουτίνα. Προσπαθείς να χτίσεις με μικρές κινήσεις μια νέα καθημερινότητα και σταδιακά να γελάσεις ξανά, αλλά να γελάσεις αληθινά. Μια μέρα που θα ξυπνήσεις καλά και θα χαρείς να υπάρχει μονάχα η σκέψη του εαυτού σου στο μυαλό σου. Μέχρι τότε σε όλες τις ραγισμένες καρδιές εκεί έξω προτείνω πολλές επαναλήψεις της σειράς Φιλαράκια και αλλεπάλληλα Long Island


Αν βγω τώρα στο μπαλκόνι μου με την βροχή λέτε να με περιμένει?
 

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015


Διαβασα καπου σημερα, πως το ελεγε να δεις.. α ναι...
πως το μεγαλυτερο σου απωθημενο  φιλε αναγνωστα δεν
ειναι αυτο που δεν ειχες ποτε, αλλα αυτο που εζησες για λιγο.

Ξερεις, οταν παιρνεις μια μικρη προσωπικη γευση και η ολη 
πλανη ξαφνικα ξεσκεπαζεται, φευγει και αναρωτιεσαι τι λαθος 
εκανες. Ξαναμπερδευεις στο μυαλο σου τις λεξεις που ειπες 
και ξεψαχνιζεις ακομα και την επιλογη των σημειων στιξης σου 
που αλλωστε εμεις οι γυναικες βρισκουμε σημαντικοτατη (εσεις)
Στο τελος βεβαια το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο.. 
δικος σου το σφαλμα, κι αν εκανες εκεινο.. μηπως να ειχε 
συμβει αυτο? ταλανιζουμε το κεφαλι μας χιλιομετρα πηγαινε 
ελα στα λεωφορεια της σιωπης και μας μενει μονο η αγνοια 
και η λαχταρα για απαντησεις που απο καιρο ειχαν απαντηθει. 


εσυ φανταζοσουν βολτες στην βροχη, σβουρες στον δρομο, 
βραδιες του σινεμα , εμπειριες χωρις ταμπελες και 
προκαταληψεις, χωρις πρεπει και θα. 
ζεστα βραδια στο κρεβατι, με τα κρυα παντα ποδια  
και μπολικο αβολο υπνο που προσποιησε υποφερτο.