δεν ξερω.

ειναι ωρες ωρες που ακουω τον αιθερα να μου ψιθυριζει νωχελικα.εγω κλεινω τα ματια και μια χρωματιστη ζωη κυλιεται και πεφτει στο γρασιδι μιας μνημης ,μιας λατρειας ,μιας ελπιδας,μιας υπεκφυγης.το παραθυρο μου δεν κλεινει ποτε, παρανομα στεκει ανοιχτο.εκει,για παντα εκει.μα ειναι κενο.περιμενει την μυρουδια της βροχης να βρει το δρομο της και να γεμισει μια τοσο γεματη ζωη.ποιος ηξερε πως η απορριψη ποναει?

μαθαινω.

μαθαινω να ζω στο πλαι.να χαρχαλευω το χαρτοκουτο της ζωης και να πεταω ψηλα με καθετι που περιμενει.αχ ας ειχα ενα μπολ απο παντα και θα γινομουν ομορφη.η απουσια σε κανει τρελη και η παρουσια σου προκαλει πονοκεφαλο.ζησε γελα πιες.ζησε την τρελα,γελα με το συκωτι σου,πιες το γαλα σου.τρεις μικρες λεξεις γεματες θαλασσονερο και ουρανο.ετσι

εμαθα.

ο κοσμος γυριζει.το ιδιο και εσυ.μα το παραθυρο ερμητικα κλειστο θα λειπει.σκοταδι και κρυο αντι για ηλιο και αμμο.πεφτεις.λυγιζεις και ζητας.ενα τιποτα σε αγκαλιαζει.μην μου πιανεις τα χερια.ο πονος φευγει διακοπες και ειναι οριστικες.μην μιλας για παλια τραγουδια γιατι η κασετα κολλησε για παντα εκει.η ημερα που εφυγες.






η ευτυχια σου τα παντα και μια αναπνοη..

η δικη μου αναπνοη. 




μ.