Κάποιες φορές θα ήθελα η ζωή μου να ήταν ταινία. Να έχει σάουντρακ το What a wonderful life, σε εκτέλεση του Armstrong και να τον σεκοντάρω με τα καρέ της μικρής άσημης καθημερινότητας μου. Θα ήθελα το κάθε πρωινό μου να είναι ροζ με μια γεύση καραμέλας και το ξυπνητήρι να μην χτυπάει σαν τρελό, να σηκώνομαι αψεγάδιαστη με κόκκινα μάγουλα, χωρίς κανένα σημάδι στο πρόσωπο, στο μυαλό. Η κάθε μικρή ανόητη καθημερινή συνήθεια στο πανί άλλωστε φαντάζει μεγάλη, λαμπρή. Ο ήλιος έχει φίλτρο μπλε και τα σύννεφα έχουν στηθεί με το καλό τους προφίλ. Κοντινά πλάνα όταν χαμογελάς, ζουμάρουν στα υπέροχα λακκάκια ,εκείνα που με έκαναν να σε ερωτευτώ. Κοντινά στις ηλιαχτίδες που μας χωρίζουν το πρωί και στην ανάσα σου που συνοδεύει το τραγούδι τζαζ που μουρμουρίζω. Λες όσο διαρκεί μια ταινία να διαρκεί και η ζωή?