φυσαει ο ανεμος, σκορπαει ολα σου τα μισολογα.
με την βαλιτσα στο χερι, η καρτερικοτητα ουρλιαζει.
θα περιμενω στο κατωφλι της θλιψης, τυφλωμενη απο
την σταχτη του παρελθοντος.

τι καλυτερο απο το πιο απομακρο αστερι? τοσο καιρο
βολεμενη αναμεσα στο μπρος και το πισω, συνήθισα
στην θλιψη. ποσα βηματα? ξεκινα, μετρα, υπολόγισε.
φευγω, τρεχα να με πιασεις, σαν θυμα της αντιστροφης
ψυχολογιας ολοι ιδιοι.

ΤΑ πραγματα τελευταια ειναι περιεργα. νιωθω ερμητικα
κλεισμενη σε μια αιθουσα αναμονης, ετοιμη να ανοιξω
τα φτερα και να πεταξω. τοσα χρονια προπονουμαι για
μια ελευθερη πτωση χωρις αλεξιπτωτο. κατω απο την
μπανιερα της καθημερινοτητας δυσκολα να παρεις ανασα,
μα θα τα καταφερω. ηρθε η στιγμη να ζησεις για σενα,
μονη σου, να πιεις πολλα μοχιτο, να ταξιδεψεις στο περασμα
του χρονου,να δεις τα μουσεια που αγαπας, να ερωτευτεις,
να παρταρεις και να χτισεις μια μικρη ζωη εκει στα ξενα τα
λημερια. ειμαι χαρουμενα λυπημενη. και αισιοδοξη.
και φοβισμενη. παω να βρω εναν χαμενο εαυτο καταναλωμενο
στις γνωμες των αλλων. παω να βρω εμενα.

γι αυτο καλο μου ταξιδι*