απο μικρη ημουν μια αποτυχια στα μαθηματικα.
για μενα 1+1 εκανε τρια , ποτε δυο. σκραπας απο την
κουνια μου, ολη αυτη η λογικη, οι αριθμοι και οι
διαιρεσεις με εκαναν να θελω να κρυφτω.  Ακομα
και οταν μεγαλη πια αναγκαστηκα να τα διαβασω,
ανοιγα κρυφα το λογοτεχνικον μου βιβλιο και ψαρευα με την
ματια μου που και που καποιο δεκαδικο , καποια ασχημη εξισωση
και ετσι περασα τα γοερα μαθη(μα)τικα μου χρονια.

Μετα απο καιρο , το τωρα μου χτυπαει το κουδουνι και
καταλαβαινω πια πως τα μαθηματικα ειναι το πιο
σημαντικο μαθημα. Μην ξεγελιεστε, οχι αυτα που
ολοι γνωριζετε αλλα αυτα στα οποια ολοι δυσκολευομαστε,
και μιλαω φυσικα για τα μαθηματικα του ερωτα.
Εκει παιδες το 1 κανει 100 και το 100 μας ριχνει κατω απο το μηδεν.
Τι διαιρεσεις και βλακειες, εκει μετραει ο απολυτος αμετρητος
πολλαπλασιασμος, οπου τα φιλια φτανουν στο απειρο και η καρδια
 σου χτυπαει ριζα του 90 επι 1000 χτυπους. Τα αστερακια απο το
χτυπημα στο κεφαλι φτανουν την εξισωση σε αδεξιοδο , ενω
οι ανασφαλειες σου λυνουν το οριο.

Γαμωτο, αυτα τα μαθηματικα θα με φανε, μηπως πρεπει καποτε
να μαθω να μετραω? αλλωστε ποτε δεν ειναι αργα..