Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Εγώ η αθεράπευτα ρομαντική σήμερα κατάλαβα ότι η ζωή δεν είναι αμερικανική κομεντί. Οι σχέσεις χαλάνε και δεν ξανακολλάνε. Βρέχει και η νύχτα παίρνει μια γεύση δυόσμου και βρεγμένου γρασιδιού, μια γεύση από το μέσα μου. Ο έρωτας σε γεμίζει και μετά σε εξοβελίζει μακριά από καθετί γνώριμο του παρελθόντος σου. Νιώθω σαν ένα άδειο κέλυφος ξηρού καρπού. Δεν φτάνει που έχασα τον άνθρωπο μου, έχασα μαζί και τον καλύτερο μου φίλο. Όλες οι κοινότυπες προσπάθειες από φίλους τύπου “σκέψου τα θετικά του χωρισμού”, “μην το σκέφτεσαι”, “θα το ξεπεράσεις” ίσως και να πιάνουν για λίγη ώρα, την ώρα που είμαι μαζί τους. Μετά σκαρφαλώνεις στο λεωφορείο και ξεκινάς την καθημερινή σου τελετουργία. Βάζεις στο ΕΧΤΡΑ volume την μουσική και μουλιάζεις στις σκέψεις σου. Νιώθεις κενή, σαν κουρασμένη άλλα ξέρεις πως δεν έχεις ξενυχτίσει. Περνάει ο κόσμος, περνάς και εσύ την ώρα σου. Η στάση σου είναι η τελευταία στην σειρά οπότε ένας χορός από επιβάτες ξεκινάει. Κάποιοι κοιτάνε περίεργα τα δάκρυα κάτω από τα γυαλιά σου, κάποιοι άλλοι σε ακούνε να μιλάς στο τηλέφωνο και να παίζεις το θέατρο του παραλόγου. Ο αέρας στεγνώνει τα μάτια σου και νιώθεις ότι είσαι μέρος από ταινία. Φτάνεις ξανά στην παλιά σου ρουτίνα. Προσπαθείς να χτίσεις με μικρές κινήσεις μια νέα καθημερινότητα και σταδιακά να γελάσεις ξανά, αλλά να γελάσεις αληθινά. Μια μέρα που θα ξυπνήσεις καλά και θα χαρείς να υπάρχει μονάχα η σκέψη του εαυτού σου στο μυαλό σου. Μέχρι τότε σε όλες τις ραγισμένες καρδιές εκεί έξω προτείνω πολλές επαναλήψεις της σειράς Φιλαράκια και αλλεπάλληλα Long Island


Αν βγω τώρα στο μπαλκόνι μου με την βροχή λέτε να με περιμένει?
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου