Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

beyond

το χέρι του είναι βρώμικο , κουρασμένο και αμάθητο στους ρόζους. ο διακόπτης ανοίγει ,το σύστημα κλείνει και δεν υπάρχει επιστροφή. αργά το τρενάκι αρχίζει την προκαθορισμένη, αιώνια και πληκτική για τούτο πορεία του. η ηδονή με γαργαλάει και ο φόβος ξετυλίγει το στόμα μου.δεν κρατιέμαι.τρόμος και διασκέδαση δεν ξεχωρίζουν.κάπου εκεί ένα παιδάκι θρηνεί για το χαμένο παγωτό παρφέ που απολαμβάνει πλέον το χορτάρι και πιο πέρα έφηβοι χαμένοι στην δική τους μόδα σχεδιάζουν την επόμενη καφρίλα τους. πώς γίνεται λοιπόν να φοβόμαστε, να πονάμε και να συνεχίζουμε; είναι ο φόβος μας τροφή της ευχαρίστησης μας; και αν ναι, μήπως ο σαδομαζοχισμός κρύβεται πίσω απο μια απλή διασκέδαση που ονομάζουμε βόλτα στο λούνα πάρκ; λούνα..το πάρκο των τρελών; οι ιδέες αυτές τριβελίζουν το μυαλό μου την ώρα που δέχομαι να κάνω έναν ακόμη γύρο στο λεγόμενο ταψί!κατεβαίνω τρομοκρατημένη , ζαλισμένη , γεμάτη μελανιές μα απόλυτα χαρούμενη. και τότε μου έρχεται. αδρεναλίνη. μα φυσικά. να το μυστικό συστατικό που λείπει απο την άχαρη καθημερινότητα μας, απο το κρεβάτι μας, την δουλειά μας, το περπάτημα στο πεζοδρόμιο. καταφεύγουμε σε αθέμιτα μέσα μα και θεμιτά για να βρούμε λίγη απο δαύτην και σας πληροφορώ πως μια νύχτα στο λούνα πάρκ μπορεί να σας σώσει απο απο πιθανά χρέη και τραβήγματα στην αστυνομία. το μόνο που χρειάζεσαι είναι καλή διάθεση, φίλους, χαμόγελα και ένα εισιτήριο. δεν θέλω ποτέ να χάσω το κοριτσάκι με την ροζ κορδέλα και την μανία της να σώσει τον κόσμο που τόσο κρύβω μέσα μου.
καληνύχτα.πέρασα όμορφα απόψε..
didaki*

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου