όλοι τρωγόμαστε.αύριο είναι μια σημαντική μέρα που θα καθορίσει πολλά..θα καθορίσει την ζωή μου.όχι ολόκληρη άλλα ένα σημαντικό κομματάκι της που ονομάζουμε φοιτητική,παρακμιακή,υπέρλαμπρη ζωή.ΦΟΙΤΗΤΟΚΟΣΜΟΣ.εξαρτημένη λοιπόν από το άγχος μου και χαμένη στον κόσμο της άρνησης αναρωτιέμαι που πήγε η αισιοδοξία μου.βέβαια,θα μου πεις,δεν ξέρω αν την είχα και ποτέ.πάντα κλεισμένη στη μιζέρια μου,στα δεν μπορώ και στην απόλυτα χαμηλή αυτοεκτίμηση μου ξέχασα να αναπνέω.δεν σηκώνομαι πλεον απο το κρεβάτι κεφάτη,μαλώνω συνεχώς με τους γύρω μου,νευριάζω και κλαίω συχνά γιατί όλα μου φταίνε.που είμαι?που χάθηκα?
τώρα προσπαθώ να με βρω πίσω από τις αγαπημένες μου ταινίες,πίσω απο το la vie en rose που τόσο αγαπώ και πίσω από το κέφι μου για ζωή και χαμόγελα.αχ!και πόσο μου αρέσουν τα χαμόγελα.όχι όμως τα απλά..όχι.εκείνα που σου φωτίζουν το πρόσωπο και σε κάνουν να θυμάσαι τον λόγο που βουρτσίζεις καθημερινά τα δόντια σου.εκείνα που σε μετατρέπουν σε ένα ερωτεύσιμο πλάσμα που με το χαμόγελο σου πιστεύεις πως θα γιατρέψεις τις πληγές όλου του κόσμου.τις πληγές που εμείς φτιάξαμε.άραγε υπάρχουν τέτοια χαμόγελα?
χρειάζομαι οξυγόνο λοιπόν..χρειάζομαι αυτοπεποίθηση. περνάω στην σχολή μου.THE END!.
(βασικά θα δούμε αύριο...άγχος..πολύ άγχος τζάνεμ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου