Τα χείλη της γέλασαν ηδονικά. Οι παλιοί έρωτες κάθονται ακόμη στο σκονισμένο παγκάκι της οδύνης του παρελθόντος της και ψιθυρίζουν. Άλλοι διαλέγουν το δρόμο της σιωπής και σαν αστερόσκονη ερωτοτροπούν με το αγέρι και άλλοι περιμένουν μαρτυρικά στην σειρά. Η ζωή είναι στεφάνι και οι έρωτες πολλοί. Ένας. Οι ρόζοι στα χέρια της χαρακώνουν την φωτογραφία και οι ρυτίδες της στολίζουν το πρόσωπο.<< Amado mio >> γλυκοψιθυρίζει και γεύεται το τέλος. Όχι μόνη , ποτέ μόνη . Μαζί τού. Εκείνος την πιάνει απο το χέρι και την οδηγεί στον τελευταίο χορό. Η ψυχή της κατακλύζεται απο τα χειροκροτήματα στα οποία ξεσπούν οι έρωτες της. Και εκεί παραδίνεται στο φώς.
Άραγε ερωτευόμαστε όλοι?
La Soledad- Pink Martini*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου